Συναντηθήκαμε με τη Ματίνα Νικολάου στην Πλατεία Κουμουνδούρου, λίγα μέτρα από το Από Μηχανής Θέατρο, όπου πρωταγωνιστεί στην παράσταση «Zαν και Βεατρίκη» σε σκηνοθεσία Βάσιας Αργέντη. Και ενώ η κουβέντα μας είχε ήδη ξεκινήσει και ο φωτογραφικός φακός του Παύλου Παρασκευά αιχμαλώτιζε τις συνοδευτικές της χειρονομίες, εγώ προσπαθούσα να ανακαλύψω στη Ματίνα τη Βάνια, εκείνη την περσόνα που επί πέντε συνεχόμενα χρόνια μάς έλεγε ένα δυνατό τηλεοπτικό «Καλό μεσημεράκι» στο πλευρό του Νίκου Μουτσινά. Και φυσικά η κουβέντα μας πήγε παντού. Στην παράσταση αυτή, στην επιθεώρηση του Σταμάτη Φασουλή, που θα την οδηγήσει και πάλι στο καλοκαιρινό Θέατρο Άλσος, αλλά και σε αυτή την περσόνα της Βάνιας, που έγραψε και δημιούργησε ο Νίκος Μουτσινάς για να γίνει τελικά το alter ego της, το δεύτερο σπίτι της, ένας δεύτερος εαυτός που χρειάζεται απλά μια περούκα, ένα λίγο πιο γκροτέσκο ύφος και τρόπο για να γεννηθεί και να υπάρξει. Η Ματίνα Νικολάου είναι η Βάνια και η Βάνια είναι η Ματίνα Νικολάου, αλλά ταυτόχρονα και όχι. Εμείς προσπαθήσαμε να συναντήσουμε και τις δύο. Αυτή είναι η Βάνια και κυρίως αυτή είναι η Ματίνα Νικολάου.
Συνέντευξη στον Χρήστο Τζίφα
Φωτογραφίες για την ΑΥΓΗ: Παύλος Παρασκευάς
Πες μου γι' αυτό το έργο στο Από Μηχανής Θέατρο.
Ηρθε στα χέρια μου από τη Βάσια Αργέντη, που είναι η μεταφράστρια και η σκηνοθέτρια. Μιλάει για την αγάπη, έτσι όπως την αντιλαμβάνεται κανείς, γιατί προφανώς δεν αντιλαμβανόμαστε όλοι το ίδιο. Αφορά μια κοπέλα η οποία δεν έχει γνωρίσει ποτέ την αγάπη, δεν έχει αγαπήσει και δεν έχει αγαπηθεί και βρίσκει ένα τέχνασμα να φέρει έναν άντρα στο διαμέρισμά της, στον τριακοστό τρίτο όροφο ενός ουρανοξύστη, να τον κλειδώσει εκεί μέσα για να βρει τον τρόπο να αγαπάει χρησιμοποιώντας όλα αυτά που έχει ακούσει, που μπορεί να σημαίνουν αγάπη. Είναι ένα ευαίσθητο έργο με πολλές διακυμάνσεις. Ο θεατής θα γελάσει, θα συγκινηθεί, θα κλάψει. Μ’ αρέσουν αυτά τα έργα που είναι αληθινά.
Θα είσαι και στην επιθεώρηση του Σταμάτη Φασουλή στο Θέατρο Άλσος, σωστά;
Πρώτη φορά πήρα μέρος σε επιθεώρηση πέρσι, στην επιθεώρηση της Δήμητρας Παπαδοπούλου. Πέρασα πολύ ωραία και όταν ήρθε η πρόταση από τον Σταμάτη Φασουλή, που έχουμε ξανασυνεργαστεί, είπα κατευθείαν ναι. Με έναν τρόπο γεννήθηκε η επιθεώρηση μέσα από τον Σταμάτη στην Ελλάδα, οπότε δεν το σκέφτηκα δευτερόλεπτο. Είναι πολύ φορτισμένη η εποχή μας κοινωνικοπολιτικά. Έχει ψωμάκι η εποχή για επιθεώρηση. Αλλά πρέπει να γεννηθεί η ανάγκη σε αυτόν που γράφει τα κείμενα. Γιατί αυτή είναι η δυσκολία στο να γίνει επιθεώρηση, τα κείμενα. Ρώταγα συχνά τον Σταμάτη και παλιότερα, γιατί δεν κάνεις επιθεώρηση, και μου έλεγε όλο δεν θέλω. Από τη στιγμή που το πήρε απόφαση, σημαίνει ότι έχει πολλές ιδέες και θα τις βάλει κάτω και θα βγει ένα ωραίο αποτέλεσμα.
Με την κωμωδία έχεις την αγωνία να κάνεις τον κόσμο να γελάσει;
Ανεβαίνοντας στη σκηνή δεν το σκέφτομαι. Είναι πολύ διαφορετικά από την τελευταία γενική πρόβα μέχρι την παράσταση. Στην επιθεώρηση και στην κωμωδία η παράσταση ξεκινάει από τη στιγμή που θα μπει ο κόσμος. Εμείς μπορεί να γελάμε λέγοντας μια ατάκα και να έρθει ο κόσμος και να γελάει με άλλα. Επειδή η τριβή μας στις πρόβες είναι έντονη και καθημερινή, συνήθως δεν αντιλαμβανόμαστε πόσο θα γκελάρει κάτι στους θεατές. Αυτό γίνεται όταν πια έρθει ο κόσμος και χαλαρώσεις και το μοιραστείς. Η αγωνία και το άγχος είναι μόνιμα, σε μένα προσωπικά, σε αυτή τη δουλειά. Κάθε φορά πριν βγω στη σκηνή.
Μιλάμε και δεν αναγνωρίζω καθόλου τη Βάνια πάνω σου.
(γέλια) Το καλό με αυτή την περσόνα ήταν ότι είχε προβαριστεί πολύ. Ήταν ένας χαρακτήρας σε μια παράσταση του Νίκου Μουτσινά, το «Κοκομπλόκο». Ο Νίκος την έγραψε ειδικά για μένα. Δεν υπήρχε ο ρόλος και την έβαλε για να είμαι και εγώ στην παράσταση. Έχω κάνει πολλές πρόβες γι' αυτή την περσόνα. Και όταν ήρθε η στιγμή να έρθει στην τηλεόραση, κάναμε κάποιες μικροαλλαγές για να γίνουν λίγο πιο ήρεμα τα πράγματα. Στη σκηνή ήμουνα πιο έντονη και έπρεπε λίγο να το μαλακώσω. Μου αρέσει που είναι εντελώς διαφορετική από εμένα. Έχω βρει δυο-τρία χαρακτηριστικά της, αλλά κυρίως έχω βρει τον τρόπο σκέψης της.
Αρα η Βάνια μέσα σου είναι εντελώς χαρτογραφημένη;
100%. Γιατί αναγκαζόμουνα να το κάνω αυτό στην καθημερινότητα της εκπομπής. Έπρεπε κάτι να φέρει κάθε φορά. Η Βάνια μπορεί να φέρει ό,τι της κατέβει στο κεφάλι και να το κάνει δικό της. Η Ματίνα, όχι. Ο ρόλος της Βάνιας με έχει απελευθερώσει. Ό,τι δεν μπορώ να κάνω και να πω στη ζωή μου το κάνω μέσω της Βάνιας. Πολύ ωραίο (γέλια).
Θα σου ήταν σκληρό να εξαφανιστεί μια μέρα;
Οταν ήρθε το τέλος της εκπομπής, δεν το βίωσα τόσο δραματικά. Είναι μέσα μου η Βάνια και ανά πάσα στιγμή μπορεί να έρθει. Έχω και τις περούκες της στο σπίτι (γέλια). Δεν μπορώ να πω ότι δεν μπορώ χωρίς τη Βάνια. Το κρατάω σαν μια πολύ ωραία περίοδο στη ζωή μου επαγγελματικά. Ήταν ένα μεγάλο βήμα να κάνω ξαφνικά εκπομπή στην τηλεόραση. Όταν τελείωνα τη σχολή, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι θα κάνω τηλεόραση. Δεν είναι εύκολη η δουλειά μας. Πρέπει κάθε τόσο να ψάχνουμε. Δεν έρχονταν πάντα έτσι όπως ήθελα τα πράγματα, οπότε ήταν ένας τρόπος να έρθω στην τηλεόραση, να με γνωρίσει ο κόσμος. Έχουν ανοιχτεί πολλές πόρτες από αυτό τον ρόλο και είμαι πολύ ευγνώμων στον Νίκο Μουτσινά που μου έδωσε την ευκαιρία.
Εκλεισαν και κάποιες πόρτες;
Πολύ πιθανόν. Δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα. Συνήθως μας οδηγεί το ένστικτό μας, όχι μόνο το καλλιτεχνικό, αλλά και το ένστικτο της επιβίωσης. Γιατί από την εργασία αυτή ζω. Κάθε φορά βρίσκω τα υπέρ και τα κατά. Το μυστικό, για μένα, είναι να μπαίνεις σε μια δουλειά με χαρά, σαν να είναι η πρώτη σου δουλειά, ακόμα και αν δεν την έχεις πιστέψει εντελώς ή έχεις κάποιες αμφιβολίες. Έτσι μπήκα. Γιατί δεν είχα ιδέα. Πριν τη Βάνια ήταν πολλές φορές δύσκολα. Χρήματα δεν έβγαζα. Έβγαζα τα χρήματα που χρειάζονταν για να μεγαλώσω το παιδί μου, για τα απαραίτητα. Έχει χρειαστεί να κάνω κι άλλες δουλειές παράλληλα, σέρβις - και γιατί όχι δηλαδή. Με έχουν βοηθήσει και οι φίλοι μου στον χώρο και οι παιδικοί μου φίλοι. Κοίταξε, σε κάποιον σκηνοθέτη μπορεί να μην του αρέσει όλο αυτό. Η Βάνια μπορεί να έχει κλείσει κάποιες πόρτες, αλλά ανοίγει άλλες κάπου αλλού.
Αυτά τα πέντε χρόνια, στεναχώριες, εντάσεις, φθορά στην εκπομπή δεν υπήρξαν;
Φυσικά. Εντάσεις και φθορά υπάρχει παντού σε μια οικογένεια μέσα. Και επειδή εμείς ήμασταν οικογένεια, είχαμε και εντάσεις. Αλλά ποτέ δεν είχε γίνει κάτι πολύ δύσκολο, που να μην βγάζεις άκρη. Τα βρίσκαμε την επόμενη μέρα. Δεν έχουμε τσακωθεί ποτέ. Έχουμε έρθει σε αντιπαράθεση, αλλά σε λογικά πλαίσια. Που ερχόμαστε και με την αδερφή μας και με τον αδερφό μας. Τα ωραία και τα εξελίξιμα.
Η Βάνια γλιτώνει τις αδιάκριτες ερωτήσεις δημοσιογράφων. Η Ματίνα, όχι. Είναι μεγάλο το τίμημα;
Είναι μέσα στη δουλειά. Μερικές φορές γίνεται πιο ενοχλητικό. Άλλες φορές, όταν έχεις καλή διάθεση, μπορεί να το πάρεις πιο ανάλαφρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν έχω κρύψει ποτέ την προσωπική μου ζωή, μόνο και μόνο γιατί θεωρώ ότι το να την κρύβεις τελικά είναι περισσότερο προκλητικό για τους δημοσιογράφους και γενικά για το τι συζητιέται. Αισθάνομαι όμως ότι με σέβονται και οι άνθρωποι που έρχονται κοντά μου και οι δημοσιογράφοι. Όταν όμως δω ότι ξεπερνιούνται τα όρια, το σταματάω με τον δικό μου ευγενικό τρόπο. Απλώς είναι μερικές φορές που αισθάνομαι ότι η ευγένεια δεν αρκεί. Και αυτό είναι που με στεναχωρεί και με θλίβει. Όχι μόνο από τους δημοσιογράφους, αλλά γενικότερα στον κόσμο. Η ευγένεια λείπει και είναι κάτι που με ταράζει.
Τα νούμερα τηλεθέασης στην εκπομπή σάς άγχωναν;
Κάποια στιγμή υπήρξε μια αλλαγή στα νούμερα. Όμως δεν μπορώ να πω ότι με άγχωσε και με στεναχώρησε. Γιατί εγώ πάλι το ίδιο θα έκανα, δεν θα έκανα κάτι λιγότερο ή περισσότερο. Θα κάναμε αυτό που εμείς θεωρούμε ότι είναι ωραίο. Χαιρόμουν όταν κάναμε μεγάλα νούμερα, αλλά δεν μπορώ να πω ότι στεναχωριόμουν όταν κάναμε χαμηλότερα.
Και ο Νίκος και εσύ με τον τρόπο σου πήρατε θέση για πολλά ζητήματα της επικαιρότητας και μάλιστα ευθέως. Σας στοίχισε όλο αυτό;
Οχι, ποτέ. Δεν το ένιωσα έτσι. Γιατί είμαστε άνθρωποι και εμείς και μπορούμε να πάρουμε θέση. Μπορούσα να πάρω τόσο όσο μου επιτρεπόταν μέσα από τον ρόλο. Γιατί είναι πολύ επικίνδυνο, όταν θέλεις να στηρίξεις έναν ρόλο, ξαφνικά να γίνω Ματίνα και να πω την άποψή μου. Μπορούσα να πω την άποψη της Βάνιας πάνω σε ένα θέμα και αυτό προσπαθούσα να κάνω. Συνέβησαν πολλά τα τελευταία χρόνια. Όταν ήρθε ο πόλεμος, τα Τέμπη, δεν γινόταν εμείς ξαφνικά να μείνουμε απ' έξω. Ήρθαν στη ζωή μας και έπρεπε με έναν τρόπο να σχολιαστούν. Υπήρχε πολύς θυμός και ακόμα υπάρχει από τον κόσμο. Και φόβος. Ο φόβος και ο θυμός μάς κάνουν υποτονικους. Να μην τολμάμε, να μην θέλουμε να γελάσουμε, να σκεφτόμαστε πότε θα γελάσουμε, να σκεφτόμαστε τι θα πούμε, τι θα κάνουμε. Όλο αυτό είναι ένας εγκλωβισμός, είναι φυλακή. Πρέπει να ακούγεται η γνώμη ενός ανθρώπου με χιούμορ, όπως του Νίκου Μουτσινά, που αντιμετωπίζει γενικά τη ζωή με χιούμορ. Γιατί και ο Νίκος έχει θυμό και φόβους. Όλοι έχουμε.
Ως single mother δυσκολεύτηκες;
Αισθάνομαι τυχερή σε αυτό τον τομέα. Ο γιος μου είναι συναισθηματικά πολύ ώριμος. Είναι 16 χρονών, συζητάμε και ήταν πάντα υποστηρικτικός, ακόμα και αν χρειαζόταν να λείπω πολλές ώρες. Είχα μεγάλη βοήθεια από τη μητέρα μου, η οποία ακόμα και τώρα μας βοηθάει. Χαίρεται τόσο πολύ ο γιος μου για την εξέλιξη της δουλειάς που θα σκεφτεί πρώτα εμένα και ύστερα τον εαυτό του. Δεν ξέρω αν είναι καλό εντελώς, αλλά νομίζω ότι του δίνω και εγώ. Έχει αγάπη για τη μουσική, οπότε είμαι πολύ ανοιχτή και δοτική σε αυτό. Νομίζω ότι τα έχουμε βρει. Ήταν δύσκολα τον πρώτο καιρό που χώρισα με τον πρώην σύζυγό μου. Με έπιασε ένας πανικός, μια ταραχή, ότι δεν θα τα καταφέρω μόνη μου, αλλά στ' αλήθεια ποτέ δεν ήμουνα μόνη μου. Ειδικά η σχέση που έχει διαμορφωθεί τώρα με τον πρώην σύζυγό μου είναι τόσο όμορφη που πραγματικά είναι σαν να είμαστε οικογένεια. Απλά δεν μένουμε μαζί. Δεν λείπει ο μπαμπάς καθόλου. Μη σου πω ότι είναι περισσότερο παρών από μένα τα τελευταία χρόνια λόγω δουλειάς. Έχουμε βρει μια ισορροπία οι τρεις μας πια.
Ποια είναι η σχέση σου με την Αθήνα;
Εγώ μεγάλωσα στο εξωτικό Μαρκόπουλο. Τότε ήταν χωριό. Τώρα έχει εξελιχθεί. Ήταν ένα χωριουδάκι με πολύ συγκεκριμένους φίλους και παρέες. Είχαμε δύο μαγαζιά που βγαίναμε και ήτανε μια πολύ κλειστή κοινωνία. Ήρθα στην Αθήνα να σπουδάσω στη Δραματική Σχολή, οπότε η Αθήνα για μένα είναι συνδυασμένη με θέατρο. Νοίκιασα σπίτι στα Εξάρχεια και η σχολή ήταν στην Ιπποκράτους. Εκεί γνώρισα και τον άντρα μου. Η Αθήνα για μένα ήταν σχολή το πρωί, πρόβες, παραστάσεις. Δεν έβγαινα. Είναι μια πόλη που με τρομάζει. Είχα συνηθίσει στην ησυχία και κάπως δυσκολεύτηκα τα πρώτα χρόνια. Θα ήθελα να ξαναζήσω μακριά από το κέντρο, στο Πόρτο Ράφτη, ας πούμε, που το αγαπώ.
