Κρατάω μια φράση από τη χθεσινή ανακοίνωση της Συντονιστικής Επιτροπής Μαθητών Αθήνας σχετικά με τα αιτήματα για ασφαλή λειτουργία των σχολείων. “Θα βρίζουμε απλά τις επιλογές που κάνουν ή θα τους κάνουμε δύσκολη τη ζωή;” ρωτούν όλους εμάς τους υπόλοιπους αυτά τα παιδιά που έχουν προχωρήσει ήδη στην κατάληψη 250 σχολείων σε όλη τη χώρα και οργανώνουν καθημερινά συγκεντρώσεις διαμαρτυρίας σε πλατείες, δρόμους και έξω από το υπουργείο αγωνιζόμενα με τα μοναδικά όπλα που διαθέτουν για να κάνουν τη ζωή δύσκολη σε μια υπουργό και μια κυβέρνηση που έβαλαν τις ιδεοληψίες και την ανικανότητά τους πάνω από την υγεία των μαθητών και κατ’ επέκταση όλης της κοινωνίας.
Το συγκεκριμένο ερώτημα, όμως, των μαθητών δεν έχει αποδέκτη την κυβέρνηση. Το ερώτημα απευθύνεται σε όλους εμάς που θεωρούμε πως απλώς βρίζοντας τις επιλογές της κυβέρνησης και του Κυριάκου Μητσοτάκη ξεμπερδεύουμε με τα αντιπολιτευτικά μας καθήκοντα. Όλους εμάς που με δυο στιχάκια στο Τwitter νομίζουμε πως θα ρίξουμε μια παντοδύναμη και ισχυρά εδραιωμένη σε πολλά επίπεδα κυβέρνηση. “Θα βρίζουμε απλά τις επιλογές τους ή θα τους κάνουμε τη ζωή δύσκολη;” ξαναρωτούν οι μαθητές, παιδιά που δεν προέρχονται από τον περασμένο αιώνα. Είναι παιδιά που γεννήθηκαν μέσα στην έκρηξη της τεχνολογίας, του Ίντερνετ και των κοινωνικών δικτύων. Είναι παιδιά που ζουν μεν μέσα στο Διαδίκτυο, αλλά αγωνίζονται σε δρόμους και πλατείες όταν έρχεται η ώρα να διεκδικήσουν αυτό που δικαιούνται. Αυτά τα παιδιά μας ρωτάνε. Δεν μας κουνάνε το δάχτυλο ούτε και ηθικολογούν. Έτσι κι αλλιώς, στις συγκεντρώσεις, τις καταλήψεις και τις διαμαρτυρίες τους δεν μασάνε τα λόγια τους ούτε με την κυβέρνηση ούτε και με τον πρωθυπουργό. Μας ρωτάνε. Και εμείς οφείλουμε να τους απαντήσουμε.
