Η πλατεία Αττικής οφείλει την ονομασία της σε παλαιότερο σταθμό των Σιδηροδρόμων Αττικής, που βρισκόταν στη θέση του σημερινού. Με τη σειρά της η πλατεία έδωσε το όνομά της στη γύρω γειτονιά, η οποία εξυπηρετείται από τρόλεϊ και λεωφορεία που κινούνται στις οδούς Λιοσίων και Αχαρνών και, φυσικά, από τη γραμμή 1 του ηλεκτρικού και τη γραμμή 2 του μετρό, που συναντώνται στον σταθμό Αττική.
Το μικρό, αραιοκατοικημένο προάστιο στα σύνορα της Αθήνας του 19ου αιώνα χτίστηκε τον 20ό αιώνα αρχικά με πολλά όμορφα νεοκλασικά σπίτια. Από αυτή την προπολεμική φάση οικοδόμησης της γειτονιάς σώζονται μέχρι σήμερα διάσπαρτα νεοκλασικά ανάμεσα στις θηριώδεις μεταγενέστερες πολυκατοικίες. Επίσης, σώζεται το μικρό «υπαίθριο μουσείο νεοκλασικής αρχιτεκτονικής» της οδού Ρεμούνδου, όπως χαρακτηρίζεται στην ιστοσελίδα Lifo, του μοναδικού ίσως δρόμου της Αθήνας (εκτός Πλάκας) που όλα τα κτήριά του στη σειρά είναι γνήσια νεοκλασικά. Αργότερα χτίστηκαν επίσης πολλές εξαιρετικές πολυκατοικίες, μεσοπολεμικές και των πρώτων μεταπολεμικών χρόνων. Είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς τα κάπως θαμπωμένα μάρμαρα των εισόδων τους και τα εκπληκτικά, αλλά παραμελημένα κάγκελα στα μπαλκόνια. Χρειάζεται εξασκημένο μάτι για να απομονώσει την αρμονία των νεοκλασικών, την πικρή νοσταλγία των σφραγισμένων θερινών σινεμά και των παρηκμασμένων εμπορικών στοών. Κι αυτό γιατί η γειτονιά χτίστηκε τόσο ανεξέλεγκτα, κυρίως κατά τις δεκαετίες του 1960 και του 1970, με αποτέλεσμα να είναι τόσο πυκνοκατοικημένη και χωρίς καθόλου ελεύθερους χώρους, ώστε να υποβαθμίζεται ή και να χάνεται από το οπτικό μας πεδίο ό,τι έχει αξία ή αισθητική.
Από την αρχή της δεκαετίας του 1990 άρχισαν να εγκαθίστανται στη γειτονιά, όπως και σε όλη τη γύρω περιοχή, πολλοί μετανάστες από το πρώην ανατολικό μπλοκ, και όχι μόνο. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα πολλοί παλιοί κάτοικοι να την εγκαταλείψουν, αλλά και άλλοι τόσοι να μείνουν δημιουργώντας καλύτερες ή χειρότερες σχέσεις με τους νεοφερμένους. Η προκατάληψη, η φτώχεια, οι πολιτισμικές διαφορές έκαναν για χρόνια αρκετά δύσκολη την προσαρμογή και τη συνύπαρξη. Τα προβλήματα και τις αντιπαραθέσεις υποδαύλισε με ένταση η Ακροδεξιά. Πέρασαν δύσκολα χρόνια, αλλά τελικά οι αλλοδαποί μετανάστες αγόρασαν σπίτια στην περιοχή, άνοιξαν μαγαζιά, έστειλαν τα παιδιά τους στο σχολείο της γειτονιάς μαζί με των ντόπιων, έμαθαν καλύτερα τη γλώσσα και η κατάσταση ομαλοποιήθηκε αρκετά. Ορθόδοξες εκκλησίες και αυτοσχέδια υπόγεια τζαμιά λειτούργησαν για χρόνια δίπλα-δίπλα, με ή χωρίς προβλήματα. Μαγαζιά ανθρώπων ετερόκλητων εθνικοτήτων που πουλάνε ποικίλα προϊόντα κάθε προέλευσης λειτουργούν το ένα δίπλα στο άλλο. Όλα αυτά διαμορφώνουν μια νέα κατάσταση στην περιοχή, που εμπεδώνεται με αργούς ρυθμούς.
Μια φορά την εβδομάδα οι κάτοικοι της Αττικής και της γύρω περιοχής συναντιούνται στη λαϊκή αγορά του Σαββάτου στην Αλκαμένους ή στη Μιχαήλ Βόδα. Το καλοκαίρι οι θρησκείες και οι πολιτισμοί της περιοχής ανταμώνουν στο πανηγύρι του Αγίου Παντελεήμονα μέσα σε εορταστική ατμόσφαιρα. Ο μοναδικός ελεύθερος χώρος της γειτονιάς, η πλατεία Αττικής, είναι το σημείο όπου η συναναστροφή των ανθρώπων λειαίνει τις αντιθέσεις.
