Το μεσημέρι του Σαββάτου 29 Ιουλίου, μια ξεχωριστή συνθήκη ήρθε να μας θυμίσει ότι υπάρχει εκείνο το κομμάτι του αθλητισμού που δεν απολαμβάνει της προσοχής των ΜΜΕ, της δημοφιλίας από το κοινό, της φροντίδας από τους αρμόδιους φορείς, αλλά μπορεί να κρατήσει μεγάλους και μικρούς καρφωμένους μπροστά από μια οθόνη ένα καλοκαιρινό μεσημέρι…
Εν μέσω θέρους, του περίφημου «ελληνικού καλοκαιριού», πολλοί ήταν αυτοί που καθυστέρησαν να πάνε στην παραλία γιατί θέλησαν να παρακολουθήσουν ζωντανά την προσπάθεια της Εθνικής Ομάδας Πόλο Ανδρών να αντιμετωπίζει την αντίστοιχη της Ουγγαρίας στον τελικό του Παγκοσμίου Πρωταθλήματος Υγρού Στίβου. Δεν ήταν ποδόσφαιρο, δεν ήταν μπάσκετ, δεν ήταν καν προσπάθεια αθλητή ή αθλήτριας του στίβου. Ήταν μια Εθνική Ομάδα που δεν γεμίζει στάδια, που δεν έχει καν δική της έδρα…
Αυτή ακριβώς η Εθνική Ομάδα ήρθε να χαρίσει στη χώρα το ασημένιο μετάλλιο σε ένα Παγκόσμιο Πρωτάθλημα και ταυτόχρονα να αναγκάσει τους πάντες να τη «δουν». Ήταν ένα ιστορικό επίτευγμα, ούτως ή άλλως, αυτό που πέτυχαν ο Θοδωρής Βλάχος και οι παίκτες του, ένα επίτευγμα που αποκτά ακόμη μεγαλύτερη σημαντικότητα, καθώς το άθλημα απέκτησε ορατότητα σε μια περίοδο που η Ελλάδα -για ακόμη μια φορά- μετρούσε τις πληγές της από τις πυρκαγιές.
«Μπορεί μια μεγάλη, αλλά τόσο πρόσκαιρη χαρά, όπως αυτή που χαρίζει ο αθλητισμός, να ανακουφίσει μια λυπημένη χώρα;» θα αναρωτηθεί κάποιος. Ενδεχομένως όχι. Μπορεί όμως να προκαλέσει έντονα συναισθήματα, που θα κάνουν ένα μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας να στρέψει, έστω και προσωρινά, αλλού το βλέμμα του.
Το βλέμμα των θεατών εκείνο το μεσημέρι συναντήθηκε με αυτό του προπονητή της Εθνικής Ομάδας Θ. Βλάχου, μόνο που αυτό του Έλληνα προπονητή ήταν σχεδόν δακρυσμένο. Σε μια σπάνια στιγμή για τον ελληνικό αθλητισμό, ο ομοσπονδιακός τεχνικός στάθηκε μπροστά στην κάμερα και ζήτησε συγγνώμη από τους παίκτες του για μια απόφαση που πήρε κατά τη διάρκεια του αγώνα και η οποία, σύμφωνα με τον ίδιο, ενδεχομένως να έπαιξε καταλυτικό ρόλο στο παιχνίδι. «Ήταν η χειρότερη φάση της ζωής μου, στην πιο σπουδαία στιγμή της ομάδας. Ζητάω συγγνώμη από τα παιδιά και από τον κόσμο». Αυτά ήταν τα λόγια του Θ. Βλάχου που προκάλεσαν μεγάλη αίσθηση, συζητήθηκαν και συγκίνησαν, ίσως διότι σπάνια σ’ αυτή τη χώρα υπάρχουν άνθρωποι που μιλούν με ειλικρίνεια. Ο Θ. Βλάχος είχε μόλις κατακτήσει το ασημένιο μετάλλιο στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα μετά την ήττα της Εθνικής Πόλο στον μεγάλο τελικό - ένα σπάνιο, όπως είπαμε, επίτευγμα.
Το αποτύπωμα του ξεχωριστού κυρίου Βλάχου
Λίγες ημέρες μετά την επιστροφή του αντιπροσωπευτικού μας συγκροτήματος από τη Φουκουόκα, ο Θ. Βλάχος μίλησε στον ρ/σ 105,5 Στο Κόκκινο γι’ αυτό το μοναδικό ταξίδι.
«Νιώθω πολύ χαρούμενος. Κάναμε σπουδαία πράγματα σ’ αυτό το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα. Το αποτέλεσμα είναι πάρα πολύ καλό, σίγουρα έχουμε μια πικρία που δεν κατακτήσαμε το χρυσό μετάλλιο, αλλά κατακτήσαμε ένα αργυρό, που η Ελλάδα δεν είχε, και παράλληλα πήραμε την απευθείας πρόκριση στους Ολυμπιακούς Αγώνες» είπε αρχικά.
Αναφερόμενος στη δήλωση που έκανε μετά το τέλος του αγώνα, εμφανίστηκε και πάλι ταπεινός: «Αν ήταν μόνο η δήλωση, δεν θα ήθελα να σχολιάσω κάτι, αλλά επειδή ακολουθεί η δήλωση έπειτα από μια μεγάλη επιτυχία, ο κόσμος μας γνωρίζει για την προσπάθεια που κάναμε και την επιτυχία που φέραμε αλλά και για το ότι είμαστε συνεπείς τα τελευταία χρόνια, είμαστε στις καλύτερες ομάδες του κόσμου και διεκδικούμε μετάλλια - αυτό περνάει πρώτα στη συνείδηση του κόσμου. Όσα φέρνει η στιγμή δεν τα φέρνει ο χρόνος… Ήταν πολύ αυθόρμητο, μια πραγματική αντίδραση δικιά μου, έτσι ένιωσα. Ήθελα να το κάνω πιο πολύ για να προστατεύσω τους αθλητές μου από την όποια κριτική».
Ο ομοσπονδιακός τεχνικός δεν δίστασε να σχολιάσει και το γεγονός ότι η Εθνική Ομάδα δεν έχει δική της έδρα, δικές της υποδομές και αναγκάζεται να περιφέρεται στα κολυμβητήρια της Αττικής για τις προπονήσεις και την προετοιμασία της. Λίγες μέρες αργότερα ανακοινώθηκε από τον νέο αναπληρωτή υπουργό Αθλητισμού Γιάννη Βρούτση «ότι δρομολογείται η μόνιμη φιλοξενία των Εθνικών στο ανακαινισμένο Ολυμπιακό Κέντρο Υγρού Στίβου στο ΟΑΚΑ».
Τα λόγια του Θ. Βλάχου ήταν ξεκάθαρα: «Νιώθω ότι έχει ωριμάσει η σκέψη ότι αυτή η ομάδα πρέπει να έχει καλύτερες συνθήκες. Έχουμε αναγκάσει πλέον πολύ κόσμο να πιστεύει ότι το δικαιούμαστε. Είναι κρίμα αυτές οι ομάδες να πηγαίνουν από δω κι από κει και να ψάχνουν κολυμβητήρια για να προπονηθούν και να κάνουν την προετοιμασία τους. Νομίζω ότι πλέον κάτι θα γίνει».
Και πράγματι, κάτι πρέπει άμεσα να γίνει προκειμένου να διαφυλάξει μια αδιάφορη Πολιτεία την ελάχιστη αξιοπρέπειά της απέναντι στον αθλητισμό της, που μόνο του χρωστάνε και τίποτα απολύτως δεν χρωστάει.
