Η συζήτηση που έχει ανοίξει για τη σφοδρότητα ή όχι των απαντήσεων στη δεξιά επιθετικότητα έχει το ενδιαφέρον της κυρίως επειδή δεν μπορείς εύκολα να ανιχνεύσεις σαφή ποσοστά δικαίου και αδίκου ανάμεσα στις δύο σχολές επικοινωνιακής σκέψης και αντίδρασης.
Το σίγουρο είναι ότι μια σοβαρή διάσταση των μέσων ενημέρωσης της Αριστεράς, εκτός της διεύρυνσης του ειδησεογραφικού πεδίου, είναι η «παρηγορητική», στηρικτική λειτουργία. Κάθεται μόνος ο συριζαίος, π.χ., στο καφενείο και τον λούζουν. Επί πέντε χρόνια ακούει ότι ένα και μοναδικό έγκλημα γνώρισε η Ελλάδα, την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ. Κιχ έκανε η κυβέρνηση και γίνονταν ο κατακλυσμός. Κιχ κάνει ως αντιπολίτευση, κατακλυσμός.
«Τα ακούει» από πολλές πλευρές του πολιτικού φάσματος. Φυσικά από σκληροπυρηνικούς δεξιούς, αλλά και από «ανυποχώρητους» αριστερούς. Αυτός ο ταλαντευόμενος και στεναχωρημένος συριζαίος αισθάνεται ανυποστήρικτος, ανυπόδητος. Δεν διαθέτει το πλέγμα των συνοδοιπόρων που διαθέτει ο αντίπαλος.
Όταν ο νεοδημοκράτης έχει μαζί του τους προέδρους όλων των σωματειακών και συλλογικών δομών, έχει διοικητές νοσοκομείων, έχει ενεργές ΝΟΔΕ, τοπικές, αυτοδιοικητικές οργανώσεις, «άκρες» παντού, έχει δεκάδες δεκάδων «ομοϊδεάτες» φιλόδοξους, παθιασμένους για αυτοπροβολή, «φεϊσμπουκάδες», «τουιτεράδες», «ινσταγκραμιστές» (καμία σχέση με τον Γκράμσι η αυτοσχέδια λέξη!), διαθέτει μια θάλασσα υπαλληλικά στελέχη, επιχειρηματίες κ.λπ., ο συριζαίος είναι μόνος.
Εκτός από την αποδόμηση κάθε πλευράς προσωπικής, πολιτικής, ηθικής, αισθητικής όλων των τέως κυβερνητικών, κοινοβουλευτικών και κομματικών στελεχών «του», αυτό που ακούει είναι ότι ο ίδιος συμμετέχει σε μια σχεδόν προδοτική, αγενή, ανήθικη πολιτική επικράτεια, άρα ότι ο ίδιος προσωπικά είναι και λίγο προδότης και αγενής και ανήθικος, τελευταία δε σχεδόν συνεργάτης της Ακροδεξιάς.
Αυτό είναι το τοπίο, αυτή είναι η πραγματικότητα του μοναχικού «Ζαίου» -όπως τον αποκαλούν στο φέισμπουκ με κάποιο χυδαίο συνθετικό μπροστά. Α, μην το ξεχάσω. Έχει και μια οργάνωση του κόμματός του, στη γειτονιά, στην περιοχή ή στη δουλειά, που σπαράσσεται από το σύνδρομο μιας εμφύλιας ανοησίας ή από την εγωτική κρίση κάποιου ανεπιβεβαίωτου.
Ε, αυτή την απολεσθείσα αίσθηση ένταξης, ενότητας την αναζητά στα μέσα, στον λόγο και τον αντί-λογο της Αριστεράς. Τη σύσταση μιας ψυχικής και φιλικής ενότητας, την ανάκτηση μιας οικειότητας, μιας συντροφικότητας θέλει. Ένας αριθμός πιεσμένων, τραυματισμένων αριστερών αντιμετωπίζει ευμενώς την αντεπίθεση, ένα αντιγύρισμα της λεκτικής βίας που τρώει πολυετώς κατακέφαλα. Έχοντας κουραστεί από την στρέψη και «της άλλης παρειάς», θέλει να ισορροπήσει.
Υπ’ αυτούς τους όρους η στρατηγική της Ν.Δ. «δεν τους αφήνουμε σε χλωρό κλαρί, δεν τους αφήνουμε να ανασάνουν, διότι τότε θα ανασυνταχθούν» είναι απολύτως ορθή. Το ακολούθησε ως αντιπολίτευση, το ακολουθεί και ως κυβέρνηση. «Χαώδεις δημοσκοπικές διαφορές» κ.λπ.
Ο πυρήνας του ερωτήματος όμως δεν είναι η επικοινωνιακή σχολή, αλλά η αποσταθεροποιημένη ταυτότητα του αριστερού. Η αίσθηση μιας μάταιης μάχης. Και αυτό είναι από τα κεντρικά ζητούμενα για τους αντιπάλους. Όχι μόνο για να περάσουν στο ντούκου οι πομπές, αλλά για να διαλυθεί ο ιδεολογικός, συναισθηματικός, ψυχικός ιστός που πάνω του στήθηκε και το κόμμα και το κυβερνητικό διάβημα της Αριστεράς.
Το δικό μου ερώτημα είναι εάν ο ίδιος ο ΣΥΡΙΖΑ, ως μια αντιφατική αλλά υπαρκτή οντότητα, έχει την ευφυΐα να μην αιχμαλωτιστεί στη στρατηγική της ενοχικής ηττοπάθειας με την οποία προσπαθούν να τον τυλίξουν σε μια κόλλα χαρτί, ούτε όμως να μεταχειριστεί τα πολιτικά και επικοινωνιακά εργαλεία τους, αλλά να ανατρέψει στους όρους τους. Όχι γινόμενος ανεστραμμένος «κανίβαλος» αντιγράφοντας τον αντίπαλο, αλλά συγκρουόμενος και με τα χαρακτηριστικά του αντιπάλου, τα συμπεριφορικά, τεχνοτροπικά χαρακτηριστικά του αντιπάλου.
Νομίζω ότι άλλο έδαφος μάχης χρειάζεται και άλλοι όροι παιχνιδιού.
