Η Μάγδα Φύσσα δεν βγάζει το πένθος από πάνω της. Το κουβαλάει στο πετσί της. Εκεί όπου ακουμπούν τα μαύρα ρούχα της. Είναι τα ίδια που φόρεσε πρώτη φορά στο δικαστήριο. Τα ίδια με τα οποία χαϊδεύει κάθε 18 του Σεπτέμβρη το σκαλισμένο πρόσωπο του γιου της για να μην τον ξεχάσουμε. Είναι τα ίδια με τα οποία περπατά αγέρωχα μπροστά από τα πανό του Αντιφασιστικού Σεπτέμβρη, με τη διαγραμμένη σβάστικα, τα χρόνια που συμπληρώνονται από τη δολοφονία και το μήνυμα ενάντια στον φασισμό όπου κι αν αυτός εμφανίζεται.
Έτσι και την Πέμπτη. Με τα ίδια μαύρα ρούχα, έναν χρόνο μετά την καταδίκη της Χρυσής Αυγής, εμφανίστηκε στο Εφετείο. Εκεί όπου καταγράφηκε μια μεγαλειώδης νίκη. Εκεί όπου σήκωσε τα χέρια της ψηλά και τα μανίκια κατέβηκαν λίγο χαμηλότερα αφαιρώντας κάποιο από το βάρος. «Παύλο, τα κατάφερες. Τα κατάφερες! Τα κατάφερες, γιε μου» φώναξε κοιτάζοντας ψηλά.
Την Πέμπτη το απόγευμα έζησε ξανά εκείνη τη στιγμή. Η πορεία των χιλιάδων ανθρώπων σταμάτησε ξαφνικά στο ύψος περίπου των Σταδίου και Βουκουρεστίου. Η ντουντούκα που βρισκόταν μπροστά από το πρώτο πανό και έστελνε το αντιφασιστικό μήνυμά της απ’ άκρη σ’ άκρη στο κέντρο συνδέθηκε με ένα κινητό. Από το μεγάλο λευκό χωνί ακουγόταν πλέον εκείνη η ιστορική βουή έξω από το Εφετείο. Οι πανηγυρισμοί για την ανακοίνωση ότι καταδικάστηκε η Χρυσή Αυγή. Και όλα έμοιαζαν ίδια. Ο κόσμος ήταν πάλι πυκνός πίσω από τα πανό. Αποφασισμένος. Κι ένα σκαλοπάτι ψηλότερος. Υπήρχε, όμως, μια διαφορά. Είχαν τη Μάγδα κοντά τους.
Στην υπενθύμιση του γεγονότος, η μεγαλύτερη αντιφασίστρια της εποχής μας συγκινήθηκε. Κι οι άνθρωποι γύρω της την αγκάλιασαν. Κάποια από τα δάκρυα στέγνωσαν και στα δικά τους ρούχα. Έρχονταν ο ένας μετά τον άλλον, την έπιαναν από τους αγκώνες και την κοιτούσαν στα μάτια, αναγνωρίζοντας όχι μόνο τον πόνο, αλλά και τον μεγάλο αγώνα που έχει δώσει για ν’ απαλλαγεί η κοινωνία από τον φασισμό. Για τη συγκρότηση που έδειξε μιλώντας δημοσίως, την ευρηματικότητα στις εκδηλώσεις που διεξάγονται κάθε χρόνο τον Σεπτέμβριο, τον οποίο εδραίωσε ως αντιφασιστικό, για τη θέληση να μην σταματήσει ποτέ.
Τα μανίκια της είχαν χαμηλώσει ξανά. Ένα κομμάτι του βάρους είχε πετάξει στην ατμόσφαιρα, όπως συνέβη με το καπνογόνο μπροστά. «Παύλο, ψυχάρα, άναψε φωτιά και κάψε τους φασίστες σε κάθε γειτονιά». Ναι, δεν θα ακουστεί ξανά το κλειδί του αγοριού της να μπαίνει στην πόρτα. Ποιο σπίτι όμως δεν έχει ακούσει το όνομά του; Οκτώ χρόνια μετά η μάνα ξέρει ότι το παιδί της πλέον αγαπιέται από πολλούς περισσότερους, απ’ όλο τον τόπο. Είναι το παράδειγμα για το παιδί που ψάχνει θάρρος. Ο στίχος του Ρίτσου που ξορκίζει τον φόβο. «Μην τους φοβάσαι, στον φόβο σου ποντάρουν». Ναι, δεν θα ακουστεί ξανά το κλειδί του αγοριού της να μπαίνει στην πόρτα. Τα μανίκια της, όμως, μπορούν να μείνουν στη θέση τους.
