Έχει δίκιο ο ΣΥΡΙΖΑ στην κριτική του για τους χειρισμούς της κυβέρνησης κατά τη «Μήδεια»; Απόλυτο. Έχει όμως ένα «παθητικό» δίκαιο. Του το δίνει η κυβερνητική ανικανότητα, η οποία μάλιστα προβαλλόταν την περίοδο της μηδενιστικής αντιπολίτευσης μέχρι τις εκλογές ως επαγγελματισμός, καπατσοσύνη και σοβαρότητα. Αποδείχθηκε φούσκα.
Το «ενεργητικό» δίκαιο όμως ποιο θα ήταν; Αν ο ΣΥΡΙΖΑ προσχεδίαζε και προ-υπέβαλλε προτάσεις που ανασυγκροτούσαν τόσο τις υπηρεσίες όσο και το νομικό πλαίσιο, αλλά και διόρθωνε τον αστικό σχεδιασμό. Αν προέτρεπε στην κλάδευση των δέντρων, στον καθαρισμό ρεμάτων και του δικτύου απορροής.
Πόσο θα συγκινούσε, όμως, αν έβγαινε ο ΣΥΡΙΖΑ, τις ηλιόλουστες ημέρες, που όλοι συνωστιζόμασταν στις παραλίες, να μιλήσει για ακραία φαινόμενα, κλιματική κρίση κ.λπ.; Πόσο θα συγκινούσε ένα στέλεχος που θα υποστήριζε ότι, όταν χτίζεις πάνω σε ρέματα (εκτός από εσένα τον εύπορο, κι εσύ ο φτωχός και άκληρος), υποθηκεύεις τη ζωή πολλών; Θα φαινόταν ανέραστος, κρύος, μίζερος. «Είστε το κόμμα της μιζέριας» θα 'λεγε ο αντίπαλος.
Αν έλεγε ότι ο τρόπος δόμησης σε όλο το παραλιακό μέτωπο της Αττικής εμπεριέχει τη φωτιά και την πλημμύρα, αφού ο καθένας έχει κάνει του κεφαλιού του, οι «δρόμοι» συστρέφονται, γωνιάζουν, στενεύουν, γίνονται σούδες, φράζονται κ.λπ. Αν πλησίαζε ο ΣΥΡΙΖΑ τον ηλιοκαμένο εξηντάρη και του έλεγε πως το γκαράζ του είναι ακριβώς μέσα στο ξερόρεμα, ο αυθαιρετοποιός τι θα του έλεγε; «Άντε και...».
Τώρα που ο πεύκος (από το τέως δάσος της περιοχής, που απέμεινε στο προαύλιό του) κατέστρεψε μια κολώνα της ΔΕΗ, τον άφησε χωρίς ρεύμα, χωρίς θέρμανση, χωρίς ψυγείο, χωρίς ζεστό νερό, τώρα, αν πήγαινε και του ’λεγε «η έλλειψη πρόβλεψης έφερε τη ζημιά», τι θα του έλεγε ο αυθαιρετάκιας; «Άντε και...».
Αλλά και στον συμπολίτη του αυθαιρετάκια, που δεν έφταιγε για την καταπάτηση του συντοπίτη του, ανέλεγε ο ΣΥΡΙΖΑ «ξέρεις, έχουν φραχτεί οι δρόμοι πιο κάτω, είναι ακλάδευτα τα δέντρα, θα έχεις πρόβλημα τον χειμώνα» τι θα του ’λεγε; «Άντε και...». Το ίδιο θα εισέπραττε αν προσπαθούσε να ορίσει έναν σαφή προγραμματικό λόγο που καταλήγει σε προτάσεις. Και μάλιστα προτάσεις που ενδεχομένως κάποιους θα θίγουν.
Η θεμελιωμένη άποψη είναι αντιπαθητική. Έτσι απλώς ο ΣΥΡΙΖΑ εισπράττει αυτό που θα εισέπραττε. Η ανικανότητα της κυβέρνησης οφείλεται και στην ατζαμοσύνη, αλλά και στο ότι η ίδια μετείχε στη δημιουργία του προβλήματος και τώρα πλακώνεται από τις επιπτώσεις. Κάτι ενδιαφέρον: Σε πολλά σαρκαστικά, μεταξύ άλλων, για τη σημερινή κατάσταση, ποστ γράφουν «να παραιτηθεί η Δούρου» ειρωνευόμενοι το μηδέν και το μπάχαλο της σημερινής διοίκησης της Περιφέρειας και του Γ. Πατούλη. Ναι, αλλά έτσι, χωρίς πρόθεση, προσχωρούμε όχι στο επιχείρημα του έργου στρατηγικού επιπέδου που συντελέστηκε τα προηγούμενα χρόνια (π.χ. η σημαντική παραλιακή, οδική μεταμόρφωση, αλλά και έργα οδικής αποκατάστασης μέσα στα σπλάχνα της πόλης, ακόμα και εκτός αρμοδιότητας, τα σχολικά λεωφορεία που υπήρχαν από την αρχή της χρονιάς και όχι ύστερα από ένα εξάμηνο, όπως προηγουμένως, κ.λπ.), αλλά και στον τύπο επικοινωνιακής ακύρωσης του έργου και του προσώπου από την τότε αντιπολιτευόμενη Ν.Δ.
Εννοώ ότι η έμφαση είτε στη σύνταξη και την προβολή προγραμματικού λόγου που κάνει το πρόβλημα «πενηνταράκια», αναλύει, τεκμηριώνει την ανάγκη, ή δείχνει την επίλυσή της, είτε στην προβολή του υλοποιημένου αποτελέσματος, κατά κάποιον τρόπο δεν είναι επικοινωνιακώς δελεαστική και πιασάρικη.
Γυρνάμε στο «παθητικό» και «ενεργητικό» δίκαιο. Στην προβολή της σημερινής έντονης δυσφορίας του κόσμου. Θα μπορούσα να αναφέρω πολλά παραδείγματα και από την Περιφέρεια και από την κυβερνητική θητεία. Αντιδιαστέλλοντας με τα σημερινά. Όμως η δυσφορία είναι ρευστή. Χύνεται εύκολα από την πιατέλα. Το έργο είναι σταθερό. Το ενεργητικό δίκαιο είναι το ανθεκτικό, όχι αυτό που σου φέρνουν ο άλλος και η ανικανότητά του.
