Μιλάνε για ανθρώπινες ζωές, για περιουσίες, για σπίτια και αυτοκίνητα. Μετράνε δέντρα καρβουνιασμένα και στρέμματα στάχτης και λένε πάλι καλά που δεν χάθηκε καμιά ζωή μέσα σε όλο αυτό το κακό, λες και όλα αυτά τα μη ανθρώπινα πλάσματα που απανθρακώθηκαν μαρτυρικά μέσα στις φλόγες δεν λογαριάζονταν για ζωές. Δεν μετράνε και δεν τις μετράνε αυτές τις ζωές, που, στην καλύτερη για τους ιδιοκτήτες τους περίπτωση, αν ζούσαν σε στάνες και σε κοτέτσια, θα μετριούνταν ως ζωικό κεφάλαιο και θα αποζημιώνοντας τα κουφάρια τους για κάποια ευρώ το κεφάλι. Γιατί αυτά που ζούσαν άγρια και ελεύθερα στο δάσος δεν θα τα μετρήσει και δεν θα τα λογίσει ποτέ κανείς για απώλειες. Όσο για τα οικόσιτα, τα ζώα συντροφιάς αλλά και τα αδέσποτα που έμειναν πίσω, ας είναι καλά οι εθελοντές που θα τους απλώσουν το χέρι να λύσουν την αλυσίδα, να ανοίξουν την κλειδωμένη πόρτα, να τα πάρουν μακριά από το κακό. Με καψαλισμένα μουστάκια, με πληγές και εγκαύματα στα πόδια κάποια θα σωθούν. Είναι, βλέπεις, που στη συνείδηση ενός σεβαστού τμήματος της κοινωνίας των ανθρώπων τα ζώα ανήκουν και αυτά στους πυρόπληκτους.
Ενας διαφορετικός κόσμος
Εκατοντάδες είναι πια οι πολίτες που τρέχουν στις φλεγόμενες περιοχές με μοναδικό σκοπό να σώσουν τα ζώα και να στήσουν πρόχειρα κέντρα φιλοξενίας και περίθαλψης με εθελοντές πολίτες και κτηνιάτρους να δίνουν συνειδητά το «παρών». Ένας κόσμος που κινείται παράλληλα με την αδιάφορη πλειονότητα και αντιλαμβάνεται ότι, εκτός από τον άνθρωπο, υπάρχουν και άλλα πλάσματα που χάνουν τις ζωές τους στις φωτιές, που κινδυνεύουν, που τραυματίζονται, που μένουν δίχως φροντίδα, στέγη και τροφή. Γιατί υπάρχει και η πανίδα. Υπάρχουν αγριογούρουνα, υπάρχουν ελάφια, αλεπούδες, λαγοί, σκαντζόχοιροι και κουνάβια. Υπάρχουν χιλιάδες πουλιά, που θα μείνουν χωρίς φωλιά. Υπάρχουν πρόβατα, κότες, γουρούνια και κουνέλια, που θα αφεθούν να καούν ζωντανά σε στάνες και κλουβιά. Υπάρχουν άλογα, μουλάρια και γαϊδούρια, που, αν είναι τυχερά και δεν είναι δεμένα, θα τρέξουν να σωθούν. Υπάρχουν χελώνες, που δεν θα προλάβουν και θα καούν. Υπάρχουν τα εγκαταλειμμένα, τα εγκλωβισμένα, τα παρατημένα να καούν. Υπάρχουν και τα τυχερά, που μέσα στον πύρινο εφιάλτη θα βρεθεί ένα ανθρώπινο χέρι να τα σώσει. Είναι αυτά που σώθηκαν πέρυσι από τις φλόγες στη Βαρυμπόμπη και στο Τατόι. Είναι τα τέσσερα πρόβατα που γλίτωσαν τη φωτιά αλλά και το μαχαίρι του χασάπη και ζουν ευτυχισμένα στο κτήμα της Ειρήνης στην Εύβοια. Είναι ο Πατούσης, ο παιχνιδιάρης κούνελος που ένα χέρι τον έβγαλε από το πυρακτωμένο κλουβί ενός παράνομου εκτροφείου -από αυτά που τροφοδοτούν το εμπόριο με κουνελάκια των 2 ευρώ…- και σήμερα απολαμβάνει μια νέα ζωή σε ένα φιλόξενο κτήμα με ανθρώπους που του προσφέρουν αγάπη και φροντίδα. Είναι η Τατόι, το πιτ μπουλ που σώθηκε πέρυσι, που παραμένει στο καταφύγιο της Save a Greek Stray στον Ωρωπό και περιμένει υπομονετικά υιοθεσία. Είναι τα σκυλιά. Τα εκατοντάδες σκυλιά. Αυτοί οι απλήρωτοι εργάτες που ζουν δεμένοι για να φυλάνε σπίτια, που δεν ανήκουν όμως στην οικογένεια και ο κόσμος να χαλάσει θα μείνουν εκεί. Έξω, με την αλυσίδα. Κι ας καούν. Κι αν καούν, θα αντικατασταθούν με άλλο σκυλί, με νέα αλυσίδα.
Ο προδομένος «φίλος»
Όπως αυτό το τρομαγμένο πλάσμα που εγκαταλείφθηκε κάπου στο Ντράφι, με την χοντρή την αλυσίδα στον λαιμό να του πνίγει κάθε ελπίδα. Ένας εγκαταλειμμένος φύλακας. Ένας προδομένος «φίλος» του ανθρώπου που έμεινε πίσω να περιμένει άγνωστο τι. Ένας τυχερός πυρόπληκτος που σώθηκε, αλλά στο βλέμμα του θα μείνει ίσως για πάντα η απορία για το πώς του φέρθηκαν αυτοί τους οποίους εμπιστευόταν με τη ζωή του. Ένας τυχερός πυρόπληκτος που, αφού δέχθηκε τις πρώτες βοήθειες από τα μέλη του Σωματείου Περίθαλψης και Προστασίας Αδέσποτων Ζώων, Stray.gr, μεταφέρθηκε στο παλιό λατομείο της ΛΑΤΟ στο Γαλάτσι, που, όπως το 2021, έτσι και το 2022 άνοιξε προσωρινά για να φιλοξενήσει τα πυρόπληκτα ζώα της Αττικής που αναζητούν φροντίδα και μια νέα οικογένεια που στα δύσκολα δεν θα τα εγκαταλείψει.
Και στο πλευρό αυτών των ζώων είναι και τα ανθρώπινα ζώα που νοιάστηκαν, που έτρεξαν, που ξενύχτισαν, που παρακάλεσαν για βοήθεια όταν τα έξοδα της περίθαλψης και της παρατεταμένης φιλοξενίας τους γονάτισαν και τα λεφτά δεν έφταναν πια για φάρμακα και τροφές. Είναι αυτός ο κόσμος που κινείται παράλληλα με τον κόσμο της αδιαφορίας, αυτόν τον κόσμο που δεν ακούει τις φωνές αυτών που δεν έχουν φωνή να ζητήσουν βοήθεια. Είναι αυτός ο κόσμος που γίνεται η φωνή αυτών που δεν έχουν φωνή για να διεκδικήσουν αυτό που τους ανήκει και ο άνθρωπος τους το στερεί.
