Κάθε ανάλυση έχει τρία σκέλη. Πρώτον, την περιγραφή αυτού που γίνεται. Δεύτερον, την απάντηση στο ερώτημα γιατί γίνεται και, τρίτον και το πιο δύσκολο, την εκτίμηση για το πού πάει το πράγμα. Ας ακολουθήσουμε αυτή τη διαδικασία. Τι γίνεται σήμερα εδώ στην Ελλάδα; Η χώρα, ανοχύρωτη από κάθε άποψη, είναι όμηρος των δανειστών με τα τεράστια χρέη της και τη σαθρή παραγωγική της βάση, που τα μεγεθύνει και τα καθιστά μη αντιμετωπίσιμα.
Ο λογαριασμός το 2020 κατέγραψε δίδυμα ελλείμματα σαν εκείνα που οδήγησαν πριν από δέκα χρόνια τη χώρα σε καθεστώς χρεοκοπίας. Μετά την ανακοίνωση από το υπουργείο Οικονομικών για πρωτογενές έλλειμμα άνω των 18 δισ. ευρώ σε επίπεδο κεντρικής κυβέρνησης και έλλειμμα γενικής κυβέρνησης ύψους 22,8 δισ. ευρώ, η Τράπεζα της Ελλάδος συμπλήρωσε την εικόνα ανακοινώνοντας έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών της τάξεως των 10,511 δισ. ευρώ για το διάστημα Ιανουαρίου - Νοεμβρίου.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του Γενικού Λογιστηρίου το ύψος του ακαθάριστου δημόσιου χρέους στο τέλος του περασμένου Ιουνίου ανήλθε στο ποσό των 362,87 δισ. ευρώ, από 356,02 δισ. ευρώ που ήταν τον Δεκέμβριο του 2019. Προκύπτει δηλαδή αύξηση της τάξης των 6,9 δισ. ευρώ.
Την ίδια στιγμή εκτός ελέγχου φαίνεται ότι βρίσκονται τα κόκκινα δάνεια εν μέσω πανδημίας, με την ΤτΕ να εκτιμά, σε ειδική πρόσφατη έκθεσή της, ότι μπορεί να φτάσουν ακόμη και τα 15 δισ. ευρώ και αυτά να προστεθούν στα ήδη υπάρχοντα 80 δισεκατομμύρια!
Στον τομέα της εργασίας, κατά την ΕΛΣΤΑΤ, έχουμε 800.000 ανέργους, δηλαδή ποσοστό κάτω του 17%. Πλην όμως ο ΟΑΕΔ αναφέρει 1.181.296 ανέργους, ποσοστό άνω του 26%. Αν υπολογίσουμε και την ανεργία που δεν καταγράφεται λόγω μαύρης εργασίας, τότε η πραγματική αγγίζει το 30%.
Ο τελικός λογαριασμός του 2020 δείχνει δημόσιο χρέος πάνω από 205% ή περί τα 380 δισ. ευρώ, το μεγαλύτερο στην Ε.Ε., με δεύτερη την Ιταλία με χρέος περί τα 135% του ΑΕΠ.
Πώς φτάσαμε σε αυτό το σημείο; Απλά οι κυβερνήσεις για μια μεγάλη περίοδο πριν από τη χρεοκοπία του 2010 απολάμβαναν την εξουσία κρύβοντας διαρκώς τα προβλήματα κάτω από το χαλί και μεταφέροντάς τα στον επόμενο. Δεν έκαναν καμία προσπάθεια να εκσυγχρονίσουν την ελληνική οικονομία προετοιμάζοντάς την για τη νέα εποχή και απέτυχαν παταγωδώς να δημιουργήσουν στέρεες εμπορικές σχέσεις και πολιτική επιρροή στην οντότητα των Βαλκανίων όπου κυριάρχησε η Τουρκία. Η διαφθορά σαν το σαράκι επεκτάθηκε παντού, σε όλους τους θεσμούς.
Καμία ξένη επένδυση τα τελευταία χρόνια δεν ήταν εξωστρεφής, υψηλής παραγωγικότητας και προστιθέμενης αξίας. Σχεδόν όλες αφορούσαν εμπορικές αλυσίδες για την εγχώρια αγορά. Οι εισαγωγές εξαφάνισαν ή περιόρισαν σημαντικούς κλάδους της ελληνικής οικονομίας, όπως για παράδειγμα την επεξεργασία ξύλου και επίπλου, τα είδη υγιεινής.
Η χώρα κατέληξε να στηρίζεται κυρίως στον τουρισμό και την εστίαση, κλάδους που εύκολα επηρεάζονται από διεθνείς αναταραχές και έκτακτες καταστάσεις όπως αυτή της πανδημίας.
Πού πάει λοιπόν το πράγμα; Η ψυχρή λογική λέει ότι η κατάσταση δεν είναι αναστρέψιμη για έναν επιπλέον λόγο. Η κυβέρνηση του Κυρ. Μητσοτάκη δεν ήρθε με σχέδιο να την αντιστρέψει, αλλά να μοιράσει τα «λάφυρα» στους χορηγούς συνεταίρους της στη πολιτική εξουσία. Και για να κυριαρχήσει επί μακρόν ο αυταρχισμός και η παραπληροφόρηση είναι τα βασικά της εργαλεία.
Αν πράγματι ενδιαφέρονταν για το μέλλον του τόπου, το πρώτο πράγμα που έπρεπε να κάνουν θα ήταν η θεαματική αναβάθμιση της Παιδείας και της επιστημονικής γνώσης. Εδώ όμως συμβαίνει το ακριβώς αντίθετο. Και συμβαίνει διότι, για να κυβερνήσει χωρίς να δίνει λογαριασμό, ο μια φορά στα τέσσερα χρόνια κυρίαρχος λαός μετατρέπεται σε όχλο. Η συλλογικότητες είναι ανεπιθύμητες, η ατομικότητα υποχρεωτική, αλλά θα περνάει μέσα από το πελατειακό σύστημα.
Οι πιθανότητες αυτή η κυβέρνηση να συνεχίσει το καταστροφικό για το μέλλον της χώρας έργο της είναι μεγάλες, καθώς την πιο κρίσιμη στιγμή τα κόμματα της αντιπολίτευσης στον ένα ή τον άλλο βαθμό δεν δείχνουν ικανά να ανταποκριθούν στις ανάγκες των καιρών. Άλλωστε κανείς δεν μπορεί να προβλέψει τη διάρκεια και το μέγεθος των επιπτώσεων από την πανδημία στον πλανήτη. Και τα «υποκείμενα νοσήματα» της ελληνικής οικονομίας είναι τόσο σοβαρά, ώστε απειλούν και την εθνική κυριαρχία της χώρας.
