Μετά τις εκλογές του 2019, ένα από τα πρώτα μελήματα της κυβέρνησης Μητσοτάκη ήταν να καταργήσει το Σώμα Επιθεωρητών Υπηρεσιών Υγείας και Πρόνοιας που είχε ιδρυθεί το 2001 και ανάμεσα στις αρμοδιότητές του ήταν και ο τακτικός έλεγχος των ιδιωτικών γηροκομείων. Όπως το κολαστήριο των Χανίων, που, παρά τις καταγγελίες, λειτουργούσε ανεξέλεγκτο, καθώς η Ν.Δ. είχε φροντίσει να διαλύσει το ΣΕΕΥΠ θεωρώντας πως τέτοιου είδους ελεγκτικοί μηχανισμοί λειτουργούν ανασταλτικά για την ανάπτυξη και την κερδοφορία τής συγκεκριμένης μορφής επιχειρηματικότητας.
Γιατί ακόμα κι αυτού του είδους την παροχή κοινωνικών υπηρεσιών η κυβέρνηση του Κυριάκου Μητσοτάκη την αντιλαμβάνεται ως μια μορφή επιχειρηματικότητας και μέχρι εκεί. Κι αυτό φάνηκε και από την πρόσφατη ψήφιση διάταξης νόμου με την οποία περιέλαβε τα Κέντρα Ημερήσιας Φροντίδας Ηλικιωμένων (ΚΗΦΗ) και τα Κέντρα Διημέρευσης και Φροντίδας ανάπηρων παιδιών και ενηλίκων (ΚΔΗΦΑμεΑ), στις κερδοσκοπικές εκείνες ιδιωτικές επιχειρήσεις που πρέπει να διευκολυνθούν στην έναρξη της οικονομικής τους δραστηριότητας.
Με λίγα λόγια, ακόμα κι αυτού του είδους δομές φιλοξενίας ιδιαίτερα ευπαθών κοινωνικών ομάδων έχουν πλέον το ελεύθερο να ανοίγουν και να λειτουργούν χωρίς τον παραμικρό κρατικό έλεγχο, αφού η Πολιτεία το μόνο που ενδιαφέρεται να εξασφαλίσει είναι η κερδοφορία των ιδιοκτητών τους και όχι η ασφάλεια των όσων φιλοξενούνται σ’ αυτές.
Η έλλειψη ελέγχου στις ιδιωτικές αυτές δομές είχε σαν αποτέλεσμα τα μαζικά κρούσματα και τον υψηλό αριθμό θανάτων ηλικιωμένων κατά τη διάρκεια της πανδημίας. Όσες φορές δε η κυβέρνηση κατηγορήθηκε για πλημμελή προστασία των ηλικιωμένων στα ιδιωτικά γηροκομεία και την τήρηση αυστηρών πρωτοκόλλων, οι αρμόδιοι υπουργοί διαβεβαίωναν ότι γίνονται συνεχείς και ενδελεχείς έλεγχοι.
Μα, αν γίνονταν τελικά αυτοί οι έλεγχοι, πώς τους ξέφυγε το κολαστήριο των Χανίων; Μήπως πρέπει να μας το εξηγήσουν;
