Ενα από τα πρώτα αποφασιστικά μέτρα που εφαρμόστηκαν με το πρώτο κύμα κορωνοϊού ήταν το κλείσιμο των σχολείων. Ήταν ένα μέτρο αποφασιστικό για την ανάσχεση της πανδημίας, καθώς τα σχολεία λειτουργούν ως κόμβοι για τη μετάδοση του ιού από το ένα σπίτι στο άλλο.
Οταν βγήκαμε από το λοκντάουν κάνοντας τον σταυρό μας που δεν είχαμε γίνει Ιταλία και Ισπανία, ανακοινώθηκε η επαναλειτουργία των σχολείων με 15 άτομα ανά τάξη. Η επαναλειτουργία αμφισβητήθηκε: ακούστηκε ότι ήταν απαίτηση των σχολαρχών, οι οποίοι υπερηφανεύονται ότι χρηματοδότησαν τον προεκλογικό αγώνα της Ν.Δ. και ήθελαν να εισπράξουν δίδακτρα.
Η εξ αποστάσεως διδασκαλία εξελίχθηκε σε φάρσα. Αλλά το μέτρο των 15 μαθητών ανά τάξη έδειχνε τουλάχιστον ότι κάποιος στην κυβέρνηση καταλάβαινε την ανάγκη για φυσική αραίωση. Σήμερα τα σχολεία ανοίγουν χωρίς μέτρα.
Με 25 και 27 μαθητές στην τάξη και με αναξιοπρεπή λογιστικά μαγειρέματα από την υπουργό. Και αυτό διότι η φυσική αραίωση θέλει προσλήψεις καθηγητών και πρόσθετες σχολικές αίθουσες. Αυτά για την κυβέρνηση θεωρούνται πεταμένα λεφτά.
Ετσι το μοναδικό μέτρο που επιβάλλεται είναι η υποχρεωτική χρήση της μάσκας. Θα τις προμηθεύσουν οι δήμοι. Μόνο που οι δήμοι δηλώνουν ανέτοιμοι για τη διεξαγωγή διαγωνισμών ώστε να προμηθευτούν μάσκες. Από τον Νοέμβριο, είπαν, και βλέπουμε.
Ετσι, μετά την έξαρση κρουσμάτων που έφερε το άνοιγμα του τουρισμού, περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει με το άνοιγμα των σχολείων.
Ανίκανο να φτιάξει σχέδιο, το «επιτελικό κράτος» παρακολουθεί αμέτοχο τις εξελίξεις, έτοιμο να κατηγορήσει πότε τους ανεύθυνους, πότε τους ψεκασμένους, πότε τον ΣΥΡΙΖΑ.
Ποιος νιώθει ασφαλής με αυτό;
