Η υπουργός Πολιτισμού βγήκε χθες να πει ότι όσο ήξεραν αυτή και ο Κ. Μητσοτάκης τι εστί Λιγνάδης, άλλο τόσο ήξερε και ο ΣΥΡΙΖΑ. Κλασική τακτική και αναμενόμενη.
Αυτό που δεν απάντησε όμως, αν και ρωτήθηκε επίμονα, ήταν γιατί δεκαπέντε μέρες τώρα έκανε την ανήξερη και δήλωνε ότι «δεν ασχολείται με φήμες».
Όταν πριν από δύο εβδομάδες η υπόθεση αυτή άρχισε να βγαίνει στην επιφάνεια, η υπουργός δήλωνε ξερά ότι «δεν υπάρχουν επώνυμες καταγγελίες». Δεν την ενδιέφερε να διερευνηθούν οι καταγγελίες και το τι ακριβώς συνέβαινε. Την ενδιέφερε αν είναι επώνυμες ή όχι. Αν ήταν ανώνυμες, σιγά. Βολεύονται και με μια αντεπίθεση στον ΣΥΡΙΖΑ.
Πολιτική συγκάλυψη για ποιον λόγο;
Η κυρία Μενδώνη έχει φροντίσει εδώ και μέρες να πετάξει την υπόθεση από πάνω της δηλώνοντας ότι τον Λιγνάδη τον γνώρισε τρεις μέρες πριν τον διορίσει στο Εθνικό Θέατρο. Άρα της τον επέβαλαν. Προφανώς οι πολιτικοί της προϊστάμενοι.
Έναν έχει. Τον Κ. Μητσοτάκη.
Ας υποθέσουμε λοιπόν ότι ο Κ. Μητσοτάκης δεν ήξερε ότι τον συγκεκριμένο άνθρωπο τον έδιωξαν σχεδόν απ’ όπου εργάστηκε για ανάρμοστη συμπεριφορά.
Προς τι όλο αυτό το μασκαραλίκι δεκαπέντε μέρες τώρα; Προς τι τα σκονάκια στην ΕΡΤ για το πώς θα παίξει την είδηση; Πώς, μετά τις επώνυμες καταγγελίες, τους πήρε τόσο καιρό να θυμηθούν ότι υπάρχει εισαγγελέας;
Πού πήγαν τα κυβερνητικά αντανακλαστικά που επιδείχτηκαν μετά τις καταγγελίες της Μπεκατώρου;
Ας μην κοροϊδευόμαστε.
Η απελπισμένη προσπάθεια να υπάρξει πολιτική συγκάλυψη ήταν εμφανέστατη. Δύο εβδομάδες έκαναν πως δεν συμβαίνει τίποτα ελπίζοντας να περάσει το θέμα.
Εκεί είναι η πολιτική τους ευθύνη. Κι αυτό απέφυγε να απαντήσει η υπουργός προσπαθώντας να καλύψει και τον Κ. Μητσοτάκη. Καταφεύγοντας, μάλιστα, σε ένα ρεσιτάλ μικροπολιτικής γελοιότητας.
