«Θα είμαι πρωθυπουργός όλων των Ελλήνων. Είμαστε λίγοι για να είμαστε διχασμένοι». Αυτό υποσχέθηκε ο Κυριάκος Μητσοτάκης σαν... αύριο πριν από δύο χρόνια. Από τότε: κατηγόρησε τους νέους ότι είναι ανεύθυνοι και μετά τους πλάκωσε στο ξύλο στις πλατείες, τους εργαζόμενους ότι «εξυπηρετούνται να παίρνουν το κρατικό επίδομα και ταυτόχρονα να δουλεύουν μαύρα» (Σκέρτσος), τους επιστήμονες ότι είναι τεμπέληδες (Πατέλης). Μόνο με τους μεγάλους εργοδότες δεν τα έβαλε - και δεν θα τα βάλει ποτέ. Η οικογένεια Μητσοτάκη το χρήμα το σέβεται, όπως και τους έχοντες αυτό...
Συστηματικά ο Κ. Μητσοτάκης και η κυβέρνησή του διχάζουν όταν θέλουν να προωθήσουν την πολιτική τους ή να κρύψουν την αποτυχία τους. Αυτό ζούμε σήμερα με τον εμβολιασμό που απέτυχε παταγωδώς. Αντί ο Κ. Μητσοτάκης να κάνει αυτοκριτική, να θυμηθεί ότι μας υποσχόταν 2 εκατ. εμβολιασμούς τον μήνα και 70% ανοσία τον Ιούλιο (και πέτυχε 35%), να δει τα λάθη της κυβέρνησης και να βρει τρόπους προσέγγισης (η συντριπτική πλειονότητα των πολιτών δεν είναι αρνητές, δύσπιστοι είναι), κατασκευάζει έναν εσωτερικό εχθρό. Σαν να μην τον νοιάζει αν τελικά θα εμβολιαστούν.
Το «Δόγμα του σοκ» της Ναόμι Κλάιν είναι γεμάτο από παραδείγματα που αποδεικνύουν ότι για να προχωρήσει ο ισοπεδωτικός νεοφιλελευθερισμός, δημιουργούταν σε κάθε χώρα εσωτερικός εχθρός και διχαζόταν η κοινωνία. Στην ελληνική περίπτωση οι νεοφιλελέδες «παντρεύονται» και με την ιστορία και την παράδοση της Δεξιάς στον διχασμό. Η παράταξη γεννήθηκε πάνω σε έναν εθνικό διχασμό (το 1914). Ακόμα και μετά τον Εμφύλιο, όταν ως νικήτρια είχε την ευκαιρία να αλλάξει την πορεία της χώρας, δεν αποκατέστησε την ενότητα του λαού, αλλά συνέχισε τον εμφύλιο με άλλα μέσα (εξορίες, διώξεις, παρανομίες, στρατοδικεία κ.λπ.), μέχρι που έβαλε τη χώρα σε εθνική περιπέτεια. Είναι γονιδιακός ο διχασμός στη Δεξιά.
