Ο κινηματογράφος στην Αθήνα έχει ζωή από το 1897, φαίνεται όμως πως οι αίθουσες παρακολούθησής του γίνονται κατά δύο ή τρεις λιγότερες. Η ιδέα της μετατροπής των κινηματογράφων Ιντεάλ, Άστορ και πιθανόν και της Ίριδας στο μέλλον σε ξενοδοχεία ή γενικά σε εγκαταστάσεις προς εξυπηρέτηση της τουριστικής πελατείας, κατατεθειμένη από καιρό, τελεσφόρησε μόλις πρόσφατα. Κι όμως, από πολεοδομική σκοπιά, η ευρύτερη περιοχή της Αθήνας και περιχώρων είναι υποχρεωμένη να διαθέτει ορισμένες χρήσεις, ανάμεσα στις οποίες είναι και η μεγάλη οθόνη. Μόνο άσχετοι και ακαλλιέργητοι θα μπορούσαν να φανταστούν μια πόλη χωρίς τη δυνατότητα του κοινού να ψυχαγωγείται με αυτόν τον τρόπο. Βεβαίως οι κινηματογράφοι έπρεπε να κάνουν προσαρμογές, να είναι συνδεδεμένοι με κάποιες μορφές αναψυχής, πράγμα που είχε επιτύχει μερικά ο κινηματογράφος Αελλώ στη γειτονιά μου, με μπαρ, πολυώροφη ανάπτυξη και έναν υπέροχο θερινό κινηματογράφο στην οροφή του.
Η συλλογική θέαση είναι ο βαθύτερος πυρήνας του κινηματογράφου, αυτός εξασφαλίζει τη μαγεία του θεάματος, αυτός εγγυάται τη φαινομενική «αληθινότητα» των στιγμών του. Λέγεται ότι η Μελίνα Μερκούρη φρόντισε για την επιβίωση των θερινών κινηματογράφων, όμως αυτό γινόταν σε μια εποχή που οι πιέσεις στον αστικό χώρο ήταν λίγες. Τώρα ποιος ξέρει τι πρόκειται να γίνει; Το «παράδειγμα» του Άστορ και του Ιντεάλ πιθανόν να περάσει και στους θερινούς, οπότε μπορούμε να τους κλαίμε από τώρα.
Δυσκολεύομαι να πιστέψω ότι μαζί με τον κινηματογράφο θα περάσουν στη σφαίρα των αναμνήσεων οι χίλιες δυο στιγμές που ζήσαμε μπροστά στην οθόνη. Θυμάμαι πόσα έργα χειροκροτήσαμε και πόσα ακόμη αποδοκιμάσαμε, θυμάμαι τα επίκαιρα, που παίζονταν σαν αγώνας πυγμαχίας δεύτερης κατηγορίας πριν από τον κύριο αγώνα, τα κόμικς με τον Ντόναλντ Ντακ, τον Ντάφι και τον Τουίτι, που τα υποδεχόμασταν με θορυβώδη πάταγο, θυμάμαι τους σοφολογιότατους που επιχειρούσαν να μπουν μεταξύ της οθόνης και του θεατή για να προσκομίσουν τη σοφία τους ή τα κινηματογραφικά έργα που άρχιζαν αργά το βράδυ με εισαγωγή του Μπακογιαννόπουλου. Ακόμη, δεν πρόκειται να ξεχάσω κάποιους κυρίους, ονομαζόμενους κριτικούς, που επιδίωκαν πάση θυσία να αναδείξουν ορισμένα έργα ή να θάψουν άλλα για σκοπούς προφανείς. Ακόμη, δεν πρόκειται να ξεχάσω το «Εξπρές του μεσονυκτίου», που καταχειροκροτούνταν αυθόρμητα από τους θεατές…
