Είναι πραγματικά να απορεί κανείς πόσο μπ…ο είναι αυτή η χώρα, πόσο εκκωφαντικά ανίκανη είναι η κυβέρνηση, τι αδιανόητο χάλι είναι αυτό που ζούμε. Είναι τέρμα απελπισία η κατάσταση. #χώρα_του_ζόφου
Για τους δύο ήρωες πιλότους του Canadair, τον σμηναγό Χρήστο Μουλά, 34 ετών, και τον ανθυποσμηναγό Περικλή Στεφανίδη, 27 ετών, ταιριάζει εκείνος ο ωραίος στίχος του Θωμόπουλου από την τραγουδάρα του Παύλου: «Τι να τις κάνω τις τιμές τους / τα λόγια τα θεατρικά»…
Τι να τις κάνουμε τις γκράντε τιμές και τους δεκάρικους των κυβερνητικών όταν βάζουν τα παιδιά να πετάνε με τα ιπτάμενα φέρετρα, όταν μόνο μέσα στον Ιούλιο έχουν 700+ ώρες πτήσεις, κάτι που σημαίνει ότι το λάθος ή η βλάβη δεν είναι απλώς πιθανά, αλλά αναπόφευκτα; Τι να την κάνουμε την έκφραση συγκίνησης των επισήμων όταν δεν υπάρχει δημοσιογράφος στην Ελλάδα ο οποίος τα τελευταία 25 χρόνια να μην έχει γράψει ρεπορτάζ για τον γερασμένο στόλο των πυροσβεστικών και τους πιλότους που πετάνε με αυτοθυσία, παίρνοντας καθημερινά πολύ μεγάλα ρίσκα; #υποκρισία
Δεν χρειαζόμαστε μια χώρα με ήρωες. Χρειαζόμαστε μια χώρα που να λειτουργεί οργανωμένα. Μια χώρα που όσοι-ες βρίσκονται σε θέσεις ευθύνης θα κάνουν τη δουλειά τους με στοιχειώδη επάρκεια. Χρειαζόμαστε μια Ελλάδα που δεν θα έχεις διαρκώς την αίσθηση ότι ζεις από τύχη. Να ζούμε σε μια κάπως κανονική χώρα, όσο κανονική μπορεί να είναι βέβαια στην εποχή της κλιματικής κρίσης και της γεωπολιτικής αναμπουμπούλας. #μέθοδος_και_όχι_ηρωισμός
Μπροστά στους ήρωες πιλότους η ελληνική κοινωνία κλίνει ευλαβικά το γόνυ. Η γενική απαίτηση όμως είναι μην χρειαστεί να το κάνουμε ξανά.
Αλλά τι να λέμε τώρα, όταν η χώρα δεν μπορεί να προστατεύσει ούτε τα κρίσιμα στρατιωτικά αεροδρόμια; Τι διάολο να πούμε για την έκρηξη της αποθήκης των πυρομαχικών στη Νέα Αγχίαλο και τη μεταφορά των F-16 στη Λάρισα; Προσέξτε. Μιλάμε για την 111 Πτέρυγα Μάχης, την πιο σημαντική αεροπορική βάση της χώρας, στην οποία σταθμεύουν τα μισά F-16 που διαθέτουμε. Αυτή τη ζωτικής σημασίας στρατιωτική εγκατάσταση, που ανήκει στον σκληρό πυρήνα της κυριαρχίας μιας χώρας, δεν μπόρεσε να προστατεύσει ο κρατικός μηχανισμός. Πρόκειται για αδιανόητη αποτυχία της Πολιτικής Προστασίας, της Πυροσβεστικής, των Ενόπλων Δυνάμεων, της κυβέρνησης, του κράτους, της ίδιας της χώρας. #failed_state
Για τις γεωπολιτικές επιπτώσεις της καταστροφής στη Νέα Αγχίαλο είναι εύγλωττα όσα έγραψε ο καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Σωτήρης Ρούσσος:
«Μετά την έκρηξη σε αποθήκη πυρομαχικών στην Αγχίαλο και την “εκκένωση” των αεροσκαφών F-16, θα ανέμενε κανείς υποβολή παραίτησης από: υπουργό Προστασίας του Πολίτη, υπουργό Άμυνας, αρχηγό ΓΕΕΘΑ και αρχηγό Αεροπορίας.
Δεν πρόκειται για “ατύχημα” ή φυσική καταστροφή, αλλά για μείωση της αμυντικής θωράκισης της χώρας και, ακόμη χειρότερα, για μείωση της εικόνας της αμυντικής ικανότητας σε φίλους και εχθρούς. Με άλλα λόγια, οι απέναντι βλέπουν με μεγάλο ενδιαφέρον πόσο τραγικά ανήμπορη είναι η χώρα μας».
Νομίζω όμως ότι ακόμα πιο σημαντική είναι η αδυναμία του κράτους να επιτελέσει τη βασική υποχρέωσή του: την προστασία της ανθρώπινης ζωής. Δεν αναφέρομαι μόνο στους πέντε αδικοχαμένους των πυρκαγιών. Όταν σκάνε αποθήκες πυρομαχικών των Ενόπλων Δυνάμεων μέσα σε κατοικημένη περιοχή, είναι θέμα τύχης αν θα υπάρξει εκατόμβη. Δεν γίνεται, γαμώ την τρέλα μου, να ζούμε από τύχη εν έτει 2023. #επιτελικό_χάος
Βεβαίως βεβαίως, η κυβερνητική αριστεία διαχειρίζεται το όλο θέμα με επικοινωνιακούς όρους - όπως πάντα δηλαδή. Λίγο να κρατήσουμε τον Επιτελικό έξω από το κάδρο, λίγο να βγει ο Κικίλιας να πει για την κλιματική κρίση, λίγο να πει ο Βορίδης την ψεκιά για τους Τούρκους πράκτορες, λίγο να παραιτήσουμε τον Μηταράκη γιατί τον πιάσανε στα πράσα και τι να κάνουμε τώρα, λίγο να παίζουν τα κανάλια ταινίες συνέχεια για να μην δείχνουν τη φωτιά, λίγο να καούμε όλοι μαζί χαζεύοντας κώλους στο ίνστα. #don’t_look_up
Επιτελική απελπισία.
Την ίδια ώρα, όσα γίνονται στον ΣΥΡΙΖΑ γύρω από την υποψηφιότητα για τον Δήμο της Αθήνας δύσκολα μπορούν να προκαλέσουν ενθουσιασμό ακόμα και στον πιο ακραιφνή συριζαίο. Άντε, μανίτσες μου, κάντε μια παραπάνω προσπάθεια να πάμε παρακάτω. Στην Ισπανία ο Σάντσεθ και η Ντίαζ έδειξαν ότι μπορεί να τσουλήσει το πράγμα ακόμα κι όταν όλο το γύρω στρίβει δεξιά. Άντε, γαμώ το σπιτάκι μας. #βοήθα_Σταλινοπαναγιά
Κλείνω με Sinead O’Connor, που μας άφησε αυτή την εβδομάδα. Ευαίσθητη, βασανισμένη και τολμηρή, άφησε το ίχνος της στη ζωή. Θα έχετε διαβάσει, φαντάζομαι, τις ιστορίες με τον Πάπα, τη δισκογραφική εταιρεία, το παιδί της. Αν όχι, αξίζει να τις διαβάσετε. Εγώ όμως θέλω να γράψω για τη δική μου σχέση μαζί της. Γιατί μπορεί ένας καλλιτέχνης με ένα και μόνο έργο του γίνει μέρος της ζωής σου. Το «Nothing compares to you» (διαστημική τραγουδάρα και απίστευτο χιτ) το είχε γράψει ο τεράστιος Prince. Αλλά ήταν η Sinead που το απογείωσε με την ερμηνεία της κι εκείνο το επικό δάκρυ στο βίντεο κλιπ, που σε έκανε να πιστεύεις ότι πραγματικά το ζούσε το κομμάτι - όντως το ζούσε. Ίσως γι’ αυτό το «Nothing compares to you» συνοδεύει κάθε φορά τη μεγάλη πίκρα του χαμένου έρωτα, τότε που δεν μπορείς να μην βουρκώσεις ακούγοντας το «Since you took your love away / Since you been gone, I can do whatever I want / I can see whomever I choose / I can eat my dinner in a fancy restaurant / But nothing / I said nothing can take away these blues / ’Cause nothing compares / Nothing compares to you».
Τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί μαζί σου, αγάπη μου, γιατί εσύ είσαι το μέτρο του κόσμου μου. Η Sinead το ήξερε.
