Το γεγονός ότι η κυβέρνηση εμφανίζεται αποφασισμένη να βάλει στα πανεπιστήμια την αστυνομία παρά την κατηγορηματική αντίθεση των πρυτάνεων δείχνει την καθεστωτική αντίληψη της Νέας Δημοκρατίας.
Οι άριστοι προχωρούν την πολιτική τους χωρίς διάλογο, περιφρονώντας ακόμα και δικούς τους ανθρώπους σχετικά υψηλού κύρους προκειμένου να χαϊδολογήσουν ένα συντηρητικό ακροατήριο που τα κανάλια το έχουν πείσει ότι τα πανεπιστήμια είναι Φαρ Ουέστ. Κατά τα άλλα, τραμπισμός στην Ελλάδα είναι οι αγανακτισμένοι του 2011.
Η κυβέρνηση θεσπίζει τον «υπεύθυνο διαδήλωσης» προσδοκώντας ότι δεν θα βρεθεί άνθρωπος διατεθειμένος να αναλάβει αστική ευθύνη για ενέργειες που θα κάνουν άλλοι - ενδεχομένως και βαλτοί.
Οι διαδηλωτές δεν θα υπακούσουν φυσικά στο μέτρο και ο Χρυσοχοΐδης θα έχει νομικό πάτημα να τους διαλύσει. Για να το καταφέρει, θεσπίζει τέσσερα επίπεδα αστυνομικής βίας, δίνει το δικαίωμα στην αστυνομία να βιντεοσκοπεί τις διαδηλώσεις και ορίζει ειδικό χώρο για να περιορίζει τους δημοσιογράφους. (Το τελευταίο δεν πήγε και τόσο καλά, μετά τις οξύτατες αντιδράσεις της ΕΣΗΕΑ και των φωτορεπόρτερ, και μαζεύτηκε με την πλέον βλακώδη επιχειρηματολογία.)
Βουλευτές της Ν.Δ. και ακροδεξιοί αγκαλιά με φιλελεύθερους στα κοινωνικά μέσα θριαμβολογούν για το πλήγμα στην Αριστερά και τη Μεταπολίτευση.
Τα συνταγματικά δικαιώματα του συνέρχεσθαι και της ελεύθερης ενημέρωσης και οι νόμοι για την προστασία των προσωπικών δεδομένων πάνε περίπατο μπροστά στην επικοινωνιακή ανάγκη της κυβέρνησης για δεξιό λαϊκισμό. Αλλά Τραμπ είναι οι άλλοι.
Ο Μητσοτάκης αναθέτει την ένταξη των μεταναστών στη Σοφία Βούλτεψη, που διαχωρίζει τους Ρομά από τους ανθρώπους.
Αναβαθμίζει τον Βορίδη, που έχει ζητήσει συγγνώμη για τον αντισημιτισμό του, αλλά όχι για τον χουντοφασισμό και τον λεπενισμό του. Κάνει κοινοβουλευτικό εκπρόσωπο τον Πλεύρη, που έχει απαιτήσει να πυροβολούνται στο ψαχνό οι πρόσφυγες και οι μετανάστες στα σύνορα.
Ας σκεφτούμε τι από όλα αυτά δεν θα έκανε ο Όρμπαν. Κι ας καταλάβουμε με ποιους έχουμε να κάνουμε.
