Κάθε χρόνο, οι πρώτες ημέρες της άνοιξης στην Ισπανία σηματοδοτούν μια ασύλληπτη βαρβαρότητα που ξεπερνά και την πιο αρρωστημένη φαντασία. Είναι η εποχή που χιλιάδες κυνηγοί ξεφορτώνονται μαζικά τα άχρηστα, τα ανίκανα και τα γερασμένα κυνηγόσκυλά τους. Είναι η εποχή που μια ολόκληρη χώρα ανέχεται μια αποτρόπαια παράδοση που στοιχίζει κάθε χρόνο τη ζωή σε δεκάδες χιλιάδες κυνηγόσκυλα. Είναι η εποχή του «ολοκαυτώματος» για χιλιάδες Γκάλγκο Εσπανιόλ, τη ράτσα των ισπανικών κυνηγόσκυλων, η ιστορία των οποίων χάνεται στα βάθη των αιώνων και κάποτε ήταν τα σκυλιά των ευγενών και των αριστοκρατών. Σήμερα στην Ισπανία υπολογίζεται ότι κάθε κυνηγός μπορεί να έχει από 10 μέχρι και 20 Γκάλγκο στην κατοχή του. Η εμπορική αξία των σκύλων κυμαίνεται γύρω στα 10 ευρώ και εκτιμάται ότι κάθε χρόνο τις ημέρες του «ολοκαυτώματος» θανατώνονται περίπου 100.000 σκυλιά σε ολόκληρη τη χώρα.
Μαρτυρική ζωή πριν τη θανάτωση
Τα Γκάλγκο Εσπανιόλ χρησιμοποιούνται κυρίως για το κυνήγι του λαγού και τα σκυλιά ζουν τη σύντομη ζωή τους σε άθλιες συνθήκες, στριμωγμένα και αλυσοδεμένα σε βρόμικα υπόστεγα χωρίς να τα βλέπει το φως του ήλιου και φυσικά στερημένα από ανθρώπινη φροντίδα και στοργή. Τα Γκάλγκο συνήθως εκπαιδεύονται από τους ιδιοκτήτες τους δένοντάς τα πίσω από αυτοκίνητα και αναγκάζοντάς τα να τρέχουν με μεγάλη ταχύτητα, κάτι που συχνά τους προκαλεί τραυματισμούς ακόμα και θανάσιμους, αλλά μιας και είναι αναλώσιμα, κανείς δεν δίνει σημασία αν κάποια πεθάνουν. Είναι σύνηθες, πριν τα Γκάλγκο βγουν για κυνήγι, να μένουν για μέρες νηστικά ώστε να γίνονται πιο αποδοτικά στο έργο τους. Με λίγα λόγια, η ζωή των κυνηγόσκυλων στην Ισπανία δεν έχει την παραμικρή αξία, γι’ αυτό και ο νόμος δεν τους αναγνωρίζει το παραμικρό δικαίωμα. Τον Φεβρουάριο του 2023, μάλιστα, το τελευταίο νομοσχέδιο για την καλή διαβίωση των ζώων που ψηφίστηκε στην Ισπανία απέκλεισε τα κυνηγετικά σκυλιά από κάθε δικαίωμα στην ευζωία, εξαιρώντας τα από την προστασία που αφορά την κακοποίηση των κατοικίδιων ζώων. Τα Γκάλγκο Εσπανιόλ δεν αναγνωρίζονται ως ζώα συντροφιάς αλλά ως παραγωγικά ζώα, με ό,τι αυτό μπορεί να σημαίνει για τον τρόπο που οι άνθρωποι μπορούν να τα μεταχειρίζονται αλλά και να τα θανατώνουν.
Ενα σαδιστικό έθιμο
Η εποχή του «ολοκαυτώματος» των κυνηγόσκυλων στην Ισπανία σημαδεύεται από μια παράδοση που θέλει τους κυνηγούς να πιστεύουν ότι όσο πιο επώδυνος και βασανιστικός είναι ο θάνατος των ζώων και όσο περισσότερο υποφέρουν τα σκυλιά τόσο πιο επιτυχημένη θα είναι η επόμενη κυνηγετική περίοδος γι’ αυτούς. Έτσι λοιπόν η παράδοση των κυνηγών επιβάλλει τα ζώα να θανατώνονται κρεμώντας τα από τον λαιμό με τα πόδια τους να ακουμπούν απλώς το έδαφος, τόσο όσο ώστε να ταλαντεύονται βιώνοντας πόνο και αγωνία για αρκετές ημέρες μέχρι να πεθάνουν από ασφυξία. Αυτός ο αρρωστημένος και διαστροφικός στραγγαλισμός του ζώου αποκαλείται από τους κυνηγούς «το παίξιμο του πιάνου», προφανώς εμπνευσμένο από τον αγωνιώδη τρόπο που ο σκύλος παλεύει να φτάσει στο έδαφος με τα πίσω του πόδια. Μια θανάτωση που δείχνει ξεκάθαρα ότι οι κυνηγοί στερούνται ενσυναίσθησης και σεβασμού για τα ζωντανά όντα. Άλλοι παραδοσιακοί τρόποι δολοφονίας των Γκάλγκο Εσπανιόλ, που δεν απέδωσαν όσο καλά περίμεναν τα αφεντικά τους, είναι να θάβονται ή να γδέρνονται ζωντανά, να καίγονται με οξύ, να δένονται πίσω από αυτοκίνητα και να σέρνονται μέχρι θανάτου. Τα πιο τυχερά Γκάλγκο είναι αυτά που οι ιδιοκτήτες τους επιλέγουν απλώς να τα εγκαταλείψουν αφού πρώτα τους αφαιρέσουν το τσιπάκι και τους σπάσουν τα πόδια, ώστε να είναι σίγουροι πως δεν πρόκειται τα ζώα να επιστρέψουν κοντά τους. Τα εγκαταλελειμμένα σκυλιά συχνά πεθαίνουν από την πείνα ή τα τραύματα και αν πιαστούν, μεταφέρονται κυρίως σε δημοτικά κυνοκομεία, όπου κρατούνται σε φρικτές συνθήκες μέχρι να υποβληθούν σε ευθανασία.
Η σωτηρία βρίσκεται συνήθως εκτός Ισπανίας
Ελάχιστα είναι αυτά που σώζονται από φιλοζωικές ομάδες και οδηγούνται σε ιδιωτικά καταφύγια, όπου αποκαθίστανται και στη συνέχεια έχουν την ευκαιρία να βρουν ένα φιλόξενο σπίτι. Δυστυχώς, οι περισσότεροι Ισπανοί θεωρούν ότι τα Γκάλγκο δεν είναι κατάλληλα για ζώα συντροφιάς και έτσι τα περισσότερα αναζητούν τη σωτηρία και την υιοθεσία στο εξωτερικό και μακριά από την κόλαση της πατρίδας τους, εκεί που η ζωή τους δεν έχει την παραμικρή αξία και κανένας νόμος δεν τα προστατεύει από τον ανθρώπινο σαδισμό. Μονάχα κάποιες οργανώσεις είναι που υπερασπίζονται τα δικαιώματα των Γκάλγκο στην Ισπανία και τα τελευταία χρόνια αγωνίζονται ενάντια στο έθιμο του «ολοκαυτώματος», συναντώντας όμως πάντα την απροθυμία των κυβερνήσεων να έρθουν σε ρήξη με τα σαδιστικά έθιμα της πολυπληθούς τάξης των κυνηγών που αρνούνται πεισματικά να βάλουν τέλος στην ιστορική αυτή βαρβαρότητα με τα δεκάδες χιλιάδες αθώα θύματα που κάθε χρόνο βρίσκουν μαρτυρικό θάνατο.
Η αθλιότητα της εγκατάλειψης
Της Νατάσσας Μπομπολάκη
Μέχρι και πριν από λίγους μήνες η άποψη ή το επιχείρημα ότι ένας μεγάλος αριθμός εγκαταλελειμμένων σκύλων, που ξεπερνά το 30%, είναι γνήσια κυνηγόσκυλα στηριζόταν στην εμπειρία των φιλοζωικών συλλόγων που τα περιέθαλπαν βρίσκοντάς τα περισσότερα από αυτά σε άθλια κατάσταση. Σήμερα η εμπειρική αυτή άποψη έχει και επιστημονικά πλέον επιβεβαιωθεί μέσα από τις μελέτες και τις έρευνες που διεξήγαγε επιστημονική ομάδα από το Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης. Οι συνήθεις λόγοι που οι κυνηγοί εγκαταλείπουν τα κυνηγόσκυλά τους έχουν να κάνουν με την ικανότητα του σκύλου τους να αποδίδει στο κυνήγι, αφού ο σκύλος είναι το μέσον και το εργαλείο για να φτάσουν στον τελικό στόχο τους, που είναι η κάρπωση του θηράματος-θύματος.
Ετσι, μια αγορά σκύλου που τους βγήκε «ελαττωματικός», ένας ηλικιωμένος σκύλος, ένας τραυματισμός του σκύλου είναι οι αιτίες που παρατούν τον σκύλο-εργαλείο στους δρόμους και στα βουνά, συντελώντας έτσι στη συνεχή ροή αδέσποτων στη χώρα μας. Η αποδεδειγμένη δε διαπίστωση ότι υπάρχουν 1.000.000 αδέσποτα κυνηγόσκυλα και οι άθλιες συνθήκες διαβίωσης που επιφυλάσσουν πολλοί κυνηγοί στα σκυλιά τους καταρρίπτουν το αίολο επιχείρημα της δήθεν αγάπης προς τα σκυλιά τους ενός εξαιρετικά μεγάλου ποσοστού κυνηγών. Οι λόγοι δε που η ομάδα των κυνηγών δεν επιθυμεί τη στείρωση του σκυλιού τους -σημαντικός επιβαρυντικός παράγοντας των εκατομμυρίων αδέσποτων στη χώρα μας- είναι είτε διάφοροι αντιεπιστημονικοί μύθοι για τις συνέπειες της στείρωσης, όπως π.χ. ότι χάνουν την όσφρηση τους, άρα και τη δυνατότητα να μυρίζονται το θήραμα, ή ότι η στείρωση αυξάνει το βάρος του ζώου με αποτέλεσμα και πάλι να χάνει την ικανότητά του στο κυνήγι είτε γιατί η παράνομη εκτροφή και πώληση κυνηγόσκυλων είναι εξαιρετικά διαδεδομένη στις τάξεις των κυνηγών.
Οσον αφορά το πρώτο επιχείρημα, η κτηνιατρική επιστήμη το καταρρίπτει θεωρώντας ότι η ευφυΐα ενός σκύλου συνδέεται πολύ περισσότερο με τα γονίδια και το περιβάλλον όπου διαβιοί παρά με τις γεννητικές ορμόνες, ενώ η μείωση των επιπέδων των οιστρογόνων και της τεστοστερόνης μετά τη στείρωση αντιμετωπίζεται με τη διατροφή και την άσκηση του ζώου σύμφωνα με τις συστάσεις του κτηνίατρου. Σε καμία περίπτωση δεν πρέπει να συνδέουμε τα ολοένα και αυξανόμενα ποσοστά παχυσαρκίας στα ζώα συντροφιάς με τη στείρωση. Το φύλο, η φυλή, η ηλικία, το περιβάλλον διαβίωσης, η άσκηση, το είδος της τροφής, μέχρι και ο τρόπος ζωής του ιδιοκτήτη αποτελούν παράγοντες που επηρεάζουν την εκδήλωση παχυσαρκίας.
Σφυρίζουν κλέφτικα
Η Πανελλήνια Ομοσπονδία Νέμεσις για το περιβάλλον, τα ζώα και κατά του κυνηγιού με τη δραστική του μείωση κατ’ αρχάς έχει απευθύνει στην Κυνηγετική Συνομοσπονδία Ελλάδας αλλά και στο αρμόδιο υπουργείο, το ΥΠΕΣ, δύο επιστολές στις οποίες ζητά από τα συνδικαλιστικά όργανα των κυνηγών να πάψουν να επιδεικνύουν ανευθυνότητα και να κλείνουν τα μάτια στην περίτρανη πλέον αλήθεια, ότι περίπου 1.000.000 αδέσποτοι σκύλοι είναι γνήσια κυνηγόσκυλα, από το δε ΥΠΕΣ να πάρει αποτελεσματικά, επιτέλους, μέτρα δραστικού περιορισμού της αδεσποτίας προστατεύοντας έτσι τα ζώα αλλά και τη χώρα, που διασύρεται διεθνώς. Δυστυχώς όμως και οι κυνηγοί και το κράτος μέχρι στιγμής «σφυρίζουν κλέφτικα», αδιαφορώντας και για τα ζώα και για το διασυρμό της χώρας.
* Η Νατάσσα Μπομπολάκη είναι επικεφαλής της Νέμεσις - Πανελλήνιας Ομοσπονδίας για το περιβάλλον, τα ζώα, το κυνήγι
