«Νιώθω σαν να μου κλέβουν την αυλή του σπιτιού μου». Η παραπάνω φράση ανήκει στον Μάριο Λιβιεράτο, εκπαιδευτικό στο επάγγελμα, ο οποίος είναι ένας από τους εκατοντάδες αθλούμενους του Αττικού Άλσους που μέσα σε μια νύχτα είδαν τον ζωτικό τους χώρο να βρίσκεται υπό... κατάληψη μετά την προκλητική απόφαση της Περιφέρειας και της Γενικής Γραμματείας Αθλητισμού να παραχωρήσει τα τέσσερα γήπεδα του τένις σε σωματείο της Νέας Ιωνίας, και συγκεκριμένα στον Όμιλο Αντισφαίρισης Νέας Ιωνίας.
Η συγκεκριμένη απόφαση έχει προκαλέσει την έντονη δυσαρέσκεια των κατοίκων της περιοχής, που από το 2010 χρησιμοποιούσαν τα γήπεδα δωρεάν κάνοντας χρήση του αναφαίρετου δικαιώματός τους για ελεύθερη άθληση. Ένα δικαίωμα που καταργήθηκε εν μια νυκτί, με τους κατοίκους να ξεκινούν αγώνα για να αποκτήσουν και πάλι πρόσβαση χωρίς προϋποθέσεις.
Η απάντηση του σωματείου στη διεκδίκησή τους εκλαμβάνεται ως υποκριτική, καθώς παραχωρεί ελάχιστες ώρες, που είναι κυρίως ώρες εργάσιμες, και μόνο στα μέλη του προγράμματος «Άθληση για όλους».
Την ίδια ώρα, παρά τις έντονες διαμαρτυρίες της αντιπολίτευσης, ο Γιώργος Πατούλης δηλώνει άγνοια για το θέμα, ενώ ο Λευτέρης Αυγενάκης δεν δέχεται ούτε καν να συναντήσει τους κατοίκους. Μια απόλυτα αλαζονική συμπεριφορά. Οι κάτοικοι, όμως, δηλώνουν πιο αποφασισμένοι από ποτέ... Έχοντας δημιουργήσει μια αθλητική κοινότητα - πρότυπο για παραπάνω από δέκα χρόνια, δηλώνουν ότι θα παλέψουν με κάθε τρόπο προκειμένου να ανακληθεί η συγκεκριμένη απόφαση.
«Θα αντισταθούμε με κάθε τρόπο»
«Σε αυτά τα γήπεδα έμαθαν τένις περισσότερα από 100 παιδιά. Αυτά τα γήπεδα φιλοξενούν ενήλικους αρχάριους και προχωρημένους, που εδώ και δέκα χρόνια αθλούνται με πρόγραμμα και χωρίς καμία ανάγκη για αλλαγή» θα πει μιλώντας στην ΑΥΓΗ η Δήμητρα Λέντζιου, μητέρα ενός μικρού παιδιού που μαζί με τον σύντροφό της Φώτη κινητοποιήθηκαν από την πρώτη στιγμή.
«Συνολικά πρέπει να είμαστε περισσότερα από 300 άτομα που χρησιμοποιούμε τα γήπεδα τένις και ένας σκληρός πυρήνας πενήντα ανθρώπων που παίζουμε τρεις φορές την εβδομάδα. Είμαστε αποφασισμένοι να τα πάρουμε πίσω με κάθε κόστος. Τους ανθρώπους του σωματείου δεν τους έχουμε συναντήσει, κρύβονται πίσω από δύο υπαλλήλους» θα μας πει η Δήμητρα Λέντζιου, ενώ, όσον αφορά το ότι ο αγώνας τους στηρίζεται και από μη συχνούς επισκέπτες των γηπέδων, τόνισε:
«Έχει να κάνει με τη γενικότερη πολιτική κατάσταση, οι πολίτες έχουν ανάγκη να διεκδικήσουν, να παλέψουν, ακόμη κι αν πρόκειται για τα γήπεδα τένις. Υπάρχει ένα φως σε αυτή τη μαυρίλα που μας περιβάλλει, ο πολίτης να δείξει ότι δεν θα δέχεται τα πάντα χωρίς να τρέχει τίποτα».
«Ένιωσα σαν εγκληματίας»
Ο Μάριος Λιβιεράτος, μιλώντας στην ΑΥΓΗ, μεταφέρει τη δική του πραγματικότητα: «Ήταν μια διέξοδος για μας την περίοδο της κρίσης και της πανδημίας. Γιατί παραχωρείται σε όμιλο που έχει ήδη γήπεδα; Με ποια κριτήρια επιλέχθηκε ο συγκεκριμένος όμιλος, αλλά και ποιο είναι το όφελος για την Πολιτεία; Μια τέτοια απόφαση σε μια τόσο δύσκολη εποχή με πίεση σε όλα τα επίπεδα... » είπε, ενώ αναφερόμενος στο ότι κλήθηκαν άνδρες των ΟΠΚΕ να σταματήσουν το τουρνουά της προηγούμενης Κυριακής τόνισε πως «ένιωσε σαν εγκληματίας».
«Ψυχολογική εκτόνωση στα δύσκολα»
Ο Γιάννης Σιάρμπας δεν είχε καμία σχέση με το τένις. Πέρασε τυχαία από το σημείο πριν από χρόνια, έπειτα αναζήτησε μια ξύλινη ρακέτα σε ένα πατάρι και πλέον δηλώνει υπερήφανα μέλος μιας «υπέροχης κοινότητας».
«Όλα αυτά τα χρόνια αναπτύχθηκαν ξεχωριστές φιλίες, κρατάμε ο ένας το παιδί του άλλου και αγκαλιάζουμε το κάθε νέο μέλος» θα μας πει... «Και ήρθε η Περιφέρεια και η ΓΓΑ για να το πάρει από τους πολλούς και να το δώσει στον έναν που παίρνει χρήματα από λίγους, ενώ η Περιφέρεια συνεχίζει να έχει τα ίδια βάρη. Είμαι οδηγός ταξί και, κατά τη διάρκεια της οικονομικής κρίσης, παίζοντας τένις σε αυτά τα γήπεδα κατάφερα να σταθώ ψυχολογικά. Όπως και άλλα μέλη, όπως και ο Δημήτρης, που ήταν άνεργος για καιρό, ήταν το στήριγμά μας».
Στη Δήμητρα, στον Φώτη, στον Γιάννη, στον Μάριο θα κληθούν κάποια στιγμή να απαντήσουν ο Πατούλης και ο Αυγενάκης...
