Πριν μερικούς μήνες ακόμη η Φινλανδία ήταν μια ήσυχη χώρα του Βορρά που σπάνια απασχολούσε στη διεθνή επικαιρότητα. Απολάμβανε τα αγαθά της ουδετερότητας και παρεξηγημένης «Φινλανδοποίησης» με τους κατοίκους της να δηλώνουν οι πιο ευτυχισμένοι του κόσμου. Παράλληλα το Ελσίνκι για δύο χρόνια είχε ήταν διάσημη ως η πόλη που εάν έχανες το πορτοφόλι σου είχες 86% πιθανότητες να βρεθεί. Ήταν μια χώρα πρότυπο που οι κάτοικοί της ακόμη πιστεύουν πως το να γεννηθείς Φινλανδός είναι σαν να έχεις πιάσει το λόττο.
Και ύστερα ήρθε ο πόλεμος και άλλαξαν όλα. Η απόφαση για είσοδο στο ΝΑΤΟ μαζί με την Σουηδία κυριάρχησε στα διεθνή ΜΜΕ αφού προβλήθηκε σαν τεράστια επιτυχία των Δυτικών και ήττα της Ρωσίας. Τα 1.200 χλμ σύνορα με την Ρωσία αλλάζουν τον γεωπολιτικό χάρτη και οι διαμορφωμένες συνθήκες ασφάλειας στην περιοχή ανατρέπονται δραματικά με την ανακοίνωση των Ρώσων πως θα δημιουργήσουν 12 στρατιωτικές βάσεις κατά μήκος αυτών των συνόρων.
Και ενώ η είσοδος στο ΝΑΤΟ φαινόνταν μια γρήγορη τυπική διαδικασία και το μόνο που απασχολούσε τις δημόσιες συζητήσεις ήταν το «γκρίζο» διάστημα της περιόδου ως την ένταξη, από το πουθενά προέκυψε ο Ερντογάν και η Τουρκία και η απειλή του βέτο στην ένταξη των δύο χωρών. Έτσι, για μια χώρα που το μισό υπουργικό συμβούλιο αποτελείται από νεαρές γυναίκες, την πρωθυπουργό να είναι παιδί δυο μητέρων, και τον υπουργό εξωτερικών να παρουσιάζεται δημόσια με τον σύντροφό του, η εισβολή στις τηλεοπτικές οθόνες των σκληροτράχηλων μυστακοφόρων Τούρκων πολιτικών αποτελεί για τους Φινλανδούς πραγματικό πολιτισμικό σοκ. Πολύ περισσότερο που ο μέσος Φινλανδός αντιλαμβάνεται την Τουρκία ως αυταρχική χώρα με αυταρχικό ηγέτη. Με αυτούς πρέπει τώρα να τα βρουν οι Φινλανδοί και με κάποιες από τις απαιτήσεις τους να συμβιβαστούν.
Οι δύο χώρες, πολύ περισσότερο η Σουηδία, έχουν βαθιά παράδοση στην παραχώρηση πολιτικού ασύλου σε πολιτικά διωκόμενους και πριν τον πόλεμο θεωρείτο αδιανόητη η όποια συζήτηση που θα παραβίαζε ανθρώπινα δικαιώματα που απορρέουν από το διεθνές δίκαιο. Τώρα μετά τον εκβιασμό των Τούρκων, όλα εξετάζονται από την αρχή και στο Ελσίνκι και στην Στοκχόλμη. Είναι το Κουρδικό PΚΚ τρομοκρατική οργάνωση η απελευθερωτικός στρατός; Είναι τα μέλη του νόμιμοι ακτιβιστές ή τρομοκράτες; Το πολιτικό άσυλο που τους δόθηκε πήρε υπόψιν όλες τις παραμέτρους η μπορεί να επανεξετασθεί;
O Γιόχανες Ούτρτιαχο, ένας από τους έξι βουλευτές του Αριστερού Μετώπου που είχαν καταψηφίσει την αίτηση ένταξης, επεσήμανε πώς αυτή η συζήτηση θα είναι μόνο η αρχή. Το επόμενο βήμα, δήλωσε, θα είναι η απέλαση Κούρδων ακτιβιστών και παράδοσή τους στην Τουρκία. Αυτό αποκλείεται, του είχε απαντήσει ο γνωστός πολιτικός αναλυτής Τόνι Αλαράντα, η Φινλανδία είναι πριν από όλα κράτος δικαίου και θα παραμείνει πιστή σε αυτές τις αρχές. Όμως ο Κούρδος πρόεδρος του Κουρδικού Φινλανδικού συνδέσμου, Αμπάς Αλίν, είχε εκφράσει τις ανησυχίες του καθώς δήλωνε πως στην χώρα ζουν 15.000 Κούρδοι, με τους περισσότερους να είναι αντίθετοι στο καθεστώς Ερντογάν και να στηρίζουν το PΚΚ.
Τελικά ο αριστερός βουλευτής δικαιώθηκε. Οι αντιπροσωπείες Σουηδίας και Φινλανδίας στις συνομιλίες που είχαν το βράδυ της Τρίτης στην Κωνσταντινούπολη νόμιζαν ότι θα έφτανε να υποχωρήσουν στο θέμα της έρευνας για την ροή των χρημάτων και την χρηματοδότηση του PΚΚ. Όμως οι Τούρκοι φάνηκαν σκληροί και ανυποχώρητοι αφού ο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν ζήτησε ανταλλάγματα προκειμένου να άρει το βέτο για την ένταξη των δύο χωρών στη Συμμαχία, μεταξύ των οποίων και την έκδοση στην Τουρκία συνολικά 40 ατόμων από τις δύο αυτές χώρες, 28 από τη Σουηδία και 12 από τη Φινλανδία.
Όσο και να μοιάζει παράξενο, η μέχρι πρότινος αυστηρά ουδέτερη Φινλανδία δείχνει να έχει μπλέξει και οι συνέπειες του πολέμου να είναι μεγαλύτερες από κάθε άλλη ευρωπαϊκή χώρα. Και αν για τις κυρώσεις της Ρωσίας στην ενέργεια φαίνονταν προετοιμασμένη, το μπλόκο της Τουρκίας τους έπιασε στον ύπνο. Ορθολογιστές από την φύση τους μοιάζουν αδύναμοι να συλλάβουν τα παζάρια και τα παιγνίδια του «Σουλτάνου». Οι Ευρωπαίοι απλώς τους συμβουλεύουν πως το θέμα δεν έχει να κάνει με αυτούς, αλλά με τις ΗΠΑ και τους εξοπλισμούς. Αυτοί τους προτρέπουν να δουν σε τι μπορούν να υποχωρήσουν και να δώσουν. Όποια κι αν είναι η αλήθεια, όσο προχωρούν οι διαπραγματεύσεις τόσο οι Φινλανδοί αντιλαμβάνονται πώς κάτι που έμοιαζε με απλή τυπική διαδικασία με σύντομο πανηγυρικό τέλος, φαίνεται πως θα τραβήξει τουλάχιστον ως το τέλος του έτους. Και είναι αυτή η παράταση της γκρίζας περιόδου που τους ανησυχεί, τους ανησυχεί πολύ.
