Ήταν Κυριακή. Εκείνη τη μέρα επέλεξε η Ελένη Τσαλιγοπούλου με τους συνεργάτες της να γίνει η παρουσίαση του δίσκου με τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα που κυκλοφόρησε μόλις.
Εκείνη τη μέρα η Ελένη αποφάσισε να μετατρέψει το σπίτι της σε μια μυσταγωγική μουσική σκηνή για λίγους, σε έναν τόπο συνάντησης των φίλων της με τα τραγούδια εκεί ακριβώς που γεννήθηκαν, δίπλα στο τζάκι, πάνω ακριβώς από κει που ηχογραφήθηκαν. Εκεί ακριβώς που οι νότες έντυσαν τις λέξεις και τις έβαλαν στο στόμα της για να γίνουν ιστορίες από τα παλιά φερμένες για ακροατές του σήμερα.
Εκεί που τα τραγούδια του Απόστολου Καλδάρα βγήκαν από την Ιστορία και έγιναν δική της περιουσία, περιουσία της φωνής της, που τα γέννησε με τον δικό της μοναδικό αλλά και συνάμα γνώριμο τρόπο. Η Ελένη μάς άνοιξε το σπίτι της, που έμοιαζε με μουσικό κουτί απ’ όπου ξεπηδούν τραγούδια, για να μας συστήσει τελικά τον καινούργιο και ολόδικό της Απόστολο Καλδάρα, όπως πολύ εύστοχα τιτλοφορείται και ο δίσκος που κυκλοφορεί από τη ΜΙΝΟΣ ΕΜΙ.
Η Ελένη Τσαλιγοπούλου, με ένα χαμόγελο που ήταν αδύνατον να φύγει από τα χείλη της, μας υποδεχόταν με αγκαλιές κι αυτή την ανυπομονησία μικρού παιδιού να μοιραστεί το μουσικό μυστικό της. Η γωνιά του live ήταν φτιαγμένη δίπλα σε ένα παράθυρο που το έλουζε το φυσικό φως του ήλιου και στο σπίτι όργανα και μουσικοί άφηναν ίχνη παντού, σαν να προετοίμαζαν το ηχητικό τοπίο.
Οι μουσικοί πήραν τη θέση τους χωρίς καμιά απόσταση από εμάς τους λιγοστούς συνεπιβάτες και σχεδόν εκεί, ανάμεσά μας, η Ελένη πήρε το μικρόφωνο, ομολόγησε τη χαρά της γι’ αυτή τη χειροποίητη και αυτοσχέδια προσωρινή μπουάτ, το σπίτι της, και απελευθέρωσε ένα-ένα τα τραγούδια του Καλδάρα που τρύπωσαν στον δίσκο.
Κι αυτή η ησυχία μ’ αυτά τα τραγούδια δημιουργούσαν ήδη μια αιώνια ανάμνηση που αποτελούνταν από μικρά εκατομμύρια μουσικά αιώνια δευτερόλεπτα. Μουσικά αιώνια δευτερόλεπτα, με το φως του ήλιου την ώρα της δύσης να πέφτει ακριβώς πάνω στο πρόσωπο της Ελένης, λες και το σύμπαν συνωμότησε με τον τρόπο του για να εγγυηθεί και το σκηνογραφικό αισθητικό πλαίσιο του σπιτικού αυτού live.
Κοίταξα παραδίπλα και με ανακούφισε η παρουσία του Παύλου Παρασκευά, γιατί ήταν η ασφάλεια των φωτογραφικών του αποτυπώσεων που εγγυήθηκε αυτό το «για πάντα» που ήθελα να κρατήσω από εκείνη τη μέρα. Παρασύρθηκα και παρακολουθούσα τα φωτογραφικά του κλικ για να ανακουφίζομαι από τις στιγμές που επέλεγαν να συλλάβουν, αφού τις ήθελα όλες.
Κι έπειτα ήρθαν τα τραγούδια του Καλδάρα, με τη φωνή της πια, για να κάνουν περιττές τις δικές μας λέξεις και να δώσουν άλλο νόημα στις ματιές μας, στα τσιγάρα που ανάψαμε, στα ποτήρια με κρασί που ακούμπησαν το ένα το άλλο κατά λάθος ή και επίτηδες. Βιολιά, κιθάρες, κανονάκια και ούτι κι ένα μικρόφωνο στα χείλη τής Ελένης άρχισαν τις ιστορίες και κατάπιαν και όλες τις δικές μας άθελά τους.
Ναι, είναι αλήθεια. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου δημιούργησε για την αρχή αυτού του δίσκου μια μουσική εμπειρία. Μετέτρεψε το σπίτι της σε τόπο μιας βιωμένης συλλογικής εμπειρίας σχεδόν ιστορικής, ξεναγώντας μας ταυτόχρονα στον κόσμο του Καλδάρα και στον τόπο που διασκευάστηκαν και ηχογραφήθηκαν αυτά τα τραγούδια για να γίνουν αυτός ο δίσκος.
Ναι, είναι αλήθεια. Η Ελένη Τσαλιγοπούλου φρόντισε την ψυχογεωγραφία του δίσκου δίνοντας σημασία στη διαδικασία γέννησής του και όχι μόνο στο τελικό αποτέλεσμα που φτάνει στ’ αυτιά.
Ναι, η Ελένη Τσαλιγοπούλου σκέπασε με τη φωνή της τις λέξεις και τα τραγούδια του Καλδάρα στη συλλογική μας μνήμη. Σαν κουβέρτα μέσα στον χιονιά. Κάπου μακριά από τη Γη. Σαν όνειρο. Μετά με τσίμπησα και με τα μάτια τής είπα: «Φταις κι εσύ. Κι η φαντασία μου τα φταίει».
