Τζόρτζο ντε Μαρία (1924-2009), Ιταλός λογοτέχνης, πιανίστας (μέλος των περίφημων Cantacronache), κριτικός τέχνης και συγγραφέας θεατρικών έργων. Δεν έγραψε παραπάνω από τέσσερα μυθιστορήματα, όμως «Οι είκοσι ημέρες του Τορίνου - Μια έρευνα στα τέλη του αιώνα» (Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες), σε μετάφραση Ηλία Διάμεση, τον έκαναν γνωστό στα τέλη της δεκαετίας του ’70.
Πολύ ενδιαφέρουσα είναι η εισαγωγή του μεταφραστή Ραμόν Γκλάζοφ, στην αμερικανική έκδοση, που χαρακτηρίζει το Τορίνο «μια επιβλητική νεκρόπολη… πόλη μουσείο… μιας οσμής θανάτου και στην περίπτωση του Τορίνου μιας γεύσης Αρμαγεδδώνα…». Της έχουν κολλήσει το παρατσούκλι «Η πόλη της μαύρης μαγείας». Γι’ αυτό δεκάδες βιβλιοπωλεία στο κέντρο της «συνεχίζουν να πωλούν οδηγούς μαύρης μαγείας, σατανιστικά εγχειρίδια, περιοδικά για UFO και υποτιθέμενες εξομολογήσεις πρώην Πεφωτισμένων». Ακόμη και ο Κάφκα προέτρεπε τους αναγνώστες του να αποφεύγουν πάντοτε τη βόρεια πόλη της Ιταλίας.
Αν και είναι εμφανείς οι επιρροές από Λάβκραφτ και Πόε, δεν επηρεάζουν καθόλου την πρωτοτυπία της γραφής του Ντε Μαρία. Έτσι ο συγγραφέας δημιουργεί ένα ζοφερό κλίμα (έτος έκδοσης του βιβλίου το 1977), όπου η στρατηγική της έντασης απ’ το ιταλικό κράτος και τις νεοφασιστικές ομάδες βρίσκεται στο αποκορύφωμά της - ας θυμηθούμε το αιματοκύλισμα στην Πιάτσα Φοντάνα στο Μιλάνο, στην Μπρέσια και στις γραμμές του τρένου Italicus έξω από την Μπολόνια. Την ιστορία αφηγείται ένας ερασιτέχνης ερευνητής και δημόσιος υπάλληλος που βρίσκεται στη διαδικασία να γράψει ένα χρονικό, καθώς προσπαθεί να εξιχνιάσει τι συνέβη κατά τη διάρκεια εκείνων των είκοσι ημερών πριν από δέκα χρόνια στο Τορίνο. Ένα είδος συλλογικής ψύχωσης, συνοδευόμενο από μαζική αϋπνία, κατακυρίευε τον πληθυσμό, ενώ ορδές αξιοσέβαστων πολιτών περιφέρονταν ασκόπως στους δρόμους και στις πλατείες, μερικοί δε εξ αυτών δολοφονούνταν άγρια άνευ λόγου. Ο ήρωάς μας συναντά μια σειρά από αυτόπτες μάρτυρες, αλλά κανείς δεν ανοίγει το στόμα του. Μόνο κάποιος του προσφέρει μερικές ηχογραφημένες κασέτες των γεγονότων. Εκεί ακούγονται μαζικά αποτρόπαιες κραυγές που σχηματίζουν αχνά κάποιες λέξεις. Η αλήθεια είναι πως υπάρχει σοβαρός λόγος για τη μαζική υστερία: Η Βιβλιοθήκη, μια φιλανθρωπική οργάνωση υπό την αιγίδα της Εκκλησίας, καλεί τους πολίτες στο αναγνωστήριό της να καταθέσουν τα προσωπικά τους ημερολόγια αντί ευτελούς αμοιβής, ενώ ενθαρρύνονται να διαβάσουν τις καταγεγραμμένες απόψεις συμπολιτών τους. Το ενδιαφέρον είναι πως χιλιάδες επίδοξοι συγγραφείς καταθέτουν, ενίοτε με απόλυτη ειλικρίνεια, τις μύχιες σκέψεις και τα συναισθήματά τους, και έτσι καθένας μπορεί να μάθει τι πραγματικά πιστεύουν οι άλλοι για τον κόσμο. Τώρα πια το μαζικό άγχος και η έλλειψη ύπνου καταλαμβάνουν όλους τους εμπλεκόμενους, μιας και αισθάνονται πως εκτίθενται στην κοινή θέα τα πιο προσωπικά τους θέματα, με αποτέλεσμα το σπάσιμο όποιων κοινωνικών δεσμών μεταξύ τους. Τούτο, βέβαια, προεικονίζει, μάλλον, την τωρινή εποχή, όπου καθένας εκθέτει τον εαυτό του στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης.
Ο τρόπος που ο Ντε Μαρία στήνει το ζοφερό σκηνικό είναι χαρακτηριστικός, καθώς η έρευνα αργά, αλλά σταθερά επιτείνει το σασπένς, αποκαλύπτοντας μέσα από μια παραβολή το σκοτεινό υποσυνείδητο μιας κοινωνίας.
INFO
Giorgio De Maria
«Οι είκοσι ημέρες του Τορίνου - Μια έρευνα στα τέλη του αιώνα»
Εκδόσεις Στάσει Εκπίπτοντες
Σελίδες: 223
Τιμή: 13,36 ευρώ
