Μια σειρά εποχής για τον παριζιάνικο κόσμο της μόδας τον καιρό που οι σχεδιαστές καλούνταν να συνεργαστούν
με τους ναζί για να επιβιώσουν οικονομικά ή να αρνηθούν να ράψουν τουαλέτες για τις συζύγους των Γερμανών αξιωματικών και μια αναβίωση του θρυλικού «Shogun» εξετάζουμε αυτή την εβδομάδα
Υψηλή ραπτική ή πολιτική ανυπακοή;
The new look
Διαθέσιμο μέσω της Apple TV
Η νέα σειρά της Apple εξετάζει το κοινωνικό αποτύπωμα που άφησε η αντιπαλότητα των μόδιστρων στη βιομηχανία της παριζιάνικης μόδας μέσα από δύο ηχηρά ονόματα: του Κριστιάν Ντιόρ (Μπεν Μέντελσον) και της Κοκό Σανέλ (Ζιλιέτ Μπινός), δηλαδή των δύο ιδρυτών των θρυλικών οίκων που υφίστανται μέχρι και σήμερα. Στο «The new look» η δράση ξεκινά με τη γαλλική πρωτεύουσα υπό ναζιστική κατοχή και οι δύο ομότεχνοι είναι ταυτόχρονα και αντίπαλοι. Ο Ντιόρ είναι ένας ευαίσθητος ονειροπόλος του οποίου η μικρότερη αδελφή, η Κατρίν, εντάχθηκε στην αντίσταση κατά των Γερμανών προτού φυλακιστεί σε στρατόπεδο συγκέντρωσης. Από την άλλη, η Σανέλ είναι μια έξυπνη, αυτοδημιούργητη επιχειρηματίας, που συνεργάστηκε επαίσχυντα και φλέρταρε με τους ναζί. Ο τίτλος της σειράς προέρχεται από την ατάκα «η μόδα χρειάζεται νέο look» που λέει η διευθύντρια του περιοδικού Harper’s Bazaar Κάρμελ Σνόου (την υποδύεται η Γκλεν Κλόουζ) λίγο πριν από την παρθενική συλλογή του Ντιόρ το 1947, όπου οι στενές μέσες και οι πλούσιες φούστες σηματοδοτούσαν το πέρασμα από τη λιτότητα του πολέμου στην κομψότητα των baby boomers.
Παρόλο που η αντίθεση μεταξύ της βιαιότητας του πολέμου και της ευθραυστότητας της τέχνης αποτελεί ιδανικό θέμα για εκτεταμένη μελέτη, οι παραγωγοί της σειράς δείχνουν ελάχιστο ενδιαφέρον σε όσα έκαναν τον Ντιόρ έναν ξακουστό τεχνίτη και τη Σανέλ μια επιτυχημένη επιχειρηματία. Με δέκα ώρες στη διάθεσή του, το «The new look» έχει άπλετο χρόνο για να αναπτύξει το πώς η αισθητική ομορφιά μπορεί να συγκαλύψει την ηθική ασχήμια. Το ρολόι των σεναρίων γυρίζει στη δεκαετία του 1940, όταν ο Ντιόρ εργαζόταν στο ατελιέ του μέντορά του Λισιέν Λελόνγκ (τον υποδύεται ο Τζον Μάλκοβιτς) φτιάχνοντας ακριβά φορέματα για τις συζύγους και τις ερωμένες των Γερμανών ναζί. Παράλληλα, η Σανέλ κάνει τη λιγότερο συμβιβαστική επιλογή να σφραγίσει την επιχείρησή της μόνο και μόνο για να συνάψει δεσμό με έναν υψηλόβαθμο ναζί (Κλάες Μπανγκ), ξεκινώντας μια προσπάθεια να χρησιμοποιήσει τη δύναμη και την ιδεολογία των Γερμανών κατακτητών για να αποσπάσει τον έλεγχο της εταιρείας από τους Εβραίους συνεταίρους της. Με τη Σανέλ να είναι κρυμμένη σε πολυτελή ξενοδοχεία και τον Ντιόρ να παραμένει ένας ανώνυμος μαθητευόμενος, η σειρά αρχικά δίνει έμφαση στην ηρωική ανυπακοή και στην ανάγκη δημιουργικής διαδικασίας στον κόσμο της υψηλής ραπτικής. Επίσης, εστιάζει στη συνεργασία της Σανέλ με το Γ΄ Ράιχ, αν και οι σεναριογράφοι προστατεύουν την κληρονομιά της, καθώς ποτέ δεν φαίνονται ξεκάθαρα οι προκαταλήψεις της, εκτός από μόνο ένα αντισημιτικό σχόλιο που απευθύνεται στον συνιδρυτή της. Η συμμαχία της με τους ναζί παρουσιάζεται επιδερμικά, ως το αποτέλεσμα των άτυχων επιλογών μιας γυναίκας που υπέκυψε στις πιέσεις μιας δύσκολης στιγμής χωρίς να εξετάσει πλήρως τις συνέπειες. Παρά την έλλειψη σθένους και ηθικής διαύγειας που απαιτεί αυτό το υλικό, η σειρά παραμένει κομψή και στιλιζαρισμένη.
Ενα «Shogun» για τη γενιά του «Game of thrones»
Shogun
Διαθέσιμο μέσω του Disney+
Μια ευπρόσδεκτη τηλεοπτική αναβίωση του διάσημου μυθιστορήματος του Τζέιμς Κλάβελ μέσα από μια δαπανηρή και γενναιόδωρη μίνι σειρά που σε πολλούς παλιότερους θεατές θα φέρει νοσταλγικές μνήμες από την παλιότερη ομώνυμη σειρά με τον Τοσίρο Μιφούνε και τον Ρίτσαρντ Τσάμπερλεϊν στους πρώτους ρόλους - ένα τηλεοπτικό φαινόμενο που είχε σημειώσει τεράστια επιτυχία στις αρχές της δεκαετίας του ’80.
Φυσικά, η τηλεοπτική πραγματικότητα το 1980 ήταν εντελώς διαφορετική και μια αναβίωση εκείνης της μίνι σειράς με εξωτερικά γυρίσματα (ένα format που ήταν εξαιρετικά σπάνιο και ακόμη τότε θεωρούνταν τολμηρό στοίχημα, την εποχή που μεσουρανούσαν οι καθημερινές σειρές σε πλατό) οφείλει να επιδεικνύει μια καλύτερη ιστορική απεικόνιση της φεουδαρχικής Ιαπωνίας και σαφώς μια μεγαλύτερη συμπερίληψη στους ρόλους αλλά και ορατότητα ως προς την τοπική παράδοση. Η ανάγκη για το αφηγηματικό σωσίβιο της ταύτισης με τη ματιά του φωτογενούς Δυτικού ήρωα δεν υπάρχει πια. Άλλωστε, χωρίς έναν Τσάμπερλεϊν δεν θα υπήρχε το παλιό «Shogun», όπως δεν θα υπήρχε το «Κουνγκ Φου» παλιότερα χωρίς τον Ντέιβιντ Κάρανταϊν. Βέβαια, αυτή η προοδευτικότητα μένει στους τύπους, καθώς η αισθητική της σειράς είναι κομμένη και ραμμένη για το αμερικανικό κοινό και η ανάπτυξη των επεισοδίων κάθε άλλο παρά τη σημειολογία της γιαπωνέζικης μυθοπλασίας φέρνει στον νου. Ακόμη κι έτσι, η σκηνοθεσία του Tζόναθαν φαν Τάλενκεν (υπογράφει και την επερχόμενη τηλεοπτική μεταφορά του «Blade runner») πετυχαίνει σε σημεία και θα ικανοποιήσει τη γενιά θεατών που λάτρεψαν το «Game of thrones», οι οποίοι μετά την προδοσία των τελευταίων σεζόν εκείνης της σειράς αισθάνονται ακόμη ένα δυσαναπλήρωτο κενό.
