Εάν υπάρχει κάτι στο οποίο μπορούμε εύκολα να συμφωνήσουμε είναι ότι η επικοινωνία είναι μεγάλη υπόθεση, όπως επίσης και η οργάνωση. Από την άλλη πάλι, τόσο η επικοινωνία όσο και η οργάνωση, με εξαίρεση την καλή θέληση, απαιτούν εντελώς διαφορετικές ικανότητες.
Πρόσφατα και σε ώρα απαγορευτική για επικοινωνία με δημοσιογράφους, και ειδικά σε ημέρα ρεπό, δηλαδή κατά τις 9.30-10 το πρωί, η κυρία του πρώτου ορόφου, που με γνωρίζει σχεδόν από βρέφος, χτύπησε επίμονα το κουδούνι της εξώπορτας. Σηκώθηκα άρον-άρον από το κρεβάτι και με μάτια σαν κουμπότρυπες ακόμα από τον ύπνο ανοίγω την πόρτα.
«Γειά σου, παιδί μου» μου λέει.
«Καλημέρα!» της απαντώ.
Κοιτάζει το μικρό στρογγυλό ρολογάκι με τον μεγάλο μεταλλικό μπρασελέ και αντιπαρέρχεται επιδεικτικά της καλημέρας…
«Ξέρεις, παιδί μου», μου λέει, «θα το εκτιμούσαμε πολύ εάν έπαιρνες τη μοτοσικλέτα από εκεί που την έχεις αφήσει (σ.σ.: μπροστά από την εξώπορτα του σπιτιού δηλαδή) γιατί θα έρθει φορτηγό να αφήσει ένα κοντέινερ για μπάζα».
«Τι έγινε;» τη ρωτώ ευγενικά και με ειλικρινές ενδιαφέρον.
«Θα αλλάξουμε τα υδραυλικά γιατί έσπασαν οι σωλήνες» μου απαντά. «Έχουμε βάλει και κορδέλες στο πεζοδρόμιο, δεν τις είδες;»
«Πότε;» τη ρωτώ με αμηχανία…
«Από το πρωί» μου απαντά με αυστηρό ύφος.
Χωρίς δεύτερη σκέψη, φόρεσα τα παπούτσια μου και κατέβηκα να μετακινήσω τη μηχανή. Με ευχαρίστησε, την ευχαρίστησα, με στραβοκοίταξε, στάθηκα να διαβάσω το ιδιόχειρο σημείωμα που ήταν απλωμένο με μανταλάκια σε ένα σχοινί απλώματος, το οποίο είχε δέσει στις δύο νερατζιές, και ανέβηκα ξανά στο διαμέρισμά μου για να συνεχίσω τον ύπνο μου.
Καμιά ώρα αργότερα, πάνω που άρχισα να γλυκαίνομαι στον ύπνο, να σου πάλι το κουδούνι του σπιτιού. Άντε ξανά να σηκωθώ να ανοίξω την πόρτα. Αυτή τη φορά αντίκρισα την κυρία του τρίτου ορόφου.
«Σε ξύπνησα, παιδί μου;» με ρωτά.
Η κυρία του τρίτου, που εκτελεί και χρέη διαχειρίστριας, γνωρίζει καλύτερα τα ωράριά μου διότι έχουμε ανοιχτούς λογαριασμούς. Ξέρει η γυναίκα πότε έρχομαι και πότε φεύγω προκειμένου να αποφεύγουμε τις άβολες συναντήσεις για τα κοινόχρηστα.
«Ξέρεις», μου λέει, «θα πρέπει να μετακινήσεις τη μηχανή σου γιατί περιμένουμε το συνεργείο».
«Τη μετακίνησα» της απάντησα, εννοώντας φυσικά τη μετακίνηση για το φορτηγό και το κοντέινερ.
«Ναι», μου απαντά, «αλλά τώρα θα έρθει το συνεργείο για την πολυκατοικία».
«Σπάσανε και τα υδραυλικά της πολυκατοικίας;» ρωτώ έντρομος…
«Γιατί να σπάσουν τα υδραυλικά της πολυκατοικίας;» με ρωτά.
«Γιατί θα έρθει τότε το συνεργείο;» ρωτώ εγώ. Για να λάβω την απάντηση ότι θα κάνουμε απολύμανση.
Ξανακατεβαίνω στον δρόμο, ξαναμετακινώ τη μηχανή και πάνω που έχω αρχίσει να ηρεμώ από την αναστάτωση βάζει ο υδραυλικός μπροστά το κομπρεσέρ στον πρώτο όροφο. Πάνω που τέλειωσε με τα σκαφτικά του και άρχισε να ηρεμεί το κεφάλι μας ξαναχτυπά το κουδούνι. Ανοίγω την πόρτα και είναι το συνεργείο απολύμανσης που είχε έρθει για την πολυκατοικία.
«Φίλε, να απολυμάνουμε;» με ρωτά ο εργάτης, που τον ψιλοντράπηκα αφού αυτός είχε κλείσει ήδη 12 ώρες ξύπνιος στη δουλειά κι εγώ 12 ώρες ξάγρυπνος μετά τη δουλειά…
«Βεβαίως, περάστε» του λέω ευγενικά. Πέρασε και, φεύγοντας, έδωσε και την εντολή να μην ρίξουμε νερά τις επόμενες τρεις ημέρες.
Κάπως έτσι λοιπόν βρεθήκαμε με μία στοίβα μπάζα στην είσοδο, χώματα στους διαδρόμους και τις κατσαρίδες να φεύγουν όπως-όπως από τα σιφόνια και να κείτονται ανάσκελα λόγω της απολύμανσης. Πιθανολογώ πως ήταν η καλύτερη απολύμανση που έχει γίνει σε αυτή την πολυκατοικία από τη θεμελίωσή της… και ας μου κόστισε το ρεπό μου σε αλλαγές της θέσης πάρκινγκ.
