«Το ξύλο που φάγανε έπιασε τόπο. Γιατί ο άλλος, αν έχει φάει τη μπούφλα, κι αν έχει φάει και τη σφαλιάρα, κι αν έχει φάει και την κλοτσιά, σου λέει 'ωραία, παιδιά, εντάξει ο ηρωισμός και ο αγώνας, αλλά μαλακά - μαλακά γιατί άμα μας αρχίσουν και μας βαράνε συνέχεια, δεν έχει άκρη'. Αυτό να το λέμε! Τουλάχιστον απέδωσε το ξύλο που φάγανε στην πρώτη κατάληψη». Αυτά τα άκρως ενδιαφέροντα υποστήριξε από ραδιοφώνου ο γνωστός και μη εξαιρετέος αρθρογράφος του πάλαι ποτέ ΔΟΛ και νυν ΔΟΜ Γιάννης Πρετεντέρης σχολιάζοντας την κατάληψη φοιτητικών συλλόγων της Θεσσαλονίκης στην Πρυτανεία την προηγούμενη εβδομάδα και την αποχώρησή τους μετά το τέλος της συμβολικής αυτής κίνησης.
Αν και ακραία, άκρως ενδιαφέροντα τα περί μπούφλας και σφαλιάρας λεγόμενα του Γιάννη Πρετεντέρη, καθώς επαναφέρουν στον δημόσιο διάλογο παιδαγωγικές “πρακτικές” και αστυνομικές “νοοτροπίες” που όσο κι αν θες να αποφύγεις τον συσχετισμό, σχετίζονται αναπόφευκτα με τη σημερινή θλιβερή επέτειο που επέβαλε την μπούφλα και τη σφαλιάρα του χωροφύλακα ως κυρίαρχο μέσο της καθεστωτικής πειθούς στα πανεπιστήμια και όχι μόνο εκεί.
Πέραν όμως των όποιων ιστορικών συνειρμών, είναι άκρως ανησυχητικές αυτές οι απόψεις, όταν μάλιστα αρθρώνονται από ένα οργανικό μέλος της συστημικής δημοσιογραφίας, όπως είναι ο Γιάννης Πρετεντέρης, αφού όχι μόνο νομιμοποιούν την αστυνομική μπούφλα και τη σφαλιάρα στα πανεπιστήμια ως μέσο συνέτισης απείθαρχων φοιτητών αλλά, κυρίως, προϊδεάζουν ένα συγκεκριμένο ακροατήριο για το τι θα ακολουθήσει την είσοδο της πανεπιστημιακής αστυνομίας στα ΑΕΙ, που μάλλον θα είναι κάτι πολύ πιο ζοφερό ακόμη και από αυτό που περιέγραφαν όσοι μιλούσαν για επιστροφή στο παρελθόν του Σπουδαστικού της Ασφάλειας.
Ξύλο, λοιπόν. Ξύλο σαν άλλοτε. Ξύλο όπως τότε. Γιατί το ξύλο είναι που πιάνει τόπο σε αυτόν τον τόπο. Ε, κύριε Πρετεντέρη;
