Σκελετοί θαμμένοι στο χώμα για 76 χρόνια. Μνήμη κοιμωμένη και φλέγουσα. Τόσο φλέγουσα που δεν αντέχει η κυβέρνηση να τη βλέπει στο φως. Τέτοια απειλή και τέτοιο φόβο τους προκαλούν οι 34 εκτελεσθέντες αγωνιστές-τριες πατριώτες.
34 από τους 200 – 400 εκτελεσθέντες του Εμφυλίου Πολέμου στην περιοχή. Ακόμα και τα λίγα απομεινάρια των «κομουνιστοσυμμοριτών» τρομάζουν την κυβέρνηση. Σπαράγματα του χρόνου που απρόσμενα αναδύθηκαν στο σήμερα, ένα δαχτυλίδι χάλκινο, ένα τακούνι, μία χτένα, κομμάτια ενδυμάτων…
Πόνος, θλίψη και συγκίνηση για τους αριστερούς και τις αριστερές που εκτελέστηκαν σε στημένα στρατοδικεία με συνοπτικές διαδικασίες και την συνηθισμένη κατηγορία περί «απόπειρας διάδοσης ανατρεπτικών ιδεών». Ανάμεσά τους και παιδιά. Η εκδικητική μανία των εθνικοφρόνων δεν έκανε διακρίσεις και είχε τέτοιο μένος που δεν τους αρκούσε μία εκτέλεση.
Αποφάσισαν ότι στους «εαμοβούλγαρους» δεν τους πρέπει όνομα, τάφος, μνήμα στη γη αυτή. Και τους εκτέλεσαν διπλά. Μία σφαίρα στον κρόταφο και μία, στη μνήμη τους. Δεν τους έφτανε η θανατική ποινή. Ήθελαν την απόλυτη αφάνεια..
Έθαψαν τη μνήμη ομαδικά και η πληγή έμεινε χαίνουσα αιώνια… Ανοικτή, όπως η τρύπα από τη σφαίρα στο κρανίο των εκτελεσμένων κομμουνιστών, κομμουνιστριών.
Και όμως, η αλήθεια αναδύθηκε σε πείσμα τη λήθης, σα να λυπήθηκε το άδικο, 76 χρόνων σιωπής για το φόρο αναίτιου αίματος. Και ποια ήταν η αντίδραση της κυβέρνησης;
«Δεν συνιστούν αρχαιολογικό εύρημα» είπε η Λίνα Μενδώνη αρνούμενη να αποδώσει την τιμή που αξίζει στους εκτελεσμένους αντάρτες και αντάρτισσες, αγωνιστές της Ελευθερίας που οι εθνοπατριώτες έβλεπαν ως τρομοκράτες, αντεθνικά στοιχεία, ή όπως έλεγε το Γ’ ψήφισμα οι επιβουλευόμενοι «την δημοσίαν τάξιν και την ακεραιότητα του κράτους».
Η υπουργός Πολιτισμού ουσιαστικά δηλώνει «αναρμόδια» διότι προφανώς θεωρεί πως το χαρτοφυλάκιο της περιλαμβάνει μόνο, την αρχαία Ιστορία. Και ανοίγει νέο «λάκκο», για να ξαναθάψει ομαδικά τα λείψανα - ιερά για τους αγωνιστές που οραματίζονται κοινωνική ισότητα και δικαιοσύνη σε όλο τον κόσμο - συνεχίζοντας την ύβρη 76 χρόνων.
Άλλωστε, πάντα οι νικητές αποφάσιζαν τι αξίζει να διασωθεί ιστορικά και τι όχι. Παράλληλα όμως, αυτό είναι που κρίνει και την ποιότητα της Δημοκρατίας μιας χώρας. Όλα τα άλλα είναι κούφια λόγια και φτωχά τεχνάσματα.
Ειδικά, όταν, ξορκίζει ο Κ. Μητσοτάκης, το διχασμό κάθε φορά, που αισθάνεται στριμωγμένος. Σε πιο πρόσφατη εκδοχή, η πομπώδης δήλωσή του, για τα Τέμπη, λίγο πριν τη μεγαλειώδη διαδήλωση «το συλλογικό πένθος να μη γίνει νέος διχασμός».
Και όμως, ο μόνος που τον συντηρεί σταθερά είναι ο ίδιος ο πρωθυπουργός και η κυβέρνησή του. Γιατί αυτούς ωφελεί. Ο Μητσοτάκης παραδίδει τα διαπιστευτήριά του στον «εθνικό κορμό» και την ακροδεξιά σε θέματα που αφορούν τον πολιτισμό, ή τους μετανάστες (θέματα, βολικά όπως θεωρεί, γιατί λειτουργούν στο πεδίο του συμβολισμού και μια – δυο θορυβώδεις δηλώσεις είναι αρκετές). Έτσι κρατά ήσυχη την ακροδεξιά στο εσωτερικό του αποζητώντας να εκφράσει και ευρύτερα τμήματά της, κάτι που κρίνεται αναγκαίο για τη βελτίωση της δημοσκοπικής του εικόνας.
Βαθύτερη αιτία, όμως είναι ότι συνεχίζει με επιμέλεια το έργο της μετεγγραφής και της αλλοίωσης της Ιστορίας που μεθοδικά συντελέστηκε από τις μετεμφυλιακές κυβερνήσεις και είχε ως αποτέλεσμα το θάψιμο της ιστορικής αλήθειας των εκτελέσεων, των βασανιστηρίων, της επιβράβευσης των εκτελεστών/βασανιστών και των διωγμών πρωτίστως της Αριστεράς και των δημοκρατικών πολιτών, για χάρη του εθνικιστικού, εθνοπατριωτικού αφηγήματος.
Η μνήμη όμως δεν μπαίνει στο απόσπασμα. Και ας το προσπαθούν. Αυτό, άλλωστε απέδειξε η έρευνα φέρνοντας στο φως τους 34 σκελετούς των εκτελεσμένων αγωνιστών-τριων απέναντι από το Γεντί Κουλέ. Και ας τους εκτελούσαν εκεί γιατί το μέρος ήταν ακατοίκητο και δεν υπήρχαν μάρτυρες.
Η πληγή παραμένει χαίνουσα και η μνήμη ζώσα.
