Κατά τις μεταπολεμικές δεκαετίες η αστυφιλία κέρδιζε συνεχώς έδαφος και η Αθήνα ήταν, φυσικά, η πρωταθλήτρια στην υπερσυγκέντρωση πληθυσμού. Η απογραφή του 1971 έδειξε αύξηση του πληθυσμού της πρωτεύουσας κατά 37% μέσα σε μια δεκαετία. Με τη βοήθεια της αδιαφορίας του κράτους και, βέβαια, της αντιπαροχής η Αθήνα μεγάλωνε γρήγορα και άναρχα.
Την ίδια εποχή, το 1970, δύο από τους διακεκριμένους ηθοποιούς μας, ο Δημήτρης Χορν και ο Αλέκος Αλεξανδράκης, ανέβασαν με μεγάλη επιτυχία στο θέατρο Διονύσια το έργο «Σλουθ» του Άντονι Σάφερ, σε μετάφραση του Μάριου Πλωρίτη και σκηνοθεσία της Μάρσα Τέιλορ. Η παράσταση προκάλεσε εγκωμιαστικά σχόλια και οι εισπράξεις ξεπέρασαν κάθε προηγούμενο. Για τον Αλεξανδράκη η επιτυχία ήταν ακόμη μεγαλύτερη λόγω της απουσίας του τα προηγούμενα χρόνια από ρόλους αντάξιους του ταλέντου του. Ένα βράδυ, όμως, οι δύο πρωταγωνιστές διέκοψαν τις παραστάσεις. Αιτία ήταν ο σοβαρός τραυματισμός του Αλ. Αλεξανδράκη στα παρασκήνια. Δημοσιογραφικές πληροφορίες την επόμενη ημέρα έκαναν λόγο για σπάσιμο του δεξιού του χεριού, που το είχε βάλει στον γύψο. Είχε, επίσης, δύο ράμματα στο πρόσωπο και οι γιατροί του επέβαλαν ανάπαυση τουλάχιστον πέντε εβδομάδων.
Σύμφωνα με τα κουτσομπολιά της εποχής, ο Αλεξανδράκης ήταν μεθυσμένος και γι’ αυτό έπεσε. Αυτό, όμως, δεν ήταν αλήθεια. Όπως δήλωσε ο ίδιος, είχε δύο ολόκληρους μήνες να βάλει ποτό στο στόμα του. Οι πιο κακεντρεχείς είπαν ότι τον έσπρωξε ο Χορν και έπεσε. Κι αυτή η εκδοχή, όμως, που στηριζόταν στη δήθεν αντιπαλότητα των δύο κορυφαίων ηθοποιών, ήταν ψέμα, που προκάλεσε μάλιστα πολλά γέλια. Τίποτε από αυτά προφανώς δεν ίσχυε. Η παράσταση μάλιστα θριάμβευσε και την επόμενη χρονιά.
Τα κουτσομπολιά, λοιπόν, έδιναν και έπαιρναν και οι ευφάνταστες φήμες οργίαζαν, αφού η παράσταση ήταν η πιο πολυσυζητημένη της χρονιάς και οι δύο πρωταγωνιστές ιδιαίτερα αγαπητοί στο κοινό της πρωτεύουσας και εξόχως γοητευτικοί για να τους αφήσουν στον… πόνο τους! Το «αυτοσχέδιο» αθηναϊκό χωριό μεγάλωνε γρήγορα, χωρίς να προλαβαίνει να ωριμάσει.
