Το ραντεβού ήταν προγραμματισμένο για την Τετάρτη ή την Πέμπτη αυτής της εβδομάδας και είχαν γίνει και όλες οι σχετικές προετοιμασίες.
Είχε βγάλει τα καλά του ρούχα στην καρέκλα δίπλα στο κρεβάτι. Όχι τα καλύτερα, μα σίγουρα τα καλά του. Το καθαρό μπλουτζίν, ένα ωραίο πουκάμισο, το λεπτό πουλόβερ για να μένει ζεστός όση ώρα θα περιμένει και τα ζεστά μποτάκια.
Στην τσέπη τού μπουφάν είχε αφημένο ένα καινούργιο σακούλι με καπνό, καινούργια χαρτάκια κι ένα ολόκληρο πακετάκι με φιλτράκια για να είναι σίγουρος ότι θα τον φτάσουν για όσο χρειαστεί να περιμένει.
Στο αυτοκίνητο είχε μια τσάντα με τα βασικά, γεμάτο το ντεπόζιτο βενζίνη και έμεναν μόνο οι τελευταίες πινελιές. Να κρεμαστούν τα κλειδιά στο καρφί δίπλα στην πόρτα και το αντισηπτικό μαζί με τις τσίχλες για δροσερή αναπνοή!
Στο μυαλό του είχε σχεδιάσει τη διαδρομή, πού θα στρίψει, σε ποια δύσκολα σημεία κάνουν στάση τα λεωφορεία ώστε να αποφύγει τις άσκοπες στάσεις. Είχε προβλέψει μέχρι και τις λακκούβες.
Το προσκλητήριο όμως ήρθε τρεις μέρες νωρίτερα. Έτσι, τη Δευτέρα αξημέρωτα σχεδόν έτρεχε να βρει τα κλειδιά, να κατέβει κατά το δυνατόν γρηγορότερα τις σκάλες του σπιτιού, μια γρήγορη «μιζιά» στο αυτοκίνητο και πήρε τον δρόμο για τη λεωφόρο Συγγρού. Στον δρόμο δεν βρήκε κίνηση και ως που να το καταλάβει βρέθηκε έξω από το μαιευτήριο.
Η νοσοκόμα στην είσοδο παρέλαβε την ετοιμόγεννη με ένα αποστειρωμένο αμαξίδιο και πριν προλάβει να καταλάβει τι γινόταν, είδε την πλάτη της να φεύγει κι εκείνος να τρέχει ξωπίσω για να εισπράξει ένα αυτοκρατορικό «Stop» από μια άλλη νοσοκόμα που κράταγε στο χέρι της μια μακριά μπατονέτα. «Πρώτα ένα rapid test και μετά τα αποτελέσματα θα μπείτε» του είπε.
Μέχρι τότε έκοβε βόλτες στο πεζοδρόμιο, χωρίς φίλους, χωρίς συγγενείς και με κοινωνική απόσταση από τους άλλους δύο επίδοξους μπαμπάδες που μπήκαν νωρίτερα.
Την αγωνία του να πάνε όλα καλά διαδεχόταν η αγωνία του να προλάβει να είναι μέσα στην ώρα του. Να προλάβει να τη δει να γεννιέται.
Αργότερα του είπαν πως κι εκείνη πρόσμενε με αγωνία τη συνάντησή τους. Μόλις βγήκε, του είπε η λεχώνα, σε φώναξε.
Του άρεσε η ερμηνεία αυτή και έμειναν οι τρεις τους -χωρίς μάσκα και συγγενείς- να μοιραστούν τη χαρά της οικογένειας.
