«Είναι δύσκολες οι ανθρώπινες σχέσεις» είπε με στόμφο καθώς προσπαθούσε να διαφύγει της απάντησης. Έπρεπε με κάποιον τρόπο να εξηγήσει.
Οχι πως είχε περιμένει με ουσιαστικούς όρους να εξελιχθούν διαφορετικά τα πράγματα, αλλά να, είναι κι εκείνη η ελπίδα που πεθαίνει πάντα τελευταία, είναι και οι προσδοκίες που ματαιώθηκαν, είναι κι εκείνη η ανάγκη της συντροφικότητας που με έναν περίεργο τρόπο βρίσκει απάγκιο στο παλιό και όχι στο νέο.
Πάντοτε κάπου υπάρχει κάτι που κάνει τους ανθρώπους να ελπίζουν για μετά το τέλος.
Ετσι, μετά τον θυμό και την ένταση επήλθε η περίσκεψη και την αναποφασιστικότητα διαδέχθηκε η πίστη που έφτιαχνε στο μυαλό και των δύο σχέδια για την επόμενη ημέρα, τους επόμενους μήνες… Σχέδια, σχέδια, σχέδια.
Αργότερα επανήλθε ο θυμός, αναγκαίος άλλωστε για να κινητοποιήσει τα πόδια και τα χέρια που έπρεπε να κάνουν τα επόμενα βήματα. Να πάρουν τις αποφάσεις και να τις υλοποιήσουν.
Οταν ρωτήθηκε, καθισμένη στην καρέκλα απέναντί του, για το τι ήταν αυτό που έφταιξε και ήρθαν έτσι τα πράγματα, δεν μπορούσε να πει πολλά, πέρα από μια λέξη: εκείνος. Κι όταν πιέστηκε να απαντήσει πιο συγκεκριμένα, άρχισε να αραδιάζει μια σειρά από δευτερεύουσες αιτίες που δεν είχαν κανένα νόημα· ούτε μόνες τους αλλά ούτε και όλες μαζί.
Κι εκείνος, όταν ρωτήθηκε, στην αρχή κόμπιασε κι έπειτα από μια σειρά δευτερεύουσες αιτίες και προβλήματα από αυτά που συνήθως δεν κάνουν τους ανθρώπους να χωρίζουν, απάντησε με ευθύτητα: «Δεν με ήθελε ποτέ».
Και το τούτο το πολύ απλό ξαφνικά άρχισε να αποκτά άλλο περιεχόμενο, γιατί μετά τη διαπίστωση έρχεται και η απορία, κάπως όπως ο θυμός ακολουθείται από την περίσκεψη. Ένα βήμα μπρος και δύο πίσω. Όπως προχωρά η ζωή δηλαδή.
Εκεί μονάχα που αντέδρασε ήταν όταν ακούστηκε η φράση: «Σε έναν χωρισμό φταίνε και οι δύο». Η εύκολη γενίκευση που εξισώνει τον θύμα με τον θύτη, τη δράση με την αντίδραση. Λες και τα πάντα υφίστανται αυτοτελώς και χωρίς προηγούμενο. Λες και οι αποφάσεις και οι πρωτοβουλίες έρχονται χωρίς σχεδιασμό. Αντανακλαστικά μόνο.
Οι συζητήσεις -όπως και οι σχέσεις- τελειώνουν ανάλογα με την αξία που τους έχουμε δώσει κι έτσι κάπως το ζευγάρι σηκώθηκε από τις καρέκλες του, χαιρέτησε τον θεραπευτή σχέσεων που απέτυχε παταγωδώς να σώσει τη σχέση και αποχώρησε.
Το ίδιο έκανε και ο θεραπευτής, που έτρεξε να προλάβει ανοιχτά τα μαγαζιά μιας και ήταν Black Friday, για να αγοράσει πράγματα που δεν χρειάζεται από καταστήματα που δεν εμπιστεύεται, με εργαζόμενους που δεν πληρώνονται και με χρήματα που δεν είχε.
