Τα τριάντα χρόνια του Φεστιβάλ αποδείχτηκαν επαρκή για να κατακτήσει διακριτή καλλιτεχνική φυσιογνωμία, να ενταχθεί στον διεθνή φεστιβαλικό χάρτη και να γίνει συνώνυμο του σύγχρονου χορού στην Ελλάδα. Αφιερωμένο στους καλλιτέχνες του χορού, το φετινό επετειακό Φεστιβάλ από τις 12 ως τις 21 Ιουλίου φιλοξενεί σπουδαίους καλλιτέχνες από την Ελλάδα και το εξωτερικό που εκπροσωπούν όλο το φάσμα της σύγχρονης χορευτικής δημιουργίας.
Το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης, που έρχεται για πρώτη φορά στην Ελλάδα και παρουσιάζει σε μία παράσταση δύο έργα κορυφαίων χορευτών, το «Midnight Raga» του διάσημου πολυβραβευμένου Γερμανού χορογράφου Μάρκο Γκόοκ και το «I’ m afraid to forget your smile» των περίφημων Ολλανδών αδελφών Ίμρε και Μάρνε φαν Όπσταλ, κορυφαίων χορευτών του Netherland Dance Theater που έχουν μετεξελιχθεί σε περιζήτητους χορογράφους, αλλά και η καινούργια παραγωγή hip hop «Until we sleep» του πιο επιδραστικού καλλιτέχνη στον σύγχρονο χορό Μπότις Σίβα, ο «Οίκος της Ταραχής» της Πατρίσιας Απέργη, το «Approach 17. Opening» του Γάλλου Γιον Μπουρζουά, ο περίφημος Σέρβος Γιόζεφ Νατζ με το πολυαναμενόμενο αποχαιρετιστήριο «Dull Moon» συνθέτουν μερικές από τις ψηφίδες του φετινού Φεστιβάλ που φιλοξενεί 19 παραστάσεις που υπογράφουν 10 ελληνικές ομάδες και 9 από το εξωτερικό.
«Κορυφαία διοργάνωση χορού στην Ελλάδα και από τις σημαντικότερες στην Ευρώπη» χαρακτήρισε το Φεστιβάλ η υπουργός Πολιτισμού στη χθεσινή συνέντευξη Τύπου για την παρουσίαση του προγράμματός του, ανακοινώνοντας ότι για τα επόμενα τρία χρόνια θα λάβει 1.200.000 ευρώ, δηλαδή 400.000 ετησίως, μέσω της νέας προγραμματικής σύμβασης του υπουργείου με την Περιφέρεια Πελοποννήσου και τον Δήμο Καλαμάτας.
Για την αναγέννηση της ελληνικής περιφέρειας
«Δεν μπορώ να φανταστώ τον σύγχρονο χορό στην Ελλάδα χωρίς το Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που αποτελεί έναν από τους πιο σημαντικούς σταθμούς της ιστορίας του» επισήμανε από την πλευρά της η καλλιτεχνική διευθύντρια του Φεστιβάλ Λίντα Καπετανέα, υπογραμμίζοντας ότι ο θεσμός «που μαζί με σημαντικούς άλλους που έχουν ανθίσει εκτός Αθηνών αποτέλεσαν το προϊόν μιας αναγκαίας πολιτικής επιλογής της Μεταπολίτευσης που έλεγε με απλά λόγια: επενδύστε στον Πολιτισμό για την αναγέννηση της ελληνικής περιφέρειας». Με αναφορές σε όσους το στήριξαν αλλά και στην πρώτη του καλλιτεχνική διευθύντρια Βίκυ Μαραγκοπούλου με την οποία «έχει συνδέσει το όνομά του» και τη διάδοχό της Κατερίνα Κασιούμη, υπογράμμισε επίσης ότι «ο θεσμός αυτός δεν δημιουργήθηκε μόνο για να στηρίξει πολιτιστικά την πόλη της Καλαμάτας, αλλά και για να εμπνεύσει το ευρύτερο κοινό και να το τροφοδοτήσει με ιστορίες ικανές να συμβάλουν θετικά στα ζητήματα του συλλογικού και προσωπικού βίου. Δημιουργήθηκε επίσης για να γεννηθούν οι επόμενες γενιές καλλιτεχνών που θα υπηρετήσουν την τέχνη του σύγχρονου χορού». Για τη Λίντα Καπετανέα, άλλωστε, «μόνο δημιουργώντας τις επόμενες γενιές χορευτών αλλά και θεατών μπορεί να έχει μέλλον το Φεστιβάλ. Μόνο στηρίζοντας τους θεσμούς στην Παιδεία, στον Πολιτισμό και στην Τέχνη μπορεί να έχει μέλλον η ελληνική κοινωνία». «Τέχνη όμως δεν νοείται χωρίς τους καλλιτέχνες» είπε, εξηγώντας την απόφαση να αφιερωθεί το φετινό Φεστιβάλ στους καλλιτέχνες του χορού».
Η Κεντρική Σκηνή και το Black Box της εναλλακτικής σκηνής του Μεγάρου Χορού της Καλαμάτας φιλοξενούν και φέτος τις παραστάσεις του Φεστιβάλ, που παράλληλα ανοίγεται στον δημόσιο χώρο της Καλαμάτας και σε άλλες πόλεις της Πελοποννήσου παρουσιάζοντας επίσης εκπαιδευτικά προγράμματα και παράλληλες εκδηλώσεις.
Η Κεντρική Σκηνή θα φιλοξενήσει το Κρατικό Μπαλέτο της Έσσης που θα ανοίξει την αυλαία της φετινής διοργάνωσης (12/7), το «The House of Trouble / Ο Οίκος της Ταραχής» της Πατρίτσιας Απέργη (17/7), τον Μπότις Στίβα και την ομάδα του Far From The Norm με το «Untill we Sleep» (20/7), ενώ στο Black Box της Εναλλακτικής Σκηνής φιλοξενούνται το έργο «Two-Metters of Existence» της Αθανασίας Κανελλοπούλου σε παγκόσμια πρεμιέρα, το έργο «Terranova / hidden link» του Ιταλού χορογράφου Ντιέγκο Τορτέλι και της Γερμανίδας δραματουργού Μίρια Βερμ, το σόλο «Xίλια» του διεθνώς καταξιωμένου Χάρη Γκέκα, το «Full Moon» του Γιόζεφ Νατζ (19/7) και το έργο «Runa» της Καταλανής Λάλι Αϊγουαδέ.
