Του ΤΡΙΑΝΤΑΦΥΛΛΟΥ ΜΗΤΑΦΙΔΗ
43 χρόνια συμπληρώνονται σήμερα από την κατάρρευση της επτάχρονης τυραννίας των συνταγματαρχών και η μνήμη μας γυρίζει στους αγωνιστές και τις αγωνίστριες που έφυγαν πρόωρα, χτυπημένοι από τις κακουχίες της φυλακής και της εξορίας, αλλά και όσους/ες δεν «συνεμορφώθησαν προς τας υποδείξεις», παραμένοντας στην αφάνεια μισό αιώνα μετά το προαναγγελθέν πραξικόπημα της 21ης.4.1967.
“Σφίξε τα δόντια! Κράτα γερά.// Μη φύγεις! Μην κλάψεις!// Καμιά φυγή. Κανένα δάκρυ.//Ένα ποτάμι φως και ένα ποτήρι γάργαρο νερό/ κάνουν σπονδή στη λευτεριά,/μέσα στην απαλάμη του λαού μας”, έγραφε στο ποίημά του “Κράτα γερά” (1968) ο αξέχαστος Νίκος Χλωρός, φυλακισμένος στο Γεντί Κουλέ.
Θα τους τιμήσει αύριο, 24 Ιουλίου, ο Σύνδεσμος Φυλακισθέντων - Εξορισθέντων Αντιστασιακών 1967-’74 στο Επταπύργιο, όπου «εδώ και ένα μήνα η Δ/νση της φυλακής εφαρμόζοντας χιτλερικές μεθόδους μας δίνει μόνο ψωμί, πετώντας το φαγητό μας μπροστά στα μάτια μας στο σκουπιδοτενεκέ, σαν τιμωρία γιατί αρνιόμαστε να συμμορφωθούμε με τις παράλογες διαταγές της που δεν εφαρμόζονται σε καμμιά άλλη φυλακή της Ελλάδας» όπως κατάγγελναν στον Διεθνή Ερυθρό Στρατό το 1972. «Σ’αυτό το πνιγηρό και σκοτεινό μπουντρούμι» οι δεσμώτες της χούντας ζητούν από το υπουργείο Πολιτισμού να ιδρύσει μουσείο-αρχείο της αντιδικτατορικής αντίστασης.
Η Θεσσαλονίκη συνέβαλε αποφασιστικά στον αγώνα κατά της Χούντας. Με την επικράτηση του πραξικοπήματος άρχισαν να συγκροτούνται και να δρουν οι αντιστασιακές οργανώσεις: ΠΑΜ, Ρήγας Φεραίος, Δημοκρατική Άμυνα, Σπουδαστική - Λαϊκή Πάλη, Κίνημα 29ης Μαΐου, Αντι-ΕΦΕΕ, ΚΚΕ-ΚΝΕ, OMΛΕ, ΕΚΚΕ-ΑΑΣΠΕ, ΠΑΚ αλλά και ανένταχτοι αγωνιστές.
Βαρύ το τίμημα: τρεις δολοφονημένοι: ο ΕΔΑΐτης αγωνιστής Βασίλης Μπεκροδημήτρης (στις 24-4-1967, στο Αστυνομικό Τμήμα Χαριλάου), το στέλεχος των Λαμπράκηδων Γιάννης Χαλκίδης (στις 5-9-1967, γωνία Φιλελλήνων-Κωνσταντινουπόλεως), ο βουλευτής της ΕΔΑ Γιώργης Τσαρουχάς (στις 9-5-1968, στην ΚΥΠ του Γ’ Σ.Σ., σήμερα Πολεμικό Μουσείο). Εκατοντάδες οι «προληπτικώς εκτοπισμένοι» στα ξερονήσια, πάνω από 100 οι καταδικασμένοι σε πολύχρονη κάθειρξη. Ας μην ξεχνάμε ότι η δολοφονία του Γρ. Λαμπράκη στη Θεσσαλονίκη στις 22 Μαΐου 1963 ήταν βασικός κρίκος μιας μακριάς αλυσίδας συνωμοσιών και εγκλημάτων με στόχο την επιβολή «καταστάσεως πολιορκίας».
Η επίσημη εκδοχή της Ιστορίας θεωρεί την επτάχρονη τυραννία ως «θλιβερή παρένθεση που έκλεισε οριστικά και αμετάκλητα». Αλλά η δικτατορία δεν ήταν «κεραυνός εν αιθρία» ή απλώς «η ανταρσία μιας ομάδας επίορκων αξιωματικών». Αντίθετα, το μετεμφυλιακό καθεστώς της «εθνικοφροσύνης» και του καχεκτικού κοινοβουλευτισμού ζέσταινε στον κόρφο του το «αυγό του φιδιού» και λειτούργησε, τελικά, ως εκκολαπτική μηχανή της χούντας. Το πράσινο φως για το πραξικόπημα άναψε στην Ουάσιγκτον τον Φεβρουάριο του 1967, καθώς η χώρα μας αποτέλεσε πειραματικό εργαστήρι του «Ψυχρού Πολέμου». Οι τότε κυβερνήσεις των ΗΠΑ συνέβαλαν με κάθε τρόπο στην επιβίωση του τυραννικού καθεστώτος.
Η άρνηση να αντιμετωπίσει κανείς με ειλικρίνεια τη σκοτεινή πλευρά της δικής του ιστορίας, στο όνομα της «εθνικής συνοχής» και της «επούλωσης των πληγών», επιτείνει τον ιστορικό αναλφαβητισμό, ιδιαίτερα της νέας γενιάς. Καθώς δίνει τη μάχη για το μέλλον, είναι υποχρεωμένη να «πατάει» στο έδαφος της ιστορικής αλήθειας και όχι σε όσα της σερβίρουν οι οπαδοί του ιστορικού αναθεωρητισμού, που, μετά τους δωσίλογους της Κατοχής, επιχειρούν να εξαγνίσουν τη χούντα, με τον εξοργιστικό ισχυρισμό ότι είχε «πλατιά αποδοχή και συνέβαλε με έμμεσο τρόπο στον ραγδαίο αξιακό και πολιτισμικό εκσυγχρονισμό της ελληνικής κοινωνίας»(!)
Η λήθη και η αποσιώπηση των εγκλημάτων της χούντας διευκόλυνε τους λακέδες της να διαδίδουν ότι «δεν ήταν και τόσο βίαιη όσο ανάλογα καθεστώτα» και, το χειρότερο, να προτείνεται η παρασημοφόρηση του Ν. Μέρτζου, αντιπροέδρου της φασιστικής κοπής «Συμβουλευτικής Επιτροπής» του Παπαδόπουλου(!) Ο εξωραϊσμός της χούντας οφείλεται, σε μεγάλο βαθμό, στην κατεδαφιστική κριτική που υφίσταται συλλήβδην η Μεταπολίτευση, ως υπεύθυνη για τη σημερινή κρίση. Μια ισοπεδωτική κριτική που οφείλεται επίσης στη σταδιακή υπονόμευση, απαξίωση της ίδιας της δημοκρατίας και στην κρίση της πολιτικής εκπροσώπησης. Καθώς μεγάλα κοινωνικά στρώματα είναι οικονομικά αποκλεισμένα, κλονίζεται η πίστη τους στη δημοκρατία και πέφτουν στην παγίδα δημαγωγών εθνικιστών ή κακοποιών τύπου Χ.Α.
Αν «ο αγώνας της μνήμης εναντίον της λήθης δεν είναι παρά ο αγώνας της ελευθερίας εναντίον της τυραννίας», τότε οποιαδήποτε αναφορά στον αντιδικτατορικό αγώνα αποκτά νόημα στον βαθμό που αναδεικνύει την αντίσταση, την αγωνιστική - συνειδητή στάση ζωής σε κινητήρια δύναμη της Ιστορίας.
