Την περαιτέρω απορρύθμιση του χωρικού και περιβαλλοντικού σχεδιασμού επιφέρει το νομοσχέδιο του υπουργείου Ανάπτυξης για τις στρατηγικές επενδύσεις, με συνέπεια τη συνεχή υποβάθμιση του περιβάλλοντος, του σημαντικότερου τουριστικού και πλουτοπαραγωγικού πόρου της χώρας μας, προειδοποιεί ο Σύλλογος Ελλήνων Πολεοδόμων και Χωροτακτών.
Ειδικότερα, όπως επισημαίνει σε ανακοίνωσή του, το άρθρο 5 «Παραχώρηση χρήσης αιγιαλού και παραλίας» δεν αντιμετωπίζει την παράκτια ζώνη (που είναι και το όριο του θαλάσσιου χώρου ως αποδέκτη των δραστηριοτήτων του χερσαίου), ως κοινόχρηστο αγαθό και περιβαλλοντικό πόρο, αλλά τη θεωρεί αποκλειστικά οικονομικό πόρο περιορίζοντας ακόμη περισσότερο την πρόσβαση του κοινού στον παράκτιο χώρο και κατ’ επέκταση στον ευρύτερο θαλάσσιο χώρο, επιδεινώνοντας μια ήδη σοβαρά επιβαρυμένη και εν πολλοίς ανεξέλεγκτη κατάσταση.
Διάταξη που προσκρούει στο Σύνταγμα (άρθρο 24), στην αρχή της βιώσιμης ανάπτυξης, στη διεθνή και κοινοτική νομοθεσία (αρχές Ολοκληρωμένης Διαχείρισης της Παράκτιας Ζώνης (Integrated Coastal Zone Management), στις αρχές της Θαλάσσιας Στρατηγικής (Marine Strategy) και του Θαλάσσιου Χωροταξικού Σχεδιασμού (Maritime Spatial Planning), τη Σύμβαση της Βαρκελώνης για την προστασία της Μεσογείου, το Πρωτόκολλο για την Ολοκληρωμένη Διαχείριση των Παράκτιων Ζωνών της Μεσογείου και την πάγια νομολογία του ΣτΕ.
Πόδι και στις Natura
Αρνητικό για την προστασία του φυσικού και πολιτιστικού περιβάλλοντος χαρακτηρίζει ο ΣΕΠΟΧ και το άρθρο 3, το οποίο a priori, με εξαίρεση τις περιοχές απόλυτης προστασίας της φύσης, επιτρέπει την υλοποίηση «στρατηγικών» επενδύσεων σε όλες τις περιοχές του δικτύου Natura 2000, κατά παρέκκλιση της ισχύουσας περιβαλλοντικής νομοθεσίας και αγνοώντας το υπό εξέλιξη πρόγραμμα σχεδιασμού των περιοχών αυτών στη βάση εκπόνησης Ειδικών Περιβαλλοντικών Μελετών.
Εκτός σχεδίου
Με άλλες διατάξεις καταστρατηγείται κάθε έννοια ολοκληρωμένου σχεδιασμού, καθώς οι νέοι υποδοχείς της επενδυτικής δραστηριότητας (ΕΣΧΑΣΕ, ΕΣΧΑΔΑ) χωροθετούνται μετά από ανεξέλεγκτη επιλογή των επενδυτών, με αποτέλεσμα το βασικό μειονέκτημα της εκτός σχεδίου διάσπαρτης χωροθέτησης, που είναι η χωρίς προηγούμενο σχεδιασμό - προγραμματισμό επιλογή για εγκατάσταση, διαιωνίζεται και δεν αντιμετωπίζεται.
Αν προστεθούν «το μέγεθος, η ένταση και η συγκέντρωση, το γεγονός ότι ο συντελεστής δόμησης υπολογίζεται στο σύνολο του ακινήτου, ότι ο επενδυτής δεν υποχρεώνεται, σε όλες τις περιπτώσεις σε εισφορά σε γη και σε χρήμα, η δυνατότητα μεταβολής των ορίων της αρχικώς οριοθετηθείσας έκτασης (άρθρο 27.10 του Σ/Ν) κ.λπ., τότε το πραγματικό αποτέλεσμα της οργάνωσης της επενδυτικής δραστηριότητας στον χώρο είναι πολλαπλασιαστικά πιο επιβαρυντικό» καταλήγει ο ΣΕΠΟΧ.
