Ο Πολωνός Λούκας Ταρκόβσκι ήρθε με δύο απανωτά sold out στη σκηνή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση σε μια καθηλωτική θεατρική εμπειρία τεσσάρων ωρών, καταφέρνοντας να απελευθερώσει τη θεατρική πράξη από όλα τα σκηνικά κλισέ που έχει ποτιστεί και να ταράξει υποδόρια και με θεατρικό θόρυβο τα θεμέλια του υποτονικού εγχώριου θεατρικού χειμώνα που πέρασε.
Ο Ταρκόβσκι, αντλώντας έμπνευση από ένα πραγματικό γεγονός, και συγκεκριμένα από ένα σκάνδαλο όπου μια διάσημη γκαλερί της Νέας Υόρκης πουλούσε πλαστούς πίνακες αποσπώντας μεγάλα χρηματικά ποσά, κατάφερε να χωρέσει σε μια σκηνή μια πραγματική ιστορία μεν, αλλά πνιγμένη σε ένα άρτιο αισθητικό σύμπαν που γέννησε νέα ερωτήματα, έθεσε σπουδαίους και κομβικούς προβληματισμούς, αποδεικνύοντας ότι οι πραγματικές ιστορίες είναι οι ίδιες και αιτίες αλλά και αφορμές για άλλες ιστορίες και νέα ερωτήματα. Ταυτόχρονα, το «Rohtko» ως θεατρική πράξη είναι και μια «επίθεση» εκ των έσω σε μια σειρά δηθενισμούς της σύγχρονης θεατρικής δημιουργίας που αρνείται πεισματικά να τολμήσει, να ομολογήσει και κυρίως να συνομιλήσει με το σήμερα για όλα όσα συμβαίνουν σήμερα κοιτώντας τους θεατές κατάματα.
Eνα ολοζώντανο μεγαλοφυές πείραμα γεννάει για τέσσερις ώρες συγκλονιστικές εικόνες, επανοηματοδοτώντας και την ίδια την επικοινωνία με τους θεατές αλλά και τα ίδια τα όρια της ζωντανής θεατρικής σκηνής αφού υπογραμμίζει με τις εικόνες του και την αισθητική του νέα σκηνικά περιθώρια θεατρικής δράσης. Ο Ταρκόβσκι αποδεικνύεται ένας από τους πιο τολμηρούς, θαρραλέους και ειλικρινείς θεατρικά δημιουργούς και το «Rohtko» του ακούσια λειτουργεί ως μια υπόσχεση για όσα η δεξαμενή του εγκεφάλου του μπορεί να γεννήσει σε δημιουργικό επίπεδο στο μέλλον.
Από αυτό το μέλλον μοιάζει να ξεπηδάει και το «Respublika», το νέο εγχείρημα του Λούκας Ταρκόβσκι που σπάει τους τοίχους της θεατρικής αίθουσα για να προσγειωθεί στο Terra Vibe Park της Μαλακάσας, καλώντας 1.000 θεατές σε μια παράσταση που μοιάζει περισσότερο με κατάσταση. Με συνοδοιπόρο στο κείμενο και στη δραματουργία την Joanna Bednarczyk, μετατρέπει το Terra Vibe σε χώρο υποδοχής και φιλοξενίας ενός εξάωρου rave party από 13 έως 15 Ιουνίου που μοιάζει περισσότερο με ένα κοινωνικό πείραμα, υπογραμμίζοντας για ακόμα μια φορά την έμφυτη αγωνία του για αποκαθήλωση των συνηθισμένων κλισέ θεατρικών ασκήσεων. Στόχος, να μας παρασύρει σε μια συλλογική εμπειρία που μέσα από θέατρο, μουσική, χορό, περφόρμανς, κινηματογράφο, visual arts, dj set θα μετατρέψει τους απλούς θεατές σε δρώντα υποκείμενα, συμμετέχοντες και κομβικά γρανάζια της συλλογικής αυτής κατάστασης, δημιουργώντας ένα υβριδικό έργο που χρειάζεται τον κόσμο για να φτιάξει την εμπειρία με όσο πιο συλλογικό τρόπο γίνεται.
Βάζοντας στο επίκεντρο της δημιουργικής του διάθεσης τη χαρά και την ελευθερία των θεατών, φτιάχνει ένα εξάωρο rave party με δυνατή μουσική, σάουνα, χώρους με απόλυτη ησυχία, δωμάτια γεμάτα ερμηνευτές και ιστορίες, αλλά όλοι εμείς οι παρευρισκόμενοι είμαστε ελεύθεροι να σκηνοθετήσουμε τους εαυτούς μας ως προς τον τρόπο που θα παρακολουθήσουμε όλα αυτά που συμβαίνουν για εμάς με εμάς εκεί. Οι θεατές μπορούν να μείνουν όλες τις ώρες, να μπουν και να βγουν από τις εγκαταστάσεις των θεατρικών συμβάντων, να απολαύσουν τη δυνατή μουσική, την ησυχία, να φύγουν και να επιστρέψουν, ακόμα και να χορέψουν κάθε φορά που η μουσική θα το επιτρέπει.
Είναι ξεκάθαρο ότι αφού πρώτα ο Λούκας Ταρκόβσκι αποδόμησε τη θεατρική πράξη στον φυσικό της χώρο, στη σκηνή, ήρθε η ώρα να αποδομήσει και τον τρόπο που εμείς οι θεατές αντιλαμβανόμαστε τους εαυτούς μας απέναντι σε μια παράσταση. Είναι ξεκάθαρο ότι ο δικός του κόσμος, τόσο αισθητικά όσο και σε επίπεδο περιεχομένου, αυτή τη φορά δεν θα μπορούσε να χωρέσει εγκλωβισμένος σε μια θεατρική αίθουσα μιας και το «Rohtko» λειτούργησε με τον τρόπο του και ως μια υπόσχεση και προσμονή για κάτι επόμενο, πρωτοποριακό και αυθάδες.
Από μόνη της η σύλληψη του νέου αυτού εγχειρήματος που ακούει στο όνομα «Respublika» και ανεξαρτήτως τελικού αποτελέσματος είναι εκ προθέσεως μια κοροϊδευτική δημιουργική γλώσσα απέναντι σε μια συντηρητική ασφάλεια που επιστρέφει δυστυχώς πολλές φορές η σύγχρονη εγχώρια δημιουργία. Και αυτή η θεατρική τόλμη του Ταρκόβσκι, από την άλλη, προσφέρει τις απαραίτητες και «ελεύθερες» ανάσες που χρειάζονται σε εμάς τους θεατές. Ευτυχώς.
