Η ταινία «Οι αντίπαλοι» του Λούκα Γκουαντανίνο με τη νέα μούσα του, τη Ζεντάγια, κυριαρχεί σε μια εβδομάδα με ελάχιστες κυκλοφορίες. Υπάρχουν, επίσης, ένα αλαφροΐσκιωτο οικογενειακό δράμα από την Πορτογαλία και ένα ελληνικό πείραμα στο σινεμά του φανταστικού
Ενα ερωτικό τρίγωνο εντός και εκτός αγώνων τένις
Οι αντίπαλοι (Challengers) ***1/5
Σκηνοθεσία: Λούκα Γκουαντανίνο
Πρωταγωνιστούν: Ζεντάγια, Τζος Ο’Κόνορ, Μάικ Φάιστ
Ενα παράδοξο ερωτικό τρίγωνο σκηνοθετεί ο Λούκα Γκουαντανίνο, όπου μια σούπερ σταρ του τένις, που αναγκάστηκε να αποσυρθεί πρόωρα λόγω ενός τραυματισμού, θα γίνει αντικείμενο αντιζηλίας μεταξύ δύο ανδρών. Η πρώην τενίστρια και νυν προπονήτρια είναι παντρεμένη με έναν πρωταθλητή, του οποίου η καριέρα έχει πάρει την κατιούσα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο σύζυγός της θα συγκρουστεί με τον πρώην καλύτερό του φίλο αλλά και πρώην ερωτικό σύντροφο της συζύγου του. Το ερωτικό τρίγωνο είναι μπλεγμένο με τρόπους και κόμπους που θα καταλάβουμε σταδιακά.
Η ταινία διαδραματίζεται με φόντο το επαγγελματικό τένις και παρόλο που το διασταυρούμενο ειδύλλιο των χαρακτήρων είναι το επίκεντρο, το άθλημα ενισχύει την ένταση ποικιλοτρόπως. Στο επίκεντρο, όμως, δεν βρίσκονται οι απαιτήσεις του αθλήματος, αλλά οι ευαίσθητες δυναμικές ανάμεσα σε χαρακτήρες που άγονται και φέρονται ανάλογα με την ερωτική τους επιθυμία και τη διάθεση να παίξουν παιχνίδια επιβολής. Και όπως εξελίσσεται αυτή η ιστορία, αντιλαμβανόμαστε πως όλοι οι χαρακτήρες είναι βαθιά ερωτευμένοι μεταξύ τους. Οι αγώνες τένις είναι γυρισμένοι με τρομερή συναισθηματική ορμή. Όταν τα πράγματα είναι υπό έλεγχο, η κάμερα αιωρείται στο γήπεδο σε ρευστά, αδιάκοπα πλάνα, ενώ το μοντάζ συχνά γίνεται πυρετώδες. Το «τένις είναι μια σχέση» λέει ένας χαρακτήρας και αυτή η στερεοτυπική ατάκα δίνει τον τόνο σε αυτό το δράμα που παίζει με τα κλισέ, ειδικά εκείνα στα οποία η ανθρώπινη φύση στέκεται ανυπεράσπιστη απέναντί τους. Για παράδειγμα, σε μια σκηνή ο Πάτρικ και ο Αρτ προσκαλούν την Τάσι στο δωμάτιο του ξενοδοχείου τους, όπου αρχίζει ένας άλλος ανταγωνισμός. Ένα αστείο για το πώς ο Πάτρικ έμαθε στον Αρτ τον τρόπο να αυνανίζεται μετατρέπεται σε μια άβολη μάχη εξουσίας, ενώ ένα παθιασμένο ομαδικό φιλί κάνει τους δύο άντρες να παρασύρονται και μια γυναίκα να γέρνει προς τα πίσω ώστε να απολαύσει τον έλεγχο που είναι σε θέση να ασκήσει.
Στην ταινία «Challengers» ο Γκουαντανίνο μετατρέπει κάθε συζήτηση σε έναν αγώνα τένις και κάθε αγώνας τένις είναι και μια ερωτική σκηνή ή μάλλον μια ερωτική αναμέτρηση - κάτι που ενισχύει αισθητικά η μουσική επένδυση που έγραψαν ο Trent Reznor και ο Atticus Ross. Ένας αγώνας τένις μπορεί να είναι μια προσωπική μάχη, μια σύγκρουση όχι μόνο αθλητικών ικανοτήτων αλλά και μυαλού, και ο σκηνοθέτης προσδίδει σε κάθε παιχνίδι τη βαρύτητα μιας μονομαχίας όχι με σπαθιά, αλλά με ρακέτες. Ποια είναι, όμως, τα κίνητρα της ηρωίδας και τα αισθήματά της απέναντι στους δύο άντρες που την επιθυμούν. Τους αγαπάει; Ή μήπως απλώς την ευχαριστεί να βλέπει πόσο πρόθυμα υποτάσσονται σε αυτή; Ο Γκουαντανίνο είναι ένας σύγχρονος εκφραστής της ανομολόγητης επιθυμίας και άλλες φορές το πετυχαίνει με υπέροχα αποτελέσματα («Call me by your name»), ενώ άλλες αποτυγχάνει («Bones and all»). Ανάμεσα στα σφριγηλά χτυπήματα της μπάλας, στον ιδρώτα και στα πάθη των αντιπάλων απουσιάζει ο ερωτισμός που βρίσκαμε σε ταινίες όπως το «Dreamers» του Μπερτολούτσι. Ειδική μνεία στη Ζεντάγια του περίφημου «Euphoria», η οποία δείχνει ότι έχει τη διάθεση να πάψει να υποδύεται το αδάμαστο αγρίμι και να περάσει σε πραγματικά ώριμους ρόλους.
Εγχώρια απόπειρα στο σινεμά του τρόμου
Μην ανοίγεις την πόρτα **
Σκηνοθεσία: Σάκης Καρπάς, Αλέξανδρος Καρπάς
Πρωταγωνιστούν: Φωτεινή Λεβογιάννη, Σάκης Καρπάς
Στην καρδιά ενός δάσους που μοιάζει εντελώς ακατοίκητο (τουλάχιστον από πλάσματα του «δικού μας» κόσμου) μια ομάδα ερευνητών δέχεται επίθεση από μια μυστηριώδη φιγούρα. Μόνο μία κοπέλα θα επιβιώσει: Θα ζητήσει προστασία από έναν άντρα που ζει μόνος σε μια καλύβα στο δάσος και μαζί θα προσπαθήσουν να καταλάβουν τι συνέβη στην ομάδα, μιας και τα ίχνη της έχουν εξαφανιστεί. Οι αδελφοί Καρπά είναι πιο γνωστοί ως Unboxholics, ένα δημιουργικό δίδυμο (και στην κυριολεξία) από την Πέλλα, που την τελευταία δεκαετία έχουν ένα από τα πιο επιτυχημένα κανάλια στο YouTube και παράλληλα έχουν κάνει τέσσερις πρωτότυπες μικρού μήκους ταινίες τρόμου και μια διαδραστική μίνι σειρά τρόμου.
Ο τρόμος είναι η αγάπη τους, μαζί με το σινεμά. Κι αυτή η αγάπη φαίνεται ξεκάθαρα στην πρώτη μεγάλου μήκους ταινία τους. Σεβασμός στους κανόνες του είδους, εμφανείς αλλά από καρδιάς αναφορές σε ταινίες και βιντεοπαιχνίδια, από τον Κάρπεντερ ως το «Silent hill», φιλότιμη δουλειά στη φωτογραφία, που στηρίζεται σε φυσικό φως, κεριά, φακούς, φανάρια, σωστή μουσική υπογράμμιση, ανησυχητική, ακόμα και ανατριχιαστική, κατά στιγμές, ατμόσφαιρα (μόνο και μόνο από το σκηνογραφικό της καλύβας). Και μια πρόθεση να συνδεθεί ο τρόμος, όπως στα καλύτερα δείγματά του, με μια εσωτερική υπαρξιακή αγωνία, ενοχή, ανάγκη εξιλέωσης. Όμως οι ερμηνείες δεν καταφέρνουν ν’ ανεβάσουν την αληθοφάνεια ή να κάνουν τη μετάβαση στο μεταφυσικό και το σενάριο δεν μπορεί να ξεπεράσει τα κλισέ που τόσο αγαπά. Ακόμα κι έτσι, αν το κοινό των Unboxholics τους ακολουθήσει από το λάπτοπ στην κινηματογραφική αίθουσα, θα είναι μια μεγάλη νίκη για τ’ αδέλφια από την Αριδαία και το σινεμά.
Μια κηδεία και μια μάγισσα
Ζωντανό πνεύμα (Alma viva) **1/2
Σκηνοθεσία: Κριστέλ Άλβες
Πρωταγωνιστούν: Λούα Μισέλ, Άννα Παντράο, Ζακλίν Κοράντο
Οπως κάθε καλοκαίρι, η μικρή ηρωίδα θα το περάσει στο οικογενειακό της σπίτι, κυρίως κοντά στη γιαγιά Άλμα. Η γιαγιά είναι μια κυνική γυναίκα με έντονο αλλά ευγενικό χαρακτήρα, η οποία έχει ορισμένες μυστικιστικές γνώσεις που κάνουν κάποιους στην περιοχή, συμπεριλαμβανομένης της οικογένειάς της, να τη θεωρούν μάγισσα. Τα πάντα θα αλλάξουν, όμως, με τον θάνατο της ηλικιωμένης και η οικογενειακή εστία θα οδεύσει στην ολική διάλυση. Ο θρήνος και η έλλειψη διαχείρισης θα οδηγήσουν σε μια οικογενειακή ένταση και τριγμούς, ενώ η μικρή θα αρχίσει να πιστεύει ότι συνδέεται με μια μάγισσα.
Αυτό το σκηνοθετικό ντεμπούτο από την Πορτογαλία αποτελεί μια συγκινητική ιστορία για ένα μικρό κορίτσι που γίνεται άθελά του αγγελιοφόρος της μακαρίτισσας γιαγιάς του για να βάλει τάξη στην ιδιόμορφη οικογένειά του. Μετά την απώλεια θα αρχίσουν να βγαίνουν στην επιφάνεια δυσαρέσκειες που υπήρχαν μεταξύ των μελών της οικογένειας και το κατευόδιο θα γίνει άβολο, αλλά ενίοτε πολύ αστείο. Πέρα από τη δυσφορία και τη δυσαρέσκεια που βλέπουμε ανάμεσα στην οικογένεια της πρωταγωνίστριας, το πραγματικό πρόβλημα που προκύπτει μετά τον θάνατο της γιαγιάς είναι ότι κάποιοι αρχίζουν να εκφράζουν τα αληθινά τους συναισθήματα απέναντι στη νεκρή γυναίκα, η οποία από τον τάφο βρίσκει τρόπο να εκδικηθεί μέσα από την αθώα εγγονή της, η οποία αρχίζει να στοχοποιείται από ντόπιους. Η ιστορία εκ πρώτης όψεως φαίνεται απλή, αλλά στην πραγματικότητα έχει πολλά επίπεδα όχι μόνο γύρω από τη διάσπαση της οικογένειας και τις εξωφρενικές δεισιδαιμονίες που συνοδεύουν τις μικρές κοινότητες, αλλά και για το ασφαλές αίσθημα λύτρωσης που μπορεί να προσφέρουν οι μεταφυσικές και αλαφροΐσκιωτες ερμηνείες. Εκεί που υστερεί η πρώτη σκηνοθετική δουλειά της Κριστέλ Άλβες είναι η υπερβολική χρήση φωνασκιών και άναρθρων κραυγών (ακούγονται διαρκώς σε βαθμό ενοχλητικό), κάτι που υπονομεύει τη λεπτή διαχείριση του δράματος.
Χωρίς σενάριο
Χωρίς οξυγόνο (Breathe) *
Σκηνοθεσία: Στεφόν Μπριστόλ
Πρωταγωνιστούν: Μίλα Γιόβοβιτς, Τζένιφερ Χάντσον, Σαμ Γουόρθινγκτον
Το «Breathe» εξελίσσεται το έτος 2039, όταν τα επίπεδα οξυγόνου στη Γη είναι πολύ χαμηλά για να συντηρηθεί ζωή στην επιφάνεια. Μια οικογένεια προσπαθεί να επιβιώσει σε ένα υπόγειο καταφύγιο, επιχειρώντας σύντομες εξορμήσεις στην επιφάνεια για ανεφοδιασμό, φορώντας μια στολή οξυγόνου. Όταν πεθαίνει ο παππούς, ο πατέρας θα πάρει την παράτολμη απόφαση να κουβαλήσει το πτώμα του για να το θάψει δίπλα στη γιαγιά. Το ταξίδι θα πάρει πολύ καιρό και στο μεταξύ η μαμά και η κόρη θα επιβιώνουν μόνες μέσα στο προστατευτικό κοντέινερ, χωρίς να έχουν ιδέα για τη μοίρα του πατέρα. Μέχρι που τους επισκέπτονται τρεις άνθρωποι που ισχυρίζονται ότι ξέρουν τι έγινε.
Οι δημιουργοί δεν δίνουν πολλές λεπτομέρειες για την καταστροφή και πώς εξελίχθηκε ο κόσμος του «Breathe». Μας λένε απλώς ότι ο πατέρας είναι μηχανικός και αυτό είναι αρκετό για να αιτιολογήσει ένα απίστευτο καταφύγιο υψηλής τεχνολογίας στη μέση του Μπρούκλιν. Ομοίως, μας λένε ότι ο κόσμος έφτασε σε «οριακό σημείο» και κατέρρευσε μέσα σε λίγους μήνες. Υποθέτουμε, λοιπόν, ότι αυτό οφείλεται στην κλιματική αλλαγή και στην αποψίλωση των δασών, αλλά ούτε αυτό γίνεται απόλυτα σαφές. Αυτό που απομένει είναι ένα ανιαρό οικογενειακό δράμα, που βασίζεται σε άνευρες σκηνές οι οποίες υποτίθεται ότι δημιουργούν σασπένς επιβίωσης. Δεν βοηθάει και το ενοχλητικό πορτοκαλί φίλτρο που υποτίθεται ότι μας πείθει ότι η ατμόσφαιρα έχει καταστραφεί. Ούτε η κατάσταση πολιορκίας λειτουργεί ούτε οι καβγάδες φαίνονται πειστικοί και τίποτα δεν καταφέρνει να βρει τον στόχο του σε αυτό το μέτρια γραμμένο φιλμ, όπου η πλοκή είναι γεμάτη ανακολουθίες, ενώ δεν στέκομαι καν στις ανακρίβειες, καθώς η έλλειψη οξυγόνου θα σήμαινε ότι οι ακτίνες του ήλιου θα έπρεπε να ήταν καταστροφικές για τους ανθρώπους. Τέλος, στη Μίλα Γιόβοβιτς θα πρέπει να λείπουν οι ταινίες «Resident Evil», καθώς για κάποιον λόγο εξακολουθεί να ελκύεται από μέτριες ταινίες αποκαλυπτικής καταστροφής («Future world»).
