Τη συνάντησή μας την είχαμε φανταστεί πολύ διαφορετική. Σχεδόν έναν μήνα πριν, η γυναικοπαρέα είχαμε κλείσει ραντεβού στο μπαλκόνι της μικρότερης, με θέα την Ακρόπολη, για να αφηγηθούμε τα των διακοπών μας, να μιλήσουμε για ταξίδια και παραλίες, για μπαράκια και φλερτ. Θεωρώντας, στα μέσα Ιουλίου περίπου που κλείσαμε το ραντεβού, ότι τα πάντα θα ήταν ήσυχα στην αυγουστιάτικη Αθήνα, ότι θα περνούσαμε μια βραδιά ευχάριστη και χαλαρή.
Κι όμως, βρεθήκαμε να καθόμαστε στο μπαλκόνι με δάκρυα στα μάτια. Όχι από τα γέλια στο άκουσμα αστείων περιστατικών που ζήσαμε στις διακοπές. Αλλά από την κάπνα που γέμιζε την ατμόσφαιρα, αυτή την κάπνα που αγκαλιάζει τη φωτισμένη Ακρόπολη στη φωτογραφία.
Από κοντά και η θλίψη για τα δάση, τα χωράφια, τα σπίτια που καίγονται, για τους ανθρώπους που απανθρακώθηκαν στη Δαδιά και δεν θα μάθουμε ποτέ το όνομά τους, δεν θα μάθουν καν οι μανάδες τους ότι τους έχασαν μέσα στην πύρινη κόλαση της Γης της Επαγγελίας.
Από κοντά και η οργή για τους σερίφηδες που έχουν φτιάξει τη δική τους Κου Κλουξ Κλαν στον Έβρο, με τα φασισταριά να τους χειροκροτούν, με τοπικούς παράγοντες και βουλευτές να τους ενθαρρύνουν, με διάφορους δημοσιογράφους να τους ξεπλένουν - και με ένα απροσδιόριστα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να αδιαφορεί.
Από κοντά και η αγωνία για το αύριο, το οποίο, με μείον ακόμη ένα εκατομμύριο στρέμματα δάσους και βλάστησης, θα είναι πιο καυτό τα καλοκαίρια, πιο επικίνδυνο όταν βρέχει, πιο επιρρεπές σε ανομβρίες, επιδημίες και άλλες καταστροφές.
Στο μπαλκόνι με θέα την Ακρόπολη τα μάτια μας ήταν δακρυσμένα. Σαν να βλέπαμε σκηνές από το ροκ του μέλλοντός μας. Που μάλλον θα μοιάζει με death metal.
