Πάντοτε όταν κινούσα για διακοπές αναλογιζόμουν την τύχη να έχω κάπου να πάω και μάλιστα συντροφευμένη, άλλοτε από εραστές, άλλοτε από φίλες και φίλους, αργότερα και με παιδιά.
Η γιαγιά μου έζησε ογδόντα δύο χρόνια στη Γη και ο παππούς μου ζει εδώ και ενενήντα τρία χρονάκια, αλλά δεν ευτύχησαν να πάνε διακοπές παρά μονάχα ένα καλοκαίρι, όταν αποφάσισα να τους πάρω μαζί σε ένα παραθαλάσσιο θέρετρο, ούτε πενήντα χιλιόμετρα από το χωριό τους, αλλά τόσο μακρινό για δυο συνταξιούχους αγρότες αγκιστρωμένους κάπου στα ορεινά, κάπου στα χαμηλά τα στρώματα...
Και ίσως αυτή η συνειδητοποίηση, πως οι καλοκαιρινές διακοπές δεν είναι δεδομένες, είναι ένα αστικό προνόμιο που σε έναν βαθμό έχει εξαπλωθεί στις λαϊκές μάζες (και τώρα ξαναγίνεται προνόμιο των λίγων), με έκανε τον τέλειο διακοπάνθρωπο. Ωστόσο, δεν είναι όλα τα καλοκαίρια ειδυλλιακά, ακόμα και για εμάς που ευχαρίστως τη βγάζουμε σε ελεύθερο κάμπινγκ με παξιμάδι, ελιές και ντομάτα. Είναι καλοκαίρια που μόνο ο Σαχτούρης μπορεί να περιγράψει: «Κόλαση με τόσο φως δεν το περίμενα».
Τον Αύγουστο του 2017 αξιώθηκα να βιώσω μία από τις καλύτερες καλοκαιρινές διακοπές στα νότια παράλια της Κρήτης. Είχαμε στήσει τη σκηνή μας αντίκρυ στο Λιβυκό, παραδίπλα οι παιδικές μου φίλες με τις οικογένειές τους, βράζαμε μακαρόνια με ντομάτα (έχει την τιμητική της σε αυτό το κείμενο) και ελαιόλαδο στο πετρογκάζ, σπάγαμε φέτα στα καυτά σπαγγέτι και παρασκευάζαμε το πιο λαχταριστό γεύμα κάτω από τα πεύκα, πάνω σε ξύλινο πάγκο και ανάμεσα σε γέλια και παιδικές φωνούλες.
Το σούρουπο σκορπιζόμασταν στην υπέροχη παραλία, άλλη στην αιώρα, άλλος στην ομπρέλα, άλλη για βουτιές, άλλοι για κάστρα στην άμμο. Σε ένα από εκείνα από τα δειλινά, παρατηρώντας τον ήλιο να δύει, είχα τόσο προσηλωθεί στην κάθοδό του στον ορίζοντα ώστε γεννήθηκε στο μυαλό μου η αλλόκοτη ιδέα ότι μπορεί να μην βασιλέψει τελικά, αλλά να κάνει ένα τσουπ! και να ανέβει προς τα πάνω. Σκέφτηκα πως μπορεί να δειλιάσει να βουτήξει στο νερό για να μην κρυώσει ο ποπός του, όπως διστάζουν τα παιδιά μπαίνοντας στο κρύο θαλασσινό νερό. Όταν μοιράστηκα τη σκέψη μου με ανθρώπους που μπορούν να συναισθανθούν τις ανησυχίες μου, δηλαδή όσων η ηλικία είναι μονοψήφια, ενθουσιάστηκαν.
Ετσι, μια πρωτότυπη ιδέα κι ένας παιδικός ενθουσιασμός αναπαύθηκαν αγκαλιασμένα στο κεφάλι μου από το καλοκαίρι του ’17 έως το ’22, οπότε και η ιδέα έγινε μια ιστορία, μια μυθολογία ενός πολυπρόσωπου ήλιου και μίας καλής νύχτας. Το ’23 η ιστορία εικονογραφήθηκε από τη Γιώτα Κοκκόση και εκδόθηκε από τον Κέδρο, χάρη στην πίστη της Αριάδνης Μοσχονά πως το έργο αυτό θα πρέπει να φτάσει στα παιδιά. Κι έτσι, από μια αστεία κι αλλόκοτη σύλληψη πριν από έξι χρόνια, φτάσαμε στο σημερινό εικονογραφημένο βιβλίο για παιδιά από 5 χρόνων.
* Η Πέλα Σουλτάτου είναι συγγραφέας
Διακοπές στην Ηλιόλουστη!*
Φαίνεται δηλαδή σαν κάθε βράδυ να παίζεται στο σπίτι του Ντόνυ και της Ντάνυ το ίδιο έργο, η ίδια όπερα!
Ντόνυ:
Να κοιμηθώ καθόλου δε μ’ αρέσει
θα μείνω ξάγρυπνος ώσπου να φέξει.
Μπαμπάς:
Πέσε κοιμήσου είναι πια αργά
αύριο έχουμε πολλή δουλειά.
Ντάνυ:
Το φως μην κλείνεις, μείνε λίγο ακόμα.
Δες βρήκα ψίχουλα πάνω στο στρώμα
να τα τινάξεις άμα θες να κοιμηθώ
Μαμά:
Με εσάς που έμπλεξα, θα τρελαθώ.
Ντόνυ:
Θέλω να πάω πάλι τουαλέτα.
Ντάνυ:
Κι εγώ θέλω την άλλη μου κουβέρτα.
Ντόνυ:
Δε με βολεύει αυτό το μαξιλάρι.
Ντάνυ:
Κάνε πιο κει, μου κρύβεις το φεγγάρι.
Φάνι και Λάφι:
Θα ησυχάσετε ποτέ, καμιά φορά;
είναι, το είπαμε, πολύ αργά
έχουμε, λέμε, αύριο δουλειά
καληνυχτούδια κι όνειρα γλυκά.
Κι έτσι περνούσαν οι μέρες, δηλαδή οι νύχτες. Γκρίνια, παράπονα, παρακάλια και δικαιολογίες χίλιες μόλις νυχτώσει...
Γαβ!
Α, ναι! Η Τουτού δεν έχει κανένα πρόβλημα να πάει για ύπνο. Το αντίθετο μάλιστα! Δε βλέπει την ώρα να σβήσουν τα φώτα και να χωθεί ανάμεσα στα σκεπάσματα, να κοιμηθεί και να ονειρευτεί λαχταριστά γλυκά!
Μία μέρα βροχερή η Ντάνυ και ο Ντόνυ έτρωγαν ανόρεχτα το πρωινό τους γιατί δεν θα πήγαιναν στο πάρκο αφού έριχνε καρεκλοπόδαρα.
Η Φάνι και ο Λάφι βρήκαν ευκαιρία να ανακοινώσουν στα παιδιά και στο σκυλάκι μια μεγάλη έκπληξη.
Φέτος το καλοκαίρι θα πήγαιναν διακοπές σε μια χώρα μακρινή, την Ηλιόλουστη!
* Απόσπασμα από το βιβλίο «Καληνύχτα θα πει... Η νύχτα είναι καλή», εκδόσεις Κέδρος, εικονογράφηση Γιώτα Κοκκόση.
