Στα πρώτα μετεμφυλιοπολεμικά χρόνια η Αθήνα προσπαθεί με κόπο να κλείσει τις πληγές της. Περπατώντας στην πόλη μπορούσε κανείς τότε να συναντήσει πλήθος ανθρώπων που είχαν σημαδευτεί από την πικρή ιστορία της προηγούμενης δεκαετίας. Ένας από αυτούς ήταν ο Λούης, λούστρος στο επάγγελμα.
Ο Λούης διαλαλεί το προϊόν του κυρίως τη νύχτα. Η διαπεραστική φωνή του διανύει την οδό Κεραμεικού από πάνω μέχρι κάτω. Στην κραυγή του «Ο λούστρος!» προσθέτει συχνά το παράπονο της ζωής του: «Δεν έχω μάνα ούτε πατέρα. Δεν έχω κανέναν στον κόσμο. Είμαι ορφανός». Πράγματι, ο Λούης είχε χάσει και τους δύο γονείς του και τ’ αδέλφια του στο Άουσβιτς. Από όλη την οικογένειά του είχε απομείνει ο μόνος ζωντανός. Ένας γνωστός του του έδωσε ένα κασελάκι και μερικές μπογιές για να κάνει τον λούστρο και να βγάζει το ψωμί του. Έτσι, πασαλειμμένος με μπογιές σε χέρια, πόδια και πρόσωπο, από την κορυφή ως τα νύχια, περιφερόταν στις γειτονιές.
Το 1944 οι Εγγλέζοι τον είχαν συλλάβει με την υποψία ότι ήταν πράκτορας του ΕΛΑΣ - τόσο μυαλό είχαν! Ο άνθρωπος ήταν ήδη «σαλεμένος» από όσα είχε ζήσει στον πόλεμο. Εκτός από τις τρομακτικές απώλειες των ανθρώπων του, μπορούμε να φανταστούμε εύκολα τις ταλαιπωρίες, τον τρόμο και την πείνα ενός φτωχού, ξεριζωμένου ανθρώπου μέσα στην Κατοχή. Έτσι, προφανώς, έβρισκε λογικό να διαλαλεί τη δουλειά του μέσα στα μαύρα μεσάνυχτα…
Μια χειμωνιάτικη νύχτα η γνωστή φωνή δεν ακούστηκε. Ούτε και τις επόμενες… Ο Λούης χάθηκε χωρίς κανείς να μάθει ποτέ ποια ήταν η τύχη του.
