Τον Οκτώβριο του 2012 ο Ηλίας Παναγιώταρος, βουλευτής τότε της Χρυσής Αυγής, κατέθετε ερώτηση προς τον υπουργό Εσωτερικών Ευριπίδη Στυλιανίδη ζητώντας αναλυτικά τα στοιχεία των βρεφών και παιδιών μεταναστών που ανά χώρα προέλευσης που εξυπηρετούνται στους παιδικούς σταθμούς της επικράτειας. Ήταν την ίδια εποχή που η ναζιστική εγκληματική οργάνωση -παράλληλα με την προκλητική κοινοβουλευτική της δραστηριότητα και τις υπόγειες συζητήσεις με τη ΝΔ του Σαμαρά- εξαπέλυε κύμα επιθέσεων κατά μεταναστών και δυνάμεων της Αριστεράς, που προειδοποιούσαν για τη φασιστική απειλή.
Το νήμα των επιθέσεων περνούσε από γειτονιές, μαγαζιά και στέκια μεταναστών, αλλά και από καταλήψεις, θέατρα, πολιτικές εκδηλώσεις. Η πρακτική τους άφηνε πίσω νεκρούς και σοβαρά τραυματίες, μέχρι τις 18 Σεπτεμβρίου του 2013 όταν έπεσε νεκρός από το μαχαίρι χρυσαυγίτη ο Παύλος Φύσσας.
Οι αντιστοιχίες και οι ομοιότητες με το σήμερα είναι τόσο πολλές, που δεν μπορούμε να τις αγνοήσουμε: Οι χρυσαυγίτες μπορεί να είναι στη φυλακή, αλλά είτε οι ίδιοι είτε οι επίγονοί τους βρίσκουν χώρο να απευθύνουν καλέσματα μίσους ή να οργανώσουν χώρους συνάθροισης νέων εθνικιστών. Η ανεπάρκεια της κυβερνητικής πολιτικής να επουλώσει τις πληγές της πανδημικής κρίσης και η κατάρρευση κάθε έννοιας εμπιστοσύνης στην πολιτεία δημιουργούν εύφορο έδαφος για να αναπτυχθούν θεωρίες συνωμοσίας, μισαλλοδοξίας και ανοχής στο φασισμό και την απανθρωπιά. Κυβερνητικοί βουλευτές, με χαρακτηριστικότερο τον Μπογδάνο, δεν κάνουν ερωτήσεις στη Βουλή αλλά κάνουν πράξη ό,τι επιχειρούσαν οι ναζί εγκληματίες: δημοσιεύουν ονόματα παιδιών και δασκάλων τους σε σχολεία της Αθήνας, κατηγορούν τη δικαιοσύνη για διακριτική μεταχείριση υπέρ της Αριστεράς. Υπουργοί της κυβέρνησης, όπως ο υφυπουργός Παιδείας Συρίγος, επιδεικτικά δεν βλέπουν τη φασιστική απειλή με τα μαχαίρια και τα ρόπαλα στα σχολεία, αλλά βάλλουν εναντίον των αντιφασιστών. Και ο ίδιος ο πρωθυπουργός διορίζει υπουργούς του τρεις αντισημίτες ακροδεξιούς, που θήτευσαν πλάι με τους φασίστες προγόνους των σημερινών εγκληματιών.
Η κυβερνητική ανοχή στην ακροδεξιά έχει φτάσει λοιπόν στο βαθμό που ο ρατσιστικός και μισαλλόδοξος λόγος έχει εμποτίσει τον κυβερνητικό λόγο και τις πρακτικές των κρίσιμων υπουργείων, όπως αυτό της Υγείας και της Μετανάστευσης. Όπως και επί κυβέρνησης Σαμαρά, οι φασίστες δεν μιλούν ως εκπρόσωποι ενός ναζιστικού μορφώματος, αλλά βρίσκονται μέσα στην κυβερνώσα παράταξη και επηρεάζουν την πολιτική και πολιτειακή ζωή του τόπου (ας θυμηθούμε τι έγινε με την ακύρωση της βράβευσης του Ι. Αποστολόπουλου από την προεδρία της δημοκρατίας).
Σε αυτό το σκηνικό, λοιπόν, οι κάθε λογής φασίστες ακολουθούν μια «Στρατηγική της Αποθράσυνσης». Βλέπουν τον Κυριάκο Μητσοτάκη να τους θεωρεί υπολογίσιμο και αξιοποιήσιμο μέγεθος και αναθαρρούν. Βλέπουν την κυβέρνηση να μην τιμωρεί τους Μπογδάνους και εντείνουν το μίσος. Βλέπουν τους Συρίγους να επιτίθενται στην Αριστερά και τους αντιφασίστες και γεμίζουν σθένος. Οι τελευταίες επιθέσεις στη Θεσσαλονίκη σε μέλη του ΚΚΕ και στο Ηράκλειο σε μέλη της ΚΕΕΡΦΑ αποτελούν αποκρυστάλλωση της τόλμης που αποκτούν οι φασίστες όταν βλέπουν την κυβέρνηση να τους δίνει άπλετο χώρο να δράσουν.
Η πρόσφατη αλλά και παλαιότερη εμπειρία έχει δείξει ότι οι φασίστες δεν περιορίζονται σε πολιτική δουλειά και δεν σταματούν ούτε μπροστά σε νεκρούς. Η δημοκρατία μας όμως έχει πλέον πολύτιμη εμπειρία. Αλήθεια τι περιμένει η κυβέρνηση από το να διαλύσει τώρα τις φωλιές των ναζί πριν το φίδι θεριέψει ξανά; Περιμένει να υπάρξει κι άλλο θύμα από μαχαίρι φασίστα;
Αν δεν δράσει άμεσα η κυβέρνηση Μητσοτάκη, τότε φέρει απολύτως την ευθύνη για ό,τι συμβεί στους δρόμους των πόλεων.
Και τότε κανένα ψευδεπίγραφο «τείχος της δημοκρατίας» δεν θα της προσφέρει κάλυμμα να κρυφτεί.
