Η νομική επιστήμη σηκώνει τα χέρια ψηλά από απόγνωση και θυμό για την απόπειρα του υπουργείου Δικαιοσύνης να ψηφιστεί το ν/σ για τις τροποποιήσεις του Οικογενειακού Δικαίου μέσα σε κλίμα διχασμού και πόλωσης της κοινωνίας με αποκλειστική ευθύνη του.
Απόγνωση διότι το υπουργείο επιχειρεί μια αντιμεταρρύθμιση του Οικογενειακού Δικαίου και θυμό διότι, ίσως κατά τρόπο πρωτάκουστο και πρωτοφανή, τόσο κατά την περίοδο πριν τη συγκρότηση της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής όσο και κατά τη διάρκεια της λειτουργίας της, το υπουργείο ποτέ δεν κάλεσε σε δημόσιο διάλογο τους φορείς της νομικής κοινότητας της χώρας (δικαστές, δικηγόρους, νομικές σχολές), ποτέ δεν κάλεσε τις γυναικείες οργανώσεις της χώρας, ποτέ δεν κάλεσε τους φορείς και τις οργανώσεις της ψυχιατρικής επιστήμης που ασχολείται ειδικά για τα παιδιά και τους εφήβους, ποτέ δεν κάλεσε εκπροσώπους των κοινωνικών λειτουργών, ποτέ δεν κάλεσε εκπροσώπους στη χώρα μας ευρωπαϊκών και διεθνών θεσμών που έχουν σχέση με τη γυναίκα και το παιδί. Και όχι μόνο αυτό, αλλά και το χειρότερο, που ίσως αποτελεί μοναδική περίπτωση του σύγχρονου ελληνικού κράτους, το πόρισμα της ίδιας της Νομοπαρασκευαστικής Επιτροπής που συγκρότησε ο ίδιος ο υπουργός, αφενός δεν το έδωσε ποτέ στη δημοσιότητα (αλλά ουδέν κρυπτόν υπό τον ήλιον) και αφετέρου το πέταξε κυριολεκτικά στον κάλαθο των αχρήστων, παραγγέλλοντας στους υπηρεσιακούς παράγοντες του υπουργείου να «φτιάξουν» ένα άλλο ν/σ που θα απηχεί και θα εξυπηρετεί συγκεκριμένα συμφέροντα, επιθυμίες και επιδιώξεις.
Και ομιλούμε για παρέμβαση στον Αστικό Κώδικα, τον οποίο ο κύριος υπουργός αποκάλεσε «Ιερό Ευαγγέλιο», και προς τον οποίο επιδεικνύεται η μέγιστη δυνατή ασέβεια με το παρόν ν/σ. Η δημοκρατική κατάκτηση της δεκαετίας του 80 και το προοδευτικό αποτύπωμα που άφηνε στην κοινωνία μια σειρά από ρυθμίσεις (π.χ. ο Ν. 1264 για τον συνδικαλισμό, ο Ν. 1329 για το Οικογενειακό Δίκαιο, η αποποινικοποίηση της μοιχείας και η απάλειψη της έννοιας της «υπαιτιότητας» στις διατάξεις του Οικογενειακού Δικαίου κ.λπ.) τώρα ανατρέπονται εν ψυχρώ και εκ προθέσεως. Δρομολογείται η επιστροφή σε όσα ίσχυαν σε μεγαλύτερο ή μικρότερο βαθμό πενήντα χρόνια πριν. Και δεν υπερβάλλουμε καθόλου, αφού είτε ευθέως είτε εμμέσως και υποδορίως επαναφέρεται η λογική τής πατριαρχίας και του οικονομικά ισχυρού, κατά κανόνα του πατέρα - άνδρα.
Δυστυχώς, ένα Οικογενειακό Δίκαιο από τα προοδευτικότερα στον κόσμο μετατρέπεται σε εργαλείο εξυπηρέτησης συμφερόντων και επιδιώξεων ελάχιστων γονέων που έχουν δύναμη, οικονομική ευρωστία και δυνατότητα επηρεασμού των ΜΜΕ και του δημόσιου διαλόγου. Μάλιστα φθάνουν στο σημείο να επιχειρούν εκβιασμό και απειλές κατά δικαστικών λειτουργών που δεν εκδίδουν «αρεστές» αποφάσεις και γίνεται αντιληπτό ότι εάν ένα γονέας μπορεί να απειλεί και να εκβιάζει (αδιάφορο αν δεν το κατορθώνει) τη Δικαιοσύνη, γίνεται αντιληπτό τι μπορεί να κάνει κατά της πρώην ή εν διαστάσει συζύγου του.
Φθάσαμε σε μια κατάσταση με αποκλειστική ευθύνη του υπουργείου που μπορεί να αποδοθεί με μια φράση του Ηλία Ηλιού: «Έχω την αίσθησιν ότι καθήμεθα επί ενός κρατήρα ηφαιστείου ετοίμου να εκραγεί». Όλη η ευθύνη δική τους για την καταστροφή που ετοιμάζουν. Και θα πληρωθεί στην τράπεζα πολιτικών συνεπειών όταν θα έρθει η ώρα.
* Ο Σπύρος Λάππας είναι βουλευτής ΣΥΡΙΖΑ - Π.Σ. Ν. Καρδίτσας
