Ας μιλήσουμε λίγο για την κυβέρνηση που ήρθε στα πράγματα έχοντας σημαία την αντίθεσή της στην υπερφορολόγηση. Και τη δέσμευσή της να προχωρήσει σε γενναίες φοροελαφρύνσεις στη μεσαία τάξη.
Μέχρι τώρα αυτή η κυβέρνηση τρία πράγματα έχει κάνει.
Πρώτον, τη μείωση του φορολογικού συντελεστή στις επιχειρήσεις. Δεύτερον, την κατάργηση του φόρου μεταβίβασης στις γονικές παροχές. Και, τρίτον, τη μείωση του ΕΝΦΙΑ. Και οι τρεις ελαφρύνσεις είναι οριζόντιες και ωφελούν κατά βάση τους ισχυρότερους.
Πρόκειται λοιπόν για μέτρα ανακούφισης των πλούσιων, που συνεπάγονται και μια ελάχιστη ελάφρυνση για τους μεσαίους. Απεναντίας, για μείωση των έμμεσων φόρων, που επιβαρύνουν τους πολλούς, η κυβέρνηση δεν θέλει να ακούει κουβέντα.
Αγνοώντας ακόμα και τη Λαγκάρντ, ξέκοψε κατηγορηματικά τη μείωση του φόρου στα καύσιμα. Και χθες ξέκοψε και τη μείωση του ΦΠΑ στα τρόφιμα. Δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα, λέει ο υπουργός.
Σωστά, δεν υπάρχουν λεφτόδεντρα. Ενδεχομένως να υπήρχαν λίγο παραπάνω περιθώρια, αν η κυβέρνηση έκανε τις φοροελαφρύνσεις κλιμακωτά, όπως η προηγούμενη, σε αυτούς που τις έχουν μεγαλύτερη ανάγκη. Και, φυσικά, αν δεν είχε ξοδέψει 5 δισ. σε απευθείας αναθέσεις στους 18 μήνες της πανδημίας.
Νά λοιπόν πότε η κυβέρνηση δραπετεύει από τις κατάρες στην υπερφορολόγηση και τρέχει να κρυφτεί στα λεφτόδεντρα: Ακριβώς όταν είναι να ωφελήσει τους μεσαίους, στους οποίους υποσχέθηκε λιγότερους φόρους, ή τους φτωχούς που δεν έχουν να φάνε.
Λεφτόδεντρα υπάρχουν. Αλλά μόνο για τους πλούσιους.
