Στο ΠΛΥΦΑ συνεχίζεται η παράσταση «Οι απόγονοι», τη δραματουργική σύνθεση της οποίας έχουν αναλάβει από κοινού η Ηρώ Μπέζου και ο Χρήστος Θάνος, που βρίσκονται μαζί και πάνω στη σκηνή για να μας μεταφέρουν με έναν δικό τους ξεχωριστό και devised τρόπο σε έναν κόσμο που κάνει χρήση του μύθου των Ατρειδών για να πει στην πραγματικότητα τη δική του ξεχωριστή ιστορία.
«Οι απόγονοι», μια ιστορία για δύο αδέλφια που δεν γνωρίστηκαν ποτέ. Μια devised μουσική παράσταση σε δραματουργική σύνθεση και ερμηνεία Ηρώς Μπέζου και Χρήστου Θάνου, όπου στην πραγματικότητα δύο αδέλφια συναντιούνται για μία μοναδική στιγμή στη ζωή τους μόνο και μόνο για να εκπληρώσουν το προδιαγεγραμμένο χρέος, που οι πράξεις των προγόνων τους καθόρισαν. Μια αιώνια ιστορία για το δυσβάσταχτο φορτίο που μεταφέρεται από γενιά σε γενιά και έρχεται να εγκατασταθεί, ακλόνητο, στις πλάτες των τελευταίων απογόνων.
Σε απαραίτητα και χρήσιμα δραματουργικά εργαλεία μετατρέπονται στα χέρια τους η Ηλέκτρα και ο Ορέστης, ίσως τα ιδανικότερα πρόσωπα στο παγκόσμιο θέατρο για να εκφράσουν τις συνέπειες του βάρους αυτού. Με ευρηματική σκηνική απλότητα και με μια εύστοχη διαχείριση του συνολικού χώρου γινόμαστε μάρτυρες μιας αφηγηματικής διαδικασίας που καταφέρνει να συνομιλήσει με τους θεατές και να παραδώσει τρυφερά τη σύλληψη της ιδέας αυτής. Η Ηρώ Μπέζου και ο Χρήστος Θάνος, μεστοί και φοβερά αριστοτεχνικοί στη διαχείριση του αφηγηματικού λόγου, καταφέρνουν να πλάσουν έναν ολόκληρο θεατρικό κόσμο με δύο ερμηνείες που συνομιλούν μέσα στην απλότητά τους και με το κείμενο, αλλά και μ’ εμάς, τους θεατές.
Η παράσταση αποτελείται από κείμενα του Γιάννη Ρίτσου, των αρχαίων τραγικών, αλλά και πρωτότυπα, τοποθετημένα σ’ ένα μουσικό σύμπαν, με τη μουσική να ερμηνεύεται ζωντανά στη σκηνή με τη συμμετοχή των Παναγιώτη Γκίκα και Τεό Φοινίδη, που ολοκληρώνουν αυτή τη θεατρική πρόταση.
Μιλώντας με τους πρωταγωνιστές
Η Ηρώ Μπέζου μας είπε χαρακτηριστικά για την παράσταση και τη διαδικασία: «Ο Χρήστος θέλησε να χρησιμοποιήσουμε τον μύθο των Ατρειδών ως αφορμή για να μιλήσει για την αναπόφευκτη δέσμευσή μας στο προγονικό συμβόλαιο. Θέλοντας και μη, είμαστε υπόλογοι στους προγόνους, είτε με το χρώμα των ματιών μας και τη χροιά της φωνής μας είτε με το “καθήκον” να επαληθεύσουμε τα μοτίβα που καθιερώθηκαν αιώνες πριν γεννηθούμε από τους συγγενείς μας. Στην ιστορία του Ορέστη και της Ηλέκτρας βρίσκουμε το βαρύ φορτίο γιγαντωμένο, με τη μορφή της επιβεβλημένης μητροκτονίας. Αυτό το χρέος εμποδίζει τα δύο αδέλφια να γνωριστούν πραγματικά. Στη δική μας φαντασία παραμένουν μια οικογένεια που όλο και κάποια τρυφερή καθημερινή στιγμή θα μοιράστηκαν γύρω από ένα τραπέζι. Αυτή τη στιγμή θα παλέψουν να αναβιώσουν ώστε να αναγνωριστούν έστω και για μία μέρα και μετά να αποχωριστούν για πάντα».
Αλλά και ο Χρήστος Θάνος μας είπε πολλά για το πώς γεννήθηκε η ιδέα πάνω στη σύνθεση όλων αυτών των υλικών: «Αγαπώ τη μουσική, τη λογοτεχνία, την ποίηση, το θέατρο. Μου αρέσει να δημιουργώ σκηνικά δρώμενα που να τα συνδυάζει όλα αυτά σε μία ενιαία φόρμα. Κι επειδή αγαπώ και την Ηρώ και έχω τη χαρά να συνεργάζομαι μαζί της, δεν γινόταν να μην ασχοληθώ με το κυτταρικό φορτίο που επιβαρύνει τους απογόνους, μιας και είμαστε ξαδέλφια και μοιραζόμαστε κοινούς προγόνους. Πρόκειται για ένα ζήτημα που με απασχολεί βαθιά και προσπαθώ να βρω κάποιες απαντήσεις μέσα από την παραστασιακή διαδικασία. Στο έργο αναφέρουμε ένα-ένα τα ονόματα των προγόνων της Ηλέκτρας και του Ορέστη, αλλά και των δικών μας. Το αντιλαμβάνομαι σαν μιας μορφής τελετή. Σαν ένα είδος αποδοχής του γεγονότος πως όλους αυτούς τους ανθρώπους, μαζί με όλα όσα έφεραν, τους κουβαλάμε μέσα μας, είτε μας αρέσει είτε όχι».
