Το μεγαλύτερο μέρος της ημέρας το περνούσε με τα χέρια στο τιμόνι του παπιού. «Δούλευα απ’ τη 1 το μεσημέρι μέχρι τις 11 το βράδυ, αλλά όταν είχε δουλειά έφευγα 12 μέχρι 12.30 μετά τα μεσάνυχτα. Η μέρα μου πώς ήταν; Ξύπναγα, έπινα έναν καφέ στο σπίτι έκανα ένα μπάνιο, πήγαινα στη δουλειά. Μετά, μόλις σχόλαγα, ήμουν τόσο 'πεθαμένος', που γύρναγα στο σπίτι, έκανα πάλι ένα μπάνιο, έτρωγα και την έπεφτα για ύπνο, γιατί την άλλη μέρα είχα πάλι δουλειά. Σκλάβος».
Μέχρι που απολύθηκε. Ο λόγος ήταν η άρνησή του να δουλέψει στο χιόνι. Το οποίο όσο περνούσαν οι ώρες γινόταν επικίνδυνος πάγος. Υπήρχε επίσης η έκδοση του ΦΕΚ, που έδινε το δικαίωμα στους διανομείς να μην εργαστούν τις ημέρες που θα κρατούσε ο χιονιάς, τις ημέρες της «Ελπίδας» τον περασμένο Ιανουάριο, που έφτασαν οι νιφάδες να μετράνε δεκάδες πόντους ακόμη και στην πλατεία της Ομόνοιας.
Η άρνηση όμως του Γιώργου να εργαστεί, τη στιγμή που δεν θα έπρεπε καν να του ζητηθεί, τον έφερε στην ανεργία. Μαζί και συνάδελφό του, που κράτησε την ίδια στάση. Την υπόθεση ανέδειξε με δημόσια καταγγελία του για το υποκατάστημα των Goody’s στην Ανθούπολη το Δίκτυο Εργαζομένων Επισιτισμού Τουρισμού.
Μιλώντας στην ΑΥΓΗ ο Γιώργος μας είπε ότι βρίσκεται σ’ εξέλιξη διαδικασία στο ΣΕΠΕ και στόχος των δύο εργαζομένων είναι η επαναπρόσληψή τους, θεωρώντας ότι η απόλυση είναι παράνομη και καταχρηστική. Ζητάνε επίσης να τους δώσουν αυτά που δικαιούνται βάσει νόμου, τα νυχτερινά που δούλευαν, τις Κυριακές, τις αργίες, τα δώρα, τις βενζίνες. Ναι, τίποτα δεν ήταν αυτονόητο απ’ τον Δεκέμβριο που ’χε πιάσει εκεί δουλειά. «Μου έβαζαν ένσημα για πενθήμερο τετράωρο και εγώ εργαζόμουν 6 ημέρες την εβδομάδα από 10 έως 12 ώρες την ημέρα».
Και κουβέντα, βέβαια, για τ’ αναγκαία μέτρα συντήρησης της μηχανής που πρέπει να καλύπτει η εργοδοσία, αλλά και τη χορήγηση του κατάλληλου εξοπλισμού προστασίας (κράνος, πανωφόρι, γάντια, αδιάβροχο, φωσφοριζέ γιλέκο κ.λπ.).
Ο Γιώργος έφτασε 42 και ακόμη περιμένει να βρει έναν εργοδότη που θα σέβεται τα στοιχειώδη. Θυμάται την αντιμετώπιση που είχε παλιότερα, μετά από εργατικό ατύχημα σε σουβλατζίδικο στο Αιγάλεω. «Ένα βράδυ, όπως γύρναγα από παραγγελία, με τράκαρε ένας και σηκώθηκε και έφυγε. Εγώ έπαθα μεγάλη ζημιά, έκανα τέσσερα χειρουργεία στο πόδι μου, έβαλα 19 βίδες και 4 λάμες. Ενώ είμαι στο νοσοκομείο, μιλάω με τον εργοδότη και του ζητάω να μου κάνει στο ΙΚΑ εργατικό ατύχημα κι αρχίζει ‘όχι’ και ‘δεν θέλω να σου κάνω, γιατί δεν ήσουν ασφαλισμένος εκείνη την ώρα και θα έχω πρόβλημα κι άμα έρθει η Επιθεώρηση Εργασίας θα μου ρίξει πρόστιμο και θ’ αναγκαστώ να διώξω κόσμο και να κλείσω το μαγαζί’. Μου λέει 'θα σε βοηθάω εγώ, θα σου δίνω 100 ευρώ την εβδομάδα να βγάζεις τα έξοδά σου'. Συμφωνούμε, περνάει η πρώτη βδομάδα, μου στέλνει 100 ευρώ, περνάει η δεύτερη, μου στέλνει 60. Έρχεται η τρίτη βδομάδα και δεν μου στέλνει τίποτα. Ήμουν 10 μήνες στο κρεβάτι χωρίς να έχω έσοδα από πουθενά».
Αντίστοιχη πολιτική είδε να εφαρμόζεται σε σουβλατζίδικο στο Μπουρνάζι. «Με το που πήγαινες για δουλειά, σ’ έπιανε ο ιδιοκτήτης και σου έλεγε, ‘στην περίπτωση που έχεις ένα ατύχημα ή πέσεις ή τρακάρεις, απαγορεύεται να καλέσεις ασθενοφόρο, απαγορεύεται να καλέσεις αστυνομία. Θα καλέσεις με τη μία στο μαγαζί, να φύγει ο υπεύθυνος, να έρθει να σε βρει εκεί που είσαι, που έχει γίνει το ατύχημα, να βγάλει το κουτί για να μη φαίνεται ότι δουλεύεις στο μαγαζί και μετά θα σου καλέσουμε εμείς ασθενοφόρο και αστυνομία’».
«Τα κέρδη της επιχείρησης είναι πάνω απ’ τη σωματική ακεραιότητα, πάνω απ’ τη ζωή οποιουδήποτε υπαλλήλου. Ο υπάλληλος είναι αναλώσιμος». Το μόνο που μετράει είναι τι στάμπα έχει πάνω στο παπί. Αίμα στην άσφαλτο χωρίς επωνυμία.
