Οι εποχές που η κυβέρνηση προσπαθούσε να αντλήσει επικοινωνιακά από την πανδημία έχουν περάσει. Η διαχείριση της υπόθεσης αυτής κατέληξε σε όλεθρο, με τη χώρα να καταγράφει τους χειρότερους δείκτες στην Ευρώπη και μια τραγική πρωτιά σε θανάτους. Υπάρχουν ευθύνες σ’ αυτό.
Για την ολοκληρωτική εγκατάλειψη του ΕΣΥ. Για την κατηγορηματική άρνηση να φτιαχτούν οι απαιτούμενες ΜΕΘ - κι ας θυμηθούμε εδώ την έκθεση Τσιόδρα που το επιτελικό κράτος αρνείται ότι παρέλαβε. Για την παράλογα υψηλή θνησιμότητα στις υπάρχουσες μονάδες. Για την απελπιστική κατάσταση στα νοσοκομεία.
Για τις τραγικές ελλείψεις σε υγειονομικό προσωπικό που ποτέ δεν καλύφθηκαν. Για την απουσία Πρωτοβάθμιας Φροντίδας. Για την εγκληματική αμέλεια να παρθούν μέτρα, όπως στην περίπτωση της Θεσσαλονίκης. Για το ανέμελο άνοιγμα προς χάριν του τουρισμού. Και, βεβαίως, για την τραγική αποτυχία στο πρόγραμμα εμβολιασμού, στο οποίο τόσα είχε επενδύσει η κυβέρνηση.
Αλλά είναι κι άλλα. Όπως η τεράστιας έκτασης κερδοσκοπία στα τεστ, στις ενοικιάσεις ΜΕΘ από τους ιδιώτες, γενικά σε ό,τι είχε να κάνει με τα συμφέροντα του ιδιωτικού τομέα της Υγείας. Οι απευθείας αναθέσεις. Οι ανεκδιήγητες δηλώσεις για «τελευταίο μίλι». Η λάσπη στους πολιτικούς αντιπάλους για να καλυφθεί η αποτυχία.
Δεν πρέπει να ξεχαστούν αυτά. Η χώρα χρειάζεται ένα συνολικό σχέδιο αναβάθμισης και στήριξης της δημόσιας Υγείας, όπως αρμόζει σε σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Και δεν πρόκειται να το αποκτήσει με μια κυβέρνηση που δουλεύει αποκλειστικά για τα ιδιωτικά συμφέροντα. Ας το καταλάβουμε.
