Θα πρέπει να καταλάβουμε όλοι ότι οι θαρραλέοι μεταρρυθμιστές και οι οπισθοδρομικοί δεν έχουμε τα ίδια δικαιώματα σ’ αυτόν τον κόσμο.
Αν, π.χ., ένας μαδούρος υπουργός Παιδείας πει ότι τα σχολικά βιβλία δεν χρειάζονται και ότι μια χαρά είναι οι φωτοτυπίες, θα τον πάρουν με τις πέτρες.
Αν το πει μια νεοφιλελεύθερη υπουργός Παιδείας, θα την πιστώσουν ότι θέλει να φέρει τομές και είναι αποφασισμένη για συγκρούσεις με το παλιό.
Αυτή είναι η περίπτωση της Άννας Διαμαντοπούλου.
Η οποία επί κυβερνήσεως ΓΑΠ και Παπαδήμου ήταν αυτή που εφάρμοσε μνημόνια με την ψυχή της και το κατευχαριστήθηκε.
Ακριβώς όπως ο Άδωνις Γεωργιάδης στην κυβέρνηση Σαμαρά - Βενιζέλου. Διάφοροι άλλοι ήταν πιο μαζεμένοι.
Δεν είναι τυχαίο ότι και οι δύο ήταν στο κοινωνικό κράτος.
Έκλεισε σχολεία, συγχώνευσε άλλα, πέρασε τις περικοπές μισθών, πάγωσε τις προσλήψεις μονίμων, κούνησε το δάχτυλο στους καθηγητές.
Και όλα αυτά με εξαιρετική έπαρση.
Γιατί να μην πάει μια μάνα μόνη με ένα παιδί να υπηρετήσει σε ακριτική περιοχή; Εγώ, όταν διορίστηκα στις Βρυξέλλες, πήρα το παιδί μου και πήγα, είχε πει τότε.
Όταν οι καθηγητές έθεσαν θέμα ότι στα σχολεία πλήθαιναν ανησυχητικά τα παιδιά που πεινούσαν, η Διαμαντοπούλου τους είχε επιτεθεί για λαϊκισμό και προπαγάνδα.
‘Επρεπε να έρθουν οι μαδούροι για να ασχοληθούν με το θέμα και να φτιάξουν σχολικά γεύματα. Αλλά αυτό είναι άλλη ιστορία.
Επίσης, έβαλε όλα τα σχολεία να αγοράσουν διαδραστικούς πίνακες, ενώ πολλά από αυτά δεν είχαν πρίζες ή τζάμια.
Ποιος ξέρει, μπορεί να είχε κάποιον γνωστό που τους έφερνε και να τους βρήκε φτηνά.
Κατά τα άλλα, βασικό της χαρακτηριστικό ήταν το μίσος της για το δημόσιο σχολείο.
Και για τη χρηματοδότησή του.
Ατυχώς δεν βγήκε βουλευτής τον Μάιο και τον Ιούνιο του 2012, γιατί το ΠΑΣΟΚ έπιασε πάτο. Και το όραμα έμεινε να το ολοκληρώσει η Κεραμέως.
Το αξιοσημείωτο είναι ότι η Διαμαντοπούλου είναι ο ορισμός του κομματικού σωλήνα. Ο Ανδρέας Παπανδρέου τη διόρισε νομάρχη Καστοριάς σε ηλικία 25 ετών.
Μετά έγινε βουλευτής, μετά ο Σημίτης την έβαλε επίτροπο στην Κομισιόν και ο ΓΑΠ την έκανε υπουργό.
Στην Κομισιόν έμαθε τη flexicurity και ήρθε να μας την πουλήσει στην Ελλάδα.
Ως ευελφάλεια.
Ευελφάλεια η Διαμαντοπούλου, που δεν πρέπει να έχει εισπράξει στη ζωή της μισό ευρώ που να μην είναι δημόσιο.
Η θέση για την οποία την προτείνει ο Μητσοτάκης στον ΟΟΣΑ είναι παρκάρισμα.
Άλλωστε δεν είναι καν οικονομολόγος.
Απλώς έχει κάνει δύο μήνες υπουργός Ανάπτυξης.
Περισσότερο είναι μια μορφή χειροτονίας.
Είναι το σήμα του Μητσοτάκη ότι αυτός ελέγχει τους επιθετικούς εκσυγχρονιστές του Σημίτη και όχι η Φώφη.
Πράγμα που, ούτως ή άλλως, το ξέραμε.
Και που, ούτως ή άλλως, δεν παράγει κάτι πολιτικά, γιατί οι επιθετικοί εκσυγχρονιστές του Σημίτη χαίρουν ελάχιστης δημοτικότητας.
Ας πούμε ότι το μήνυμα ήταν να το παίξει ο Μητσοτάκης υπεράνω. Τι δεξιοί, τι ΚΙΝ.ΑΛΛ., όσοι θέλουμε ασφαλιστικά Πινοσέτ και εργασιακά γαλέρας είμαστε μια γροθιά.
Και να στείλει και μήνυμα στη Φώφη ότι αν δεν επιτρέψει στη ρεαλιστική αντιπολίτευση, όλο και κάποια δαγκωνιά είναι σε θέση να της κόψει.
Τον Λοβέρδο έστω. Κάποια ζημιά θα γίνει κι έτσι.
