Όποιος ασχολείται με το προσφυγικό στην Ευρώπη δεν μπορεί παρά να έχει ακούσει κάποια στιγμή τον όρο push-backs. Περιγράφει τις παράνομες, βίαιες και πολύ συχνά φονικές επαναπροωθήσεις ατόμων που εισέρχονται παράτυπα στην επικράτεια μιας χώρας και την επιστροφή τους όχι στην αρχική τους χώρα προέλευσης, αλλά στη χώρα από το έδαφος της οποίας και εισήλθαν. Η τακτική αυτή συνιστά καραμπινάτη παρανομία, καμία χώρα δεν την υιοθετεί ανοιχτά και όταν εμφανίζονται σχετικές κατηγορίες είτε υποβαθμίζονται ως παιχνίδια προπαγάνδας είτε με ασαφείς απαντήσεις απορρίπτονται ως αβάσιμες.
Η Ε.Ε. έχει μέχρι σήμερα αποτύχει να δώσει σαφείς και ξεκάθαρες απαντήσεις αν τα ντροπιαστικά push-backs όντως συμβαίνουν. Είτε λόγω αδυναμίας είτε επειδή στην πραγματικότητα η ευρωπαϊκή ηγεσία εφαρμόζει στην πράξη μια άτυπη και σιωπηρή συμφωνία ανοχής στη νέα αυτή βαρβαρότητα, οι επίσημες απαντήσεις που έχουν κατά καιρούς δοθεί το μόνο που έχουν καταφέρει είναι να δημιουργήσουν στην ευρωπαϊκή κοινή γνώμη την αίσθηση μιας συνομωσίας που πνίγει την αλήθεια, ενώ καμιά φορά πνίγει ακόμη και ανθρώπους.
Σ’ αυτό το ζοφερό σκηνικό η γειτονική μας Βουλγαρία κατόρθωσε να προσθέσει ακόμη έναν κρίκο βαρβαρότητας εφαρμόζοντας μια καινοφανή τακτική: παίρνει ανθρώπους που πέρασαν στα σύνορά της από την πλευρά τής Τουρκίας και, αντί να τους παράσχει όσα το Διεθνές Δίκαιο υπαγορεύει ή (παράνομα έστω) να τους «γυρίσει πίσω» στην Τουρκία, τους δέρνει, τους κακοποιεί, πολύ συχνά τους ξεγυμνώνει και τους πετά στην ελληνική πλευρά των συνόρων!
Είχαμε δει σχετικές ειδήσεις στον Τύπο με μαρτυρίες ανθρώπων που είχαν υποστεί τη «βουλγαρική μέθοδο». Στην πρόσφατη επίσκεψή μας όμως στον Έβρο μάς περίμενε μια εξαιρετικά δυσάρεστη έκπληξη. Μαζί με τη Σίρα Ρέγκο από την Ισπανία και την Κορνίλια Ερνστ από τη Γερμανία συναντήσαμε ανθρώπους που περιέγραψαν ακριβώς την ίδια διαδρομή, οι οποίοι είχαν εισέλθει στη χώρα μας μόλις λίγες εβδομάδες πριν.
Στη συνέχεια της αποστολής μας οι τρεις ευρωβουλευτές της Αριστεράς επιβεβαιώσαμε πέραν πάσης αμφιβολίας ότι οι Αρχές τής γειτονικής χώρας εξακολουθούν να χρησιμοποιούν τη μέθοδο αυτή, με το πιο πρόσφατο περιστατικό να έχει συμβεί μόλις 15 - 20 μέρες πριν, πλήρως καταγεγραμμένο και σε γνώση και της Frontex και της ηγεσίας της ΕΛ.ΑΣ. και της ελληνικής κυβέρνησης.
Δεν χρειάζεται, νομίζω, να επιχειρηματολογήσει κανείς για το πόσο απάνθρωπη και χυδαία είναι η συμπεριφορά μιας χώρας που «πετά» ανθρώπους δαρμένους και γυμνούς στο έδαφος μιας άλλης.
Ωστόσο, εκείνο που σοκάρει είναι η σιωπή της Frontex και της επίσημης Ε.Ε. Ένα κράτος - μέλος της Ε.Ε. λειτουργεί ως εκβιαστής - δουλέμπορος που πετά ανθρώπους σε μια γειτονική χώρα και το περιστατικό, είτε επειδή χάθηκε στον ωκεανό μιας ευρωγραφειοκρατίας είτε επειδή κάποιοι στις Βρυξέλλες αποφάσισαν να το πνίξουν, αποσιωπάται εντελώς.
Η Frontex και ο διαβόητος κύριος Λετζέρι έπρεπε ήδη να έχουν φέρει στο ανώτατο ευρωπαϊκό επίπεδο την ντροπιαστική αυτή συμπεριφορά, που πλέον όλο και περισσότερο μοιάζει με μεθοδευμένη τακτική.
Μετά την εξέλιξη αυτή, αλλά και το χαστούκι από την έκθεση της επιτροπής LIBE, ο επικεφαλής της Frontex οφείλει να μας απαλλάξει από την παρουσία του. Ας παραχωρήσει την ακριβοπληρωμένη θέση του σε κάποιον αξιωματούχο πρόθυμο να υπηρετήσει όχι την Ευρώπη των σκοτεινών σκοπιμοτήτων της κυρίας Φον Ντερ Λάιεν και του κύριου Σχοινά, αλλά την Ευρώπη του κράτους δικαίου και των θεμελιωδών δικαιωμάτων.
Η Ευρώπη δεν αντέχει άλλη υποκρισία κορυφής.
* Ο Κώστας Αρβανίτης είναι ευρωβουλευτής του ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. / The Left, μέλος της Επιτροπής LIBE (Πολιτικών Ελευθεριών, Δικαιοσύνης και Εσωτερικών Υποθέσεων) του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου
