Live τώρα    
22°C Αθήνα
ΑΘΗΝΑ
Αίθριος καιρός
22 °C
20.2°C23.5°C
2 BF 43%
ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Αίθριος καιρός
20 °C
16.6°C22.9°C
2 BF 45%
ΠΑΤΡΑ
Αίθριος καιρός
17 °C
17.1°C21.5°C
2 BF 64%
ΗΡΑΚΛΕΙΟ
Ελαφρές νεφώσεις
21 °C
20.2°C21.1°C
1 BF 62%
ΛΑΡΙΣΑ
Ελαφρές νεφώσεις
18 °C
17.9°C17.9°C
0 BF 59%
Νίκος Νικολόπουλος / Στο διάβα των Ciccada
  • Μείωση μεγέθους γραμματοσειράς
  • Αύξηση μεγέθους γραμματοσειράς
Εκτύπωση

Νίκος Νικολόπουλος / Στο διάβα των Ciccada

1330008DSC_0333.JPG

Οι ισορροπίες ανάμεσα στη δημιουργική τρέλα και στον ορθολογισμό έχουν δημιουργήσει μέσα του μια χρυσή τομή, την οποία υποστηρίζει πάση θυσία. Τις δύσκολες περιόδους της ζωής του ακολούθησε η πλέον παραγωγική: η δημιουργία των Ciccada. Μια άνθηση δημιουργική, γεμάτη συναυλίες και όνειρα.

Με το φλάουτό του σχημάτισε την πρώτη σχολική μπάντα, όντας μαθητής του 1ου Γυμνασίου του Παλαιού Φαλήρου. Canned Heat και Rolling Stones στο ρεπερτόριό τους. Μαζί τους, στα τέλη της δεκαετίας του 1970, έζησε όλο το φορτισμένο πολιτικά και κοινωνικά κλίμα της εποχής. Η λατρεία του για τη μουσική γεννήθηκε όχι στο Ωδείο Αθηνών, όπου σπούδαζε κλασική μουσική δέκα χρόνια, αλλά στις συναυλίες του με τα νεανικά ροκ συγκροτήματα.

Εκλεκτικές συνεργασίες

Στη δεκαετία του 1990, στο Κέντρο Σύγχρονης Μουσικής του συνθέτη Στέφανου Βασιλειάδη, γνώρισε τους ανθρώπους του χώρου της σύγχρονης πειραματικής μουσικής. Με το φλάουτό του, μαζί με τσέλο, πιάνο και κοντραμπάσο, άνοιξε ένα άλλο παράθυρο στην κλασική του παιδεία, ερμηνεύοντας, μεταξύ άλλων, έργα που δεν απαιτούν παρτιτούρα.

Την ίδια εποχή συνδημιούργησε τους Ad Libitum, μια crossover μπάντα, παίζοντας τις σουίτες του Γάλλου τζαζ πιανίστα Claude Bolling, τις μουσικές του tango master Astor Piazzolla καθώς και έργα των Pat Metheny, Egberto Gismonti και Μπαχ. Η τζαζ, αλλά και η κλασική εμπειρία συναντήθηκαν με τον αυτοσχεδιασμό, που συμπλήρωσε τα ενδιαφέροντά του. Η εκφραστική του απελευθέρωση υπήρξε ακόμα μία μορφή του μουσικού εαυτού του που έως τότε βασιζόταν στην «παρτιτούρα».

Το 1998 με το κουιντέτο πνευστών Tal Quintet, ένα σχήμα αποτελούμενο από μουσικούς πνευστών-μέλη ορχηστρών, ήταν η πρώτη φορά που μπήκε σ’ ένα στούντιο ηχοληψίας, ηχογραφώντας το «Μικρό θαλασσινό ταξίδι» με έργα Ελλήνων λόγιων συνθετών. Ήταν το στούντιο Spectrum του Βαγγέλη Κατσούλη στην Παλλήνη, που η πύρινη λαίλαπα ισοπέδωσε το καλοκαίρι του 2022.

Στις αρχές της δεκαετίας του 2000 γεννήθηκε η συνεργασία του Νίκου με τον σημερινό καθηγητή του Τμήματος Τζαζ Σπουδών του Ιονίου Πανεπιστημίου και εξαιρετικό τζαζ κιθαρίστα Στέφανο Ανδρεάδη. Όμως η εποχή των Ciccada πλησίαζε, ενώ ο Νίκος συνέχιζε να είναι ένας ενεργός μουσικός του κλασικού ρεπερτορίου, παίζοντας φλάουτο με την Ορχήστρα των Χρωμάτων του Μάνου Χατζιδάκι, την Ορχήστρα της Εθνικής Λυρικής Σκηνής ή με τη Συμφωνική Ορχήστρα του Δήμου Αθηναίων έως τα τέλη της δεκαετίας.

Δημιουργικό σήμερα

Θεωρεί τον εαυτό του όχι μόνον έναν session μουσικό, αλλά και έναν καλό συνεργάτη. Σε όποια μπάντα κι αν βρεθεί, αφοσιώνεται, δίνοντας όλο τον σεβασμό του στις μουσικές άλλων δημιουργών, και γίνεται αγαπητός για τη θετική παρουσία του και τις ικανότητές του σε κάθε όργανο που παίζει, πνευστά ή πλήκτρα. Ανάμεσα στις συνεργασίες τις οποίες θεωρεί σημαντικές είναι αυτές με την κλασική κιθαρίστρια Εύα Φάμπα, τον πιανίστα Διονύση Μαλλούχο, την τζαζ πιανίστρια Τάνια Γιαννούλη και τον πολυσχιδή κιθαρίστα Βασίλη Τζαβάρα στο πρότζεκτ 4+1, καθώς και τον κιθαρίστα-συνθέτη Γιώργο Χαρονιάν.

Ο Νίκος Νικολόπουλος έχει την ικανότητα να υποστηρίζει πολλά μουσικά στιλ, παίζοντας με διάφορες μπάντες. Κάτι που τον φέρνει ως και σήμερα στα πρότζεκτ πολλών φίλων καλλιτεχνών. Τα τελευταία χρόνια έχει συνεργαστεί σε ηχογραφήσεις ή συναυλίες με τους Έλληνες Verbal Delirium, Methexis, Lunatics (Greek Pink Floyd Tribute Band), τη Λερναία Υδρα, καθώς και σε άλμπουμ του Ιταλού χειριστή των πλήκτρων Ske (Paolo Botta). Πρόσφατα, στο κουαρτέτο Ribbons of Euphoria, με ρεπερτόριο βασισμένο στα blues και στο rock, συμμετείχε στα πνευστά, παίζοντας φλάουτο και σαξόφωνο. Το 2022 ηχογράφησε μαζί τους το LP «You don’t care», γεμάτο πρωτότυπες συνθέσεις. Από τότε ο Νίκος αποτελεί ενεργό μέλος της μπάντας.

Στο μουσικό παρόν του Ν. Νικολόπουλου ανήκουν ακόμα δύο σχήματα: οι Sound Fiction με leader τον κιθαρίστα Περικλή Παλαμιώτη, που σύντομα θα είναι συναυλιακά ενεργοί παίζοντας στο κοινό της Αθήνας, και οι Hyperfly, που επίσης έχουν ξεκινήσει πρόσφατα, με τον Αλβέρτο Παναγιωτόπουλο στα τύμπανα και στη σύνθεση της μουσικής.

Ροκ δωματίου για ανήσυχους ακροατές

Ο Ν. Νικολόπουλος μαζί με τον Γιώργο Μούχο, που παίζει ηλεκτρική κιθάρα, είναι οι συνιδρυτές του συγκροτήματος των Ciccada, που εκφράζει τις μουσικές τους επιρροές και προτιμήσεις: «εκλεκτικό ροκ» με στοιχεία από τη μουσική του 20ού αιώνα, την παράδοση της δυτικοευρωπαϊκής παλαιάς μουσικής, της φολκ από τα Βαλκάνια ως τη Βρετανία και την τζαζ. Ενεργές οι αναφορές τους στους Jethro Tull, Flairk, Gryphon, Renaissance, ως το βρετανικό φολκ ροκ των Fairport Convention και των Steeleye Span.

Τίποτα, όμως, απ’ όλα αυτά δεν αποτυπώνει καθαρά τον ιδιαίτερο χαρακτήρα, την προσωπικότητα της μουσικής των Ciccada. Κάποιοι τη χαρακτήρισαν pastoral progressive rock. Και γιατί όχι; Οι ηχητικές τους εικόνες από την ποιμενική Αγγλία είναι φανερές. Όλα, όμως, ξεκίνησαν από τις μουσικές ιδέες ενός μαθητή του Νικολόπουλου στο Ωδείο της Καλλιθέας. Παρά τη σημαντική διαφορά ηλικίας με τον Γιώργο Μούχο, μιλούσαν συχνά για συγκροτήματα του progressive rock που τους άρεσαν. Σύντομα αποφάσισαν να δημιουργήσουν το δικό τους, διαμορφώνοντας τις ιδέες του Γιώργου σε ολοκληρωμένες συνθέσεις. Κάποιες απ’ αυτές («A story teller’s dream», «An endless sea», «Raindrops») περιλήφθηκαν στο πρώτο τους demo, που μέσω MySpace έφτασε στα «αυτιά» μιας ιταλικής δισκογραφικής. Στο Μιλάνο η πρόσκληση ήταν σαφής: ο Marcello Marinone, διευθυντής της AltrOck Productions, πρότεινε την παραγωγή του πρώτου τους άλμπουμ, ιδρύοντας συνάμα ένα νέο sub-label, ειδικό για ροκ σχήματα με μελωδικό συμφωνικό ύφος: τη Fading Records. Στο opus 1, οι Ciccada.

Ο ήχος των τζιτζικιών

Στο μεταξύ, η ιδρυτική δυάδα των Ciccada είχε μετατραπεί σε τριάδα με την προσχώρηση της Ευαγγελίας Κοζώνη. Η φωνή της ταίριαξε στο συγκρότημα κι ας είχε σπουδάσει μονωδία στο Ορφείο Ωδείο, καθώς δεν υιοθέτησε το βιμπράτο που οι κλασικές τραγουδίστριες θεωρούν «κορώνα» τους. Το όνομα Ciccada, συναφές με τον ήχο των τζιτζικιών, ήταν μια πρόταση του Γιώργου Μούχου που προκάλεσε απορίες λόγω της «ανορθογραφίας» του. Σύντομα, όμως, το ενδιαφέρον των ακροατών επικεντρώθηκε στη μουσική τους.

Από το «σημείο μηδέν» του 2005 ως το 2010 που κυκλοφόρησε το ντεμπούτο τους «A child in the mirror» οι συναυλίες των Ciccada ήταν λίγες, σε μάλλον κλειστό κύκλο ακροατών. Αρχικά, ο κόσμος αγνοούσε την ύπαρξή τους και τα τρία μόνιμα μέλη του συνόλου θέλησαν να «ακονίσουν τα δόντια τους» - κατά την προσφιλή αγγλική έκφραση. Το άλμπουμ τους ηχογραφήθηκε αρχικά στο Μιλάνο από έμπειρους στον ήχο του progressive rock ηχολήπτες και ολοκληρώθηκε στις αρχές του 2010 στην Αθήνα. Η απήχησή του υπήρξε ακαριαία. Πριν ακόμα κυκλοφορήσει, έγινε γνωστό σε παγκόσμια κλίμακα. Η ιταλική αγορά αγκάλιασε πρώτη τη μουσική των Ciccada και η διανομή του δίσκου, φτάνοντας τις αγορές της Ιαπωνίας, της Βόρειας Αμερικής (ΗΠΑ, Καναδάς) ή της Βραζιλίας, έγινε ανάρπαστη. Όμως το ενδιαφέρον τους δεν ήταν μόνο στις πωλήσεις, αλλά στο να γίνουν παγκόσμια γνωστοί. Η επιτυχία αυτή έφερε στο σχήμα ενθουσιασμό και αυτοπεποίθηση γι’ αυτό που έκανε. Στον πρώτο τους δίσκο συμμετείχαν πολλοί Έλληνες και Ιταλοί μουσικοί, παίζοντας βιολοντσέλο, κλαρινέτο, τρομπέτα, ηλεκτρικό μπάσο, πιάνο και τύμπανα. Ο Γ. Μούχος έπαιζε κιθάρες (ηλεκτρική, κλασική και ακουστική) και ο Ν. Νικολόπουλος φλάουτο και πλήκτρα.

Από τότε το αρχικό σχήμα των τριών άρχισε να αναζητεί νέα σταθερά μέλη. Τον Χρήστο Ζελελίδη (τύμπανα στις ζωντανές εμφανίσεις) αντικατέστησε ο ντράμερ Γιάννης Ηλιάκης, που εντυπωσιάστηκε διαβάζοντας στο περιοδικό Jazz και Τζαζ άρθρο για τους Ciccada. Η τηλεφωνική επικοινωνία τους οδήγησε στη συνεργασία του Νίκου με τον Γιάννη, ώσπου ο Νίκος «του την….. έπεσε»! Από το 2012 ο Γ. Ηλιάκης είναι πίσω από τα τύμπανα των Ciccada και ο Άγγελος Μαλισόβας είναι σήμερα ο μπασίστας τους, αντικαθιστώντας τον Όμηρο Κομνηνό με τον οποίο είχαν ηχογραφηθεί οι δύο πρώτοι δίσκοι.

«Harvest»: Η συγκομιδή

Τελευταίο τους γνώρισε το ελληνικό κοινό. Συναυλίες εντός κι εκτός Αθηνών έφεραν τον ήχο τους στ’ αυτιά και στις δισκοθήκες του ένθερμου κοινού αυτής της μουσικής. Κι εδώ φτάνει η στιγμή της γνωριμίας μου με τους Ciccada. Το «The finest of miracles» έφτασε συστημένο στο Τρίτο Πρόγραμμα και τη θετική έκπληξή μου την εξέφρασα παίζοντας αμέσως τον δίσκο τους στον αέρα του σταθμού. Οι αντιδράσεις των ακροατών ήταν από θετικές έως και διθυραμβικές.

Λίγο καιρό μετά, ένα EP («Tales», 2016) με ακυκλοφόρητα κομμάτια τα οποία υπήρχαν μόνο σε concept project της φινλανδικής δισκογραφικής Colossus κυκλοφόρησε αποκλειστικά σε δίσκο βινυλίου. Φτάνοντας στο τελευταίο τους άλμπουμ, το «Harvest», που κυκλοφόρησε τον Μάιο του 2021, στο σχήμα των Ciccada προστέθηκε η κλασική σαξοφωνίστρια Μαριέττα Τσακμαλή και, ως δεύτερη φωνή, η Δήμητρα Σπέλα με τη νεανική χροιά της. Η πιο πρόσφατη δουλειά τους σηματοδοτεί και την αλλαγή δισκογραφικής. Η αγγλική Bad Elephant Music έφερε τη μουσική τους πιο κοντά στο αγγλικό κοινό, που μέχρι τότε κρατούσε αποστάσεις. Πρώτο το περιοδικό Prog Mag παρουσίασε τη δουλειά της επταμελούς παρέας των Ελλήνων συνεχιστών της αγγλικής folk rock παράδοσης των Fairport Convention και των Renaissance.

To «Harvest», που δημιουργήθηκε και ηχογραφήθηκε από το 2019 ως το 2021, διακρίνεται για τον γνώριμο ήχο των Ciccada, αλλά και μια ιδιαίτερα ώριμη παραγωγή, τόσο από πλευράς χειρισμού του συνθετικού υλικού, όσο και ερμηνείας των μελών του συγκροτήματος.

Επιμέλεια: Μαρώ Καβαλιέρου

 

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΓΝΩΜΕΣ

ΠΕΡΙΣΣΟΤΕΡΑ

EDITORIAL

ΑΝΑΛΥΣΗ

SOCIAL