Η μεσόκοπη αρσενική μελαγχολία των National, η εγκεφαλική ηλεκτρονική πανδαισία του Τζέιμς Μπλέικ και τα κύματα ποπ-ντίσκο ευφορίας της Κάιλι Μινόγκ είναι οι δίσκοι που αξιολογούμε αυτή την εβδομάδα. Τρείς διεθνείς κυκλοφορίες που δεν τέμνονται πουθενά και δεν απευθύνονται κατά κύριο λόγο στους ίδιους ακροατές
Οι National κρατούν την κλάση της μελωδικότητάς τους ψηλά
National - Laugh track
Κυκλοφορεί από τη 4AD
Όταν κυκλοφόρησε τον περασμένο Απρίλιο το ένατο στούντιο άλμπουμ των National με τίτλο «First two pages of Frankenstein», οι National είχαν φτάσει στο αίσιο τέλος μιας καρποφόρας αλλά εξαντλητικής διαδικασίας να επανέλθουν δημιουργικοί. Αν εκείνη η περίοδος οδήγησε στον υπέροχο δίσκο που μας χάρισαν την περασμένη άνοιξη, τότε δύσκολα εξηγείται η σχετική αδράνεια των τραγουδιών τους στον αιφνιδιαστικό διάδοχό του, στο «Laugh track».
Ο νέος δίσκος βρίσκει τους National ξένοιαστους και χωρίς άγχος επιβεβαίωσης, και μάλιστα ακούγονται σαν να δούλεψαν παρορμητικά στο στούντιο, αυτοσχεδιάζοντας με άξονα το δημιουργικό τους ένστικτο. Δεν αποτελεί έκπληξη, λοιπόν, ότι τα τραγούδια που απαρτίζουν τον νέο δίσκο τους ρέουν με αφιλτράριστη ενέργεια. Ο Ματ Μπέρνινγκερ τραγουδά στο πανέμορφο «Turn off the house» και στο καθηλωτικό «Smoke detector» με ένα ακατέργαστο πάθος που έχει να εκφράσει από την εποχή του «Alligator» του 2005 - ίσως σε αυτό έπαιξαν ρόλο η πρόσφατη κατάθλιψη και το δημιουργικό μπλοκάρισμα που βίωσε. Όπως έχει γίνει κανόνας στα άλμπουμ των National, υπάρχουν και κάποιοι καλεσμένοι, όπως ο Bon Iver στο «Weird goodbyes» και η Rosanne Cash στο «Crumble». Δεν ξέρω, όμως, αν χρειαζόμασταν τόσο σύντομα και άλλες μελαγχολικές μπαλάντες στο πιάνο από μεσόκοπους άνδρες που ξέρουν ότι δεν περνάνε καλά στα πάρτι. Ο μάλλον υποτιμητικός όρος «sad dad rock» (ροκ για θλιμμένους μπαμπάδες) μοιάζει να ταιριάζει γάντι πλέον στη μεσόκοπη, φιλολογική μελαγχολία που κουβαλάει η πόζα του συγκροτήματος. Όμως μετά το τέλος, όμως, της ακρόασης των 59 λεπτών του δίσκου, παρά τις αδυναμίες του υλικού, νιώθεις ότι οι National κατάφεραν ξανά να διατηρήσουν την κλάση της μελωδικότητάς τους ψηλά και να ανταποκριθούν περήφανα στις προσδοκίες που έχουν δημιουργήσει μέσα από τη θριαμβευτική εικοσαετή καριέρα τους, ενώ κάλλιστα θα μπορούσαν να είχαν χαθεί στη λήθη που έχει καταπιεί άλλα σπουδαία συγκροτήματα, όπως οι Tindersticks.
Εγκεφαλική electronica για ιδιωτικές ακροάσεις
James Blake - Playing robots into heaven
Κυκλοφορεί από την Polydor
Το τρομερό παιδί της εγκεφαλικής electronica του 21ου αιώνα επέστρεψε με ένα νέο δισκογραφικό εγχείρημα. Το έκτο κατά σειρά album του, με τίτλο «Playing robots into heaven», τον στέλνει πίσω στις ηλεκτρονικές ρίζες του. Ο Μπλέικ διευρύνει την παλέτα του μέσα από ετερόκλητα samples, από χορωδιακές φωνές, από αλλόκοτα πλήκτρα και από εκκλησιαστικά όργανα, που όλα μαζί συνδιαλέγονται σε μια εγκεφαλική πανδαισία που δεν αναζητά την πολυκοσμία και λειτουργεί αυστηρά σε ιδιωτικές ακροάσεις. Οι περισσότερες ιδέες του κ. Μπλέικ είναι ημιτελείς και οι περισσότερες μελωδίες του μοιάζουν σκόρπιες σε ασύνδετα μελωδικά σχήματα. Ωστόσο, το έλλειμμα συνοχής καλύπτει η απαράμιλλη ικανότητά του να δημιουργεί μελωδίες με ιαματικές ιδιότητες. Ο ίδιος φτιάχνει τραγούδια που ξεκινούν από μέσα του και απευθύνονται στους ανθρώπους που προσπαθούν να βρουν λίγη ψυχική ανακούφιση από τα δεινά που τους κατατρέχουν. Με άλλα λόγια, φτιάχνει μουσική που στοχεύει κατευθείαν στην ψυχή, παρακάμπτοντας το δέλεαρ των αισθήσεων. Μέσα στο στούντιο στοχάζεται, αυθυποβάλλεται από τις δυσχέρειες στη συνύπαρξη των ανθρώπων και μελοποιεί ένα οικουμενικό κράμα ηλεκτρονικών ήχων για να καταπραΰνει αυτό το υπαρξιακό βάρος.
Εάν πάση θυσία πρέπει να ανατρέξουμε στην ιστορία για να βρούμε κάτι αντίστοιχο του αγαλλιαστικού, αντιρυθμικού στιλ του Μπλέικ, ο Μπράιαν Ίνο θα ήταν το μοναδικό παράδειγμα που θα μπορούσε να σταθεί δίπλα του.
Σύγχρονη ποπ με παραπανίσια συντηρητικά στην παραγωγή
Kylie Minogue - Tension
Κυκλοφορεί από την BMG
Μέσα στα χρόνια η Κάιλι Μινόγκ έχει καταφέρει να απενοχοποιήσει την ελαφρότητα της σύγχρονης ποπ και να τιμήσει με σοβαρότητα το είδος που έθρεψε τη μακρά καριέρα της. Και σχεδόν πάντα το κάνει με τρόπο γοητευτικό. Τα τραγούδια στον νέο, 16ο κατά σειρά δίσκο, της Αυστραλής σταρ εκπέμπουν κύματα αυθεντικής ποπ-ντίσκο ευφορίας. Πρόκειται για ένα άλμπουμ στο οποίο το πάνω χέρι έχει η ουδετερότητα της ροδομάγουλης χορευτικής μουσικής. Είναι σαφές ότι τα τραγούδια του «Tension» θέλουν ψυχαναγκαστικά να ασχοληθείς μαζί τους, χωρίς όμως να προσφέρουν ικανοποιητικούς λόγους για κάτι τέτοιο. Νιώθεις πως δεν έχουν γραφτεί για να τραβήξουν όσους ενδιαφέρονται να τα ακολουθήσουν και να τα αγαπήσουν όταν πάρουν τον χρόνο τους, αλλά μοιάζουν με κακομαθημένα παιδιά που όταν δεν ασχολείται κανείς μαζί τους θέλουν να κλείσουν τη μύτη τους και να σκάσουν. Η Κάιλι Μινόγκ σε μερικά σημεία καταφέρνει και προτάσσει τη συναισθηματική αμεσότητα και την κινητική αίσθηση που χαρακτηρίζουν τα καλύτερα τραγούδια της μέσα στα χρόνια και κατά διαστήματα ακούγεται διασκεδαστική - εκτός από μερικά σημεία που η παραγωγή ακούγεται εντελώς συνθετική και βουτηγμένη στα συντηρητικά.
Το «Τension» τελικά είναι ένα ιδανικό παράδειγμα για το πώς μπορείτε να φτιάξετε ένα τεχνικά ολόσωστο άλμπουμ, χωρίς να συμπεριλάβετε σε αυτό τίποτα ουσιώδες. Πώς καταφέρνουν κάποιοι μεγαλοπαραγωγοί να αποπροσωποποιούν τα πάντα στη σύγχρονη ποπ μουσική μέσα από ρεφρέν νερωμένα είναι απορίας άξιο.
