Εάν ο ΣΥΡΙΖΑ θέλει και προτείνει ένα οικονομικό και κοινωνικό αντισχέδιο, πρέπει να συγκρουστεί. Όχι μόνο με τα παρασιτικά τμήματα της ιθύνουσας τάξης, αλλά και με τα παρασιτικά τμήματα που είναι εγκατεστημένα σε όλες τις ταξικές κλίμακες της κοινωνίας. Και η σύγκρουση αυτή δεν μπορεί να γίνει με όρους μιας αριστερίστικης εσχατολογίας, με τους όρους μιας κούφιας ηθικολογίας, αλλά με όρους που θέτει η παραγωγική, κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα. Και εξόχως η παραγωγική κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα διαμορφώνεται, διαστρεβλώνεται και καταστρέφεται από αυτό τον χυδαίο πολυταξικό παρασιτισμό. Και δεν εννοώ μόνο τα γνωστά φαινόμενα του να μην μπορεί να κινηθεί τίποτα χωρίς την έγκριση μαφιών, αλλά εννοώ ότι ακριβώς αυτός ο τύπος πολιτικής, κοινωνικής πραγματικότητας, οργανώνει και τον δεσπόζοντα απλοϊκό ή προστακτικό ή και φασιστικό λόγο. Ο λόγος, οι συμπεριφορές, η κουλτούρα ανελευθερίας, κυρίως όμως το γεγονός ότι ευρείες μάζες τα εγκρίνουν, είναι προκύπτοντα αυτού του παραγωγικού τίποτα, αυτού του τύπου ασχεδίαστης, τυχάρπαστης οικονομίας, που αναπτύσσεται ως κληρονομιά σε σεντούκι, ως τυχερό παιχνίδι, ως ευρωπαϊκή επιδότηση και σπαταλιέται ηλιθίως, σαν να μην υπάρχει αύριο, σαν να μην υπάρχουν παιδιά, σαν να μην μας νοιάζει αν θα υπάρξουν παιδιά.
Η κουλτούρα νωθρότητας και μελαγχολίας, ότι τίποτα δεν γίνεται αν δεν έχει κανείς «δόντι», ότι τίποτα δεν μπορεί να κινηθεί αν δεν έχεις «άκρη». Αφού λοιπόν όλα είναι ή μέσον ή τίποτα, ας βυθιστούμε στην προσδοκία ενός ταπεινωτικού επιδόματος. Και ας επινοήσουμε τρόπους να το πάρουμε. Μα αυτό είναι κρίση. Δεν είναι τόσο τα εισοδήματα όσο η καταστροφή κάθε φιλοδοξίας, κάθε αναπτέρωσης ηθικού, κάθε σχεδιασμού, κάθε βλέμματος.
Αυτή όμως την αντίληψη την καλλιεργεί όχι μόνο η εγκατεστημένη ελληνική κουλτούρα. Η «πειρατικότητα» της διαμορφούμενης οικονομίας, οι ακαριαίες αλλαγές, συνεπάγονται καταστροφές ολόκληρων κλάδων, αστραπιαίες μετακινήσεις και υφαρπαγές κεφαλαίων, ανάδυση -προσώρας- νέων οικονομικών, παραγωγικών δυνάμεων. Κυρίως, η «πειρατικότητα» της νέας οικονομίας δίνει μια αίσθηση γενικής προσωρινότητας, δημιουργεί μια ετοιμότητα για το κακό. Και μια ετοιμότητα για το ενδεχόμενο κακό διαμορφώνει μια δεισιδαιμονική πολιτική αντίληψη, αλλά και μια γενική αίσθηση του ανακουφισμένου, του ευχαριστημένου. Εάν δεν απολυθείς, ευγνωμονείς το ότι απλώς παραμένεις. Με εξαιρετικά χαμηλό εισόδημα, χωρίς τακτικότητα και μισθοδοτική αξιοπιστία, πληρώνεσαι για να πληρώνεις τα βασικά. Ουσιαστικά για παροχές ή ψευδοπαροχές.
Στην Ευρώπη μετακινήθηκε ο κόσμος σε διάδοχα της Αριστεράς σχήματα, σε Πράσινους, κ.λπ. Όχι μόνο γιατί η Σοσιαλδημοκρατία μιμήθηκε τα συντηρητικά κόμματα, αλλά και γιατί η Αριστερά αδυνατούσε να απαντήσει. Γιατί η Αριστερά απέκτησε έναν ακαδημαϊσμό στις επεξεργασίες της, διαμόρφωσε ένα είδος αμνημοσύνης, επικαιρικής «στιγμιοτυπικής» πολιτικής αντίδρασης. Πολιτική του περιστασιακού τώρα, έναντι πολιτικής του βαθύτερου, προοπτικού χρόνου.
Γιατί να απαιτεί κανείς από την Αριστερά να έχει επεξεργασμένες πολιτικές όταν τα κόμματα της Δεξιάς κοιτούν μόνο τους «κουμπάρους»; Μα γιατί η Αριστερά είναι αναγκασμένη να προβλέπει, ενώ οι άλλοι απλώς αναλαμβάνουν την εκτέλεση. Η κριτική διάσταση της αριστερής ιδιοσυστασίας επιβάλλει μια προσεκτικότερη, ίσως και πιο αργή εκτέλεση του παραγωγικού μετασχηματισμού. Επίσης μια έμφαση στην πολιτιστική πλευρά της παραγωγής. Στην άλλη πλευρά, τη συντηρητική, ό,τι τυχαίνει, θα το κάνει. Στην Αριστερά, θα πρέπει να μπει σε υπερανάλυση παραμέτρων αδιόρατων ίσως, αλλά πολύ σημαντικών. Δύο παραδείγματα, για κάποιες από τις θεμελιώδεις διαφορές: πώς αντιμετωπίζει η κάθε πλευρά τις αρχαιότητες και πώς αντιλαμβάνεται μεγάλα παρεμβατικά, του οικοσυστήματος, έργα (Αχελώος, περιοχές Natura κ.λπ.).
