Γροθιά στο στομάχι είναι οι μαρτυρίες επιζώντων, για την ισραηλινή επίθεση σε καταυλισμό εκτοπισμένων στο νοσοκομείο Αλ Άκσα στη Γάζα, τα ξημερώματα της περασμένης Δευτέρας.
Η Amani Madi ακόμα δεν μπορεί να πιστέψει ότι αυτή και η οικογένειά της επέζησαν από τον βομβαρδισμό που έπληξε το νοσοκομείο στη μέση της νύχτας. Στον υπαίθριο χώρο όπου έγινε η επίθεση κυριαρχεί η μυρωδιά καπνού, ενώ καμένα κουτάκια και τρόφιμα είναι σκορπισμένα στο έδαφος ανάμεσα σε καμένες κουβέρτες και ρούχα. Οι άνθρωποι περιπλανώνται πέρα δώθε. Οι περισσότεροι από αυτούς ζούσαν στις σκηνές και προσπαθούν να βρουν οτιδήποτε άφησαν πίσω τους οι φλόγες, όπως γράφει η Maram Humaid στο σχετικό δημοσίευμα του Al Jazeera.
«Ήταν 1:10 π.μ. όταν μια τεράστια έκρηξη ταρακούνησε τα πάντα», είπε η Madi, μια 37χρονη μητέρα έξι παιδιών, καθισμένη στα ερείπια της καμένης σκηνής της. «Κοίταξα έξω και είδα φλόγες να καταβροχθίζουν τις σκηνές δίπλα στη δική μας», πρόσθεσε. «Ο σύζυγός μου και εγώ κουβαλήσαμε τα παιδιά και τρέξαμε προς το κτίριο έκτακτης ανάγκης (...) Στην είσοδο είδα τον πεντάχρονο γιο μου, που ούρλιαζε, αιμορραγούσε. Τον πήγα στους γιατρούς για να ανακαλύψω ότι είχε σκάγια στο στομάχι του».
Οι γιατροί μπόρεσαν να βάλουν επιδέσμους στον Ahmed αλλά έπρεπε να αφήσουν το θραύσμα, εξηγώντας στην μητέρα του ότι θα χρειαζόταν λεπτή χειρουργική επέμβαση για να αφαιρεθεί, μια χειρουργική επέμβαση που δεν είναι δυνατή δεδομένου ότι το υγειονομικό σύστημα της Γάζας έχει ισοπεδωθεί.
Πολλοί Παλαιστίνιοι που εκτοπίστηκαν πολλές φορές καταλήγουν σε σχολεία και νοσοκομεία, στήνουν σκηνές ξανά και ξανά, χρησιμοποιώντας ό,τι υλικό μπορούν να βρουν, τη μία, δίπλα στην άλλη, λόγω έλλειψης χώρου.
Οι βόμβες του Ισραήλ είχαν ως αποτέλεσμα να ξεσπάσει φωτιά μέσα στις σκηνές μέσα σε λίγα λεπτά, καθώς οι εργαζόμενοι της Πολιτικής Άμυνας προσπαθούσαν να σβήσουν τις φλόγες με τις περιορισμένες δυνατότητες που είχαν.
«Άνθρωποι –γυναίκες, άνδρες και παιδιά– έτρεχαν ουρλιάζοντας», είπε η Madi. «Μερικοί από αυτούς εξακολουθούσαν να καίγονται, τα σώματά τους καίγονταν καθώς έτρεχαν. Τρομακτικό, φρικτό,… απίστευτο». «Πού να πάμε; Είναι σχεδόν χειμώνας. Δεν υπάρχει κανείς να σταματήσει αυτό το ολοκαύτωμα εναντίον μας;».
Η σκηνή της Madi βρισκόταν δίπλα στη σκηνή της Jamalat Wadi, η οποία ήταν ουσιαστικά στο επίκεντρο του βομβαρδισμού. «Ήταν ένα θαύμα που επιζήσαμε, εγώ και οι επτά κόρες μου» είπε η ίδια. «Τους ξύπνησα, ουρλιάζοντας, καθώς η φλεγόμενη σκηνή μας έπεφτε στα κεφάλια μας (...) Ο γείτονάς μου, ο γιος της και ο σύζυγός της κάηκαν. Κανείς δεν μπορούσε να τους σώσει», πρόσθεσε κλαίγοντας.
Όπως πολλοί άλλοι, η Wadi έχει αναγκαστεί να εκτοπιστεί πολλές φορές, ξεκινώντας από τη Σουτζάγιεα, στη συνέχεια πηγαίνοντας στη Ράφα, στη Νουσεϊράτ και στον Χαν Γιουνίς προτού αναζητήσει καταφύγιο στο Νοσοκομείο Αλ Άκσα.
«Τώρα είμαστε πάλι στους δρόμους, αλλά δεν θα μείνω εδώ μετά από αυτό. Δεν υπάρχει πουθενά ασφαλές μέρος (...) Τα νοσοκομεία και τα σχολεία βρίσκονται στην πρώτη γραμμή της ισραηλινής στόχευσης. Τι κάναμε για να το αξίζουμε;».
Η Maha Al-Sarsak, 17 ετών, ζει σε μια σκηνή δίπλα σε αυτές που κάηκαν. Η σκηνή της οικογένειάς της δεν επηρεάστηκε, αλλά είδε τις πρώτες στιγμές της έκρηξης και της πυρκαγιάς. Η ίδια είχε εκτοπιστεί στο Αλ Άκσα με την οικογένειά της εδώ και εννέα μήνες. Αφού οι χώροι του νοσοκομείου έγιναν στόχος πολλές φορές, είπε ότι σταμάτησε να κοιμάται τη νύχτα από φόβο νέου ισραηλινού βομβαρδισμού.
«Ήμουν ξύπνια. Αυτό που φοβόμουν συνέβη… για έβδομη φορά. Άκουσα το χτύπημα από την κατεύθυνση των σκηνών απέναντί μας. Ούρλιαξα για τη μητέρα μου και τα [οκτώ] αδέρφια μου και τρέξαμε έξω, προς το κτίριο του νοσοκομείου».
«Είδα τη γειτόνισσα μας Umm Shaaban να καίγεται εντελώς και το σώμα της απανθρακωμένο μαζί με τον γιο της (...) Όταν μετέφεραν τα θύματα από εκεί, είδα ένα πόδι να πέφτει στο έδαφος», πρόσθεσε κλαίγοντας η Al-Sarsak/
«Είπαν ότι ο νότος είναι ασφαλής, αλλά δεν υπάρχει ασφάλεια. Οι άνθρωποι κάηκαν ζωντανοί και περάσαμε μια πολύ τρομακτική νύχτα. Κάθε φορά που στοχοποιείται το νοσοκομείο, τρομοκρατούμαστε», σημείωσε ακόμα η Al-Sarsak.
«Αλλά η χθεσινή νύχτα ήταν η πιο τρομακτική. Η φωτιά κατάπιε τις σκηνές και τα σώματα των ανθρώπων μέσα σε λίγες στιγμές. Ω Θεέ, ελέησον».
