«Η ώρα της τεχνογκρίνιας» είπε ο τεχνικός των υπολογιστών που είχε ήδη ξεπεράσει τον εαυτό του έπειτα από την πολύωρη υποστήριξη, που όμως δεν είχε αποδώσει.
Όλα είχαν ξεκινήσει νωρίτερα το μεσημέρι, όταν και ο υπολογιστής της είχε πάψει να ανταποκρίνεται, αλλά όχι εντελώς. Άλλες εντολές τις εκτελούσε και άλλες αρνούταν πεισματικά να τις φέρει εις πέρας.
Τι να κάνει κι εκείνη, τηλεφώνησε στον τεχνικό κι εκείνος της έδινε οδηγίες αποκατάστασης. Άνοιξε το τάδε παράθυρο, δώσε τη δείνα εντολή, μαρκάρισε το κείμενο, άνοιξε ένα νέο έγγραφο και κάνε επικόλληση. Μέχρι εκεί καλώς, μετά όμως καμία ανταπόκριση. Ούτε μορφοποίηση, ούτε αυτόματη διόρθωση, ούτε αποθήκευση του νέου αρχείου.
Εκείνος άρχισε να νευριάζει, εκείνη να απελπίζεται κι όταν τα συναισθήματα αντιστράφηκαν σαν το πείραμα με τα υγρά και τα συγκοινωνούντα δοχεία, έβαλε τον υπολογιστή στην τσάντα, τη φόρεσε στην πλάτη κι ανέβηκε στη μοτοσυκλέτα του για να πάει στο σπίτι της ώστε να αντιμετωπίσει ο ίδιος την άρνηση του κομπιούτερ να ανταποκριθεί.
Ούτε καφέ δεν του πρόσφερε όταν έφτασε. Ίσα που του έβαλε αντισηπτικό στα χέρια και τον έσπρωξε στον εταιρικό υπολογιστή που είχε μεταφέρει στο σπίτι της για να τον γιατροπορέψει.
Εκείνη από πάνω του, με ένα χαρτί διπλωμένο στη μέση, η λίστα με τα προβλήματα που έπρεπε να επιλυθούν και που για εκείνον έμοιαζαν απίστευτα.
Της είπε πως μόνο σ’ εκείνη θα μπορούσαν να συμβούν όλα αυτά τα προβλήματα που του απαριθμούσε πριν ακόμα ανοίξει τον υπολογιστή. Κι εκείνη θύμωσε ακόμα περισσότερο κι άρχισε να του λέει όλο και περισσότερα προβλήματα. Τη μία για το Ίντερνετ που έπεφτε, την άλλη για τον κειμενογράφο που δεν αποθήκευε, την τρίτη για τη σύνδεση στον σέρβερ που φαινόταν απασχολημένος και δεν ανανέωνε τα αρχεία.
Αχ, μάνα, γιατί με γέννησες, του είπε απελπισμένη. Μέχρι και τα καλώδια πάτησα. Γιατί δεν το βλέπεις; Να, ορίστε, και του άρπαξε το ποντίκι, κάνω κλικ εδώ, το παίρνω από εκεί, το βάζω εδώ… Ορίστε! Δεν κάνει «κούκου»!.
Δεν κάνει «κούκου» αυτό, δεν κάνει «κούκου» το άλλο, εδώ αν το πατήσω, κάνει εκείνο που είναι απ’ τ’ άλλο.
Ακούμπησε την πλάτη του στην καρέκλα, την κοίταξε και σήκωσε τα μανίκια.
Τα συστήματα, της είπε, είχαν αποφασίσει να αντιταχθούν και θα έπρεπε να κάμψουν τις αντιστάσεις. Αλλά πού θα πάει;... Θα ξανακάνουν «κούκου».
