Ήταν μία από εκείνες τις στιγμές της παρατεταμένης και άβολης αναμονής να ολοκληρωθεί αυτό που ήταν αναπόφευκτο.
Καθισμένη στο μεσαίο μαξιλάρι του καναπέ, με την πλάτη ολόισια, τα μάτια να κοιτάζουν ευθεία στον απέναντι τοίχο και τα πόδια της ενωμένα στα γόνατα και τις φτέρνες να γλιστρούν στις αντίθετες κατευθύνσεις.
Σε ένα άδειο σαλόνι, με χιλιάδες σκέψεις να περνούν από το μυαλό της. Να περνούν μόνο, κυριολεκτικά· χωρίς να αφήνουν το παραμικρό ίχνος μνήμης. Μόνο συναισθήματα.
Και όμως η βραδιά είχε ξεκινήσει με τόσες πολλές υποσχέσεις για την παρέα που θα μαζευόταν στο σπίτι, φίλοι μεταξύ φίλων, που μετά από καιρό θα αντάλλασσαν ιδέες, σκέψεις, προβληματισμούς. Παιχνίδια, για να περάσει ευχάριστα η ώρα.
Αντί μουσικές, έντονοι ψίθυροι από το διπλανό δωμάτιο. Όπως εκείνοι οι ήχοι λίγο πριν από το απογευματινό ξύπνημα της καλοκαιρινής ραστώνης που οι λέξεις μοιάζουν γνωστές αλλά είναι δύσκολο να αποκωδικοποιηθούν και να μπουν σε σειρά.
Η ένταση ωστόσο ήταν εμφανής. Δεν κατέβαλε καμία προσπάθεια να ακούσει το περιεχόμενο, το αντίθετο. Ο ρυθμός αρκούσε.
Η αρχική πρόσκληση για τη βραδιά δεν περιελάμβανε συγκεκριμένες προϋποθέσεις παρουσίας. Ούτως ή άλλως ήταν γνωστό πως όλοι ήταν εμβολιασμένοι και υγιείς. Έτσι η συναναστροφή θα μπορούσε να θεωρηθεί ασφαλής μιας και τα παράθυρα μπορούσαν ακόμα να είναι ανοιχτά, η συνήθεια των αγκαλιών ή των χειραψιών ανήκε σε προηγούμενες εποχές και, έστω και υποτυπωδώς, τηρούνταν οι σχετικές αποστάσεις.
Έτσι κάπως χαιρέτησε την παρέα μπαίνοντας στο σπίτι με ένα κουτί γλυκά, που το προέταξε σε κάθε έναν από τους φίλους της ανταλλάσσοντας τις σχετικές φιλοφρονήσεις και εισπράττοντας τα ανάλογα κομπλιμέντα.
Μέχρι που χτύπησε το τηλέφωνό της και σηκώθηκε από το κάθισμά της για να βρει ησυχία στο διπλανό δωμάτιο ήταν όλα καλά.
Επιστρέφοντας όμως στάθηκε αμήχανη και σχεδόν ωχρή να ανακοινώσει πως ένας συνάδελφος βρέθηκε θετικός και έπρεπε να αποχωρήσει. Είχε καλέσει ήδη ταξί για να την παραλάβει και όλοι αμέσως άδειασαν το σαλόνι και την άφησαν μόνη.
Γι’ αυτό και δεν χρειαζόταν να ακούσει τις λέξεις των ψιθύρων. Γνώριζε. Κάποιοι θα έλεγαν πως δεν έχει νόημα τα φύγει και πως ό,τι ήταν να γίνει είχε ήδη συμβεί και κάποιοι άλλοι πως θα έπρεπε ήδη να έχει φύγει και να περιμένει στον δρόμο για το ταξί, ως δείγμα υπευθυνότητας.
Οι διαφορές ήταν λεπτές ανάμεσα στον φόβο και την παραίτηση, όπως και αυτές της αποστασιοποίησης από τον αποκλεισμό. Οι αυτοματισμοί άλλωστε ανέκαθεν προσδιορίζονταν από την οπτική.
